Luke 1

PBG^{(i) 1} Ponieważ wiele się ich podjęło sporządzić historyję o tych sprawach, o których my pewną wiadomość mamy; ² Tak jako nam podali ci, którzy od początku sami widzieli, i sługami tego słowa byli; ³ Zdało się też i mnie, którym tego wszystkiego z początku pilnie doszedł, tobie to porządnie wypisać, zacny Teofilu! ⁴ Abyś poznał pewność tych rzeczy, których cię nauczono. ⁵ Był za dni Heroda, króla Judzkiego, kapłan niektóry, imieniem Zacharyjasz, z przemiany Abijaszowej, a żona jego była z córek Aaronowych, której imię było Elżbieta. ⁶ A byli oboje sprawiedliwymi przed obliczem Bożem, chodząc we wszystkich przykazaniach i usprawiedliwieniach Pańskich bez nagany. ⁷ I nie mieli potomstwa, przeto iż Elżbieta była niepłodna, a byli oboje podeszłymi w latach swoich. ⁸ Stało się tedy, gdy odprawiał urząd kapłański w porządku przemiany swojej przed Bogiem. ⁹ Że według zwyczaju urzędu kapłańskiego przypadł nań los, aby kadził, wszedłszy do kościoła Pańskiego. ¹⁰ A wszystko mnóstwo ludu było na dworze, modląc się w godzinę kadzenia. ¹¹ Tedy mu się pokazał Anioł Pański, stojący po prawej stronie ołtarza, na którym kadzono. ¹² I zatrwożył się Zacharyjasz ujrzawszy go, a bojaźń przypadła nań. ¹³ I rzekł do niego Anioł: Nie bój się, Zacharyjaszu! boć jest wysłuchana modlitwa twoja, a Elżbieta, żona twoja, urodzi ci syna, i nazwiesz imię jego Jan, ¹⁴ Z którego będziesz miał radość i wesele, i wiele ich radować się będą z narodzenia jego. ¹⁵ Albowiem będzie wielkim przed obliczem Pańskiem; wina i napoju mocnego nie będzie pił, a Duchem Świętym będzie napełniony zaraz z żywota matki swojej. ¹⁶ A wielu z synów Izraelskich obróci ku Panu, Bogu ich. ¹⁷ Bo on pójdzie wprzód przed obliczem jego w duchu i w mocy Elijaszowej, aby obrócił serca ojców ku dzieciom, a odporne ku roztropności sprawiedliwych, aby sporządził Panu lud gotowy. ¹⁸ I rzekł Zacharyjasz do Anioła: Po czemże to poznam? bom ja jest stary, a żona moja podeszła w dniach swych. ¹⁹ A odpowiadając Anioł, rzekł mu: Jam jest Gabryjel, który stoję przed obliczem Bożem, a posłanym jest, abym mówił do ciebie, a iżbym ci to wesołe poselstwo odniósł. ²⁰ A oto oniemiejesz, i nie będziesz mógł mówić aż do onego dnia, którego się to stanie, dlatego, żeś nie uwierzył słowom moim, które się wypełnią czasu swego. ²¹ A lud oczekiwał Zacharyjasza; i dziwowali się, że tak długo bawił w kościele. ²² A wyszedłszy nie mógł do nich mówić; i poznali, że widzenie widział w kościele; bo im przez znaki ukazywał, i został niemym. ²³ I stało się, gdy się wypełniły dni posługiwania jego, odszedł do domu swego. ²⁴ A po onych dniach poczęła Elżbieta, żona jego, i kryła się przez pięć miesięcy, mówiąc: ²⁵ Iż mi tak Pan uczynił we dni, w które na mię wejrzał, aby odjął hańbę moję między ludźmi. ²⁶ A w miesiącu szóstym posłany jest Anioł Gabryjel od Boga do miasta Galilejskiego, które zwano Nazaret, ²⁷ Do Panny poślubionej mężowi, któremu imię było Józef, z domu Dawidowego, a imię Panny Maryja. ²⁸ A wszedłszy Anioł do niej, rzekł: Bądź pozdrowiona, łaską udarowana, Pan jest z tobą; błogosławionaś ty między niewiastami. ²⁹ Ale ona ujrzawszy go, zatrwożyła się na słowa jego, i myślała, jakie by to było pozdrowienie. ³⁰ I rzekł jej Anioł: Nie bój się, Maryjo! albowiem znalazłaś łaskę u Boga. ³¹ A oto poczniesz w żywocie i porodzisz syna, i nazwiesz imię jego Jezus. ³² Ten będzie wielki, a Synem Najwyższego będzie nazwany, i da mu Pan Bóg stolicę Dawida, ojca jego; ³³ I będzie królował nad domem Jakóbowym na wieki, a królestwu jego nie będzie końca. ³⁴ Zatem Maryja rzekła do Anioła: Jakoż to będzie, gdyż ja męża nie znam? ³⁵ A odpowiadając Anioł, rzekł jej: Duch Święty zstąpi na cię, a moc Najwyższego zacieni cię; przetoż i to, co się z ciebie święte narodzi, nazwane będzie Synem Bożym. ³⁶ A oto Elżbieta, pokrewna twoja, i ona poczęła syna w starości swojej, a ten miesiąc jest szósty onej, którą nazywano niepłodną. ³⁷ Bo nie będzie niemożne u Boga żadne słowo. ³⁸ I rzekła Maryja: Oto służebnica Pańska; niechże mi się stanie według słowa twego. I odszedł od niej Anioł. ³⁹ Tedy wstawszy Maryja w onych dniach, poszła w górną krainę z kwapieniem do miasta Judzkiego. ⁴⁰ A wszedłszy w dom Zacharyjaszowy, pozdrowiła Elżbietę. ⁴¹ I stało się, skoro usłyszała Elżbieta pozdrowienie Maryi, skoczyło niemowlątko w żywocie jej, i napełniona jest Elżbieta Duchem Świętym. ⁴² I zawołała głosem wielkim, i rzekła: Błogosławionaś ty między niewiastami, i błogosławiony owoc żywota twego! ⁴³ A skądże mi to, iż przyszła matka Pana mego do mnie? ⁴⁴ Albowiem jako doszedł głos pozdrowienia twego do uszów moich, podskoczyło od radości niemowlątko w żywocie moim. ⁴⁵ A błogosławiona, która uwierzyła: Gdyż się wykonają te rzeczy, które jej są opowiedziane od Pana. ⁴⁶ Tedy rzekła Maryja: Wielbi dusza moja Pana; ⁴⁷ I rozradował się duch mój w Bogu, zbawicielu moim, ⁴⁸ Iż wejrzał na uniżenie służebnicy swojej; albowiem oto odtąd błogosławioną mię zwać będą wszystkie narody. ⁴⁹ Bo mi uczynił wielkie rzeczy ten, który mocny jest, i święte imię jego; ⁵⁰ I którego miłosierdzie zostaje od narodu do narodu nad tymi, co się go boją. ⁵¹ Dokazał mocy ramieniem swojem, i rozproszył pyszne w myślach serca ich. ⁵² Ściągnął mocarze z stolic ich, a wywyższył uniżone. ⁵³ Łaknące napełnił dobremi rzeczami, a bogacze rozpuścił próżne. ⁵⁴ Przyjął Izraela, sługę swego, pamiętając na miłosierdzie swoje. ⁵⁵ Jako mówił do ojców naszych, do Abrahama i nasienia jego na wieki. ⁵⁶ I została z nią Maryja jakoby trzy miesiące; potem się wróciła do domu swego. ⁵⁷ A Elżbiecie wypełnił się czas, aby porodziła, i porodziła syna. ⁵⁸ A usłyszawszy sąsiedzi i pokrewni jej, iż Pan z nią uczynił wielkie miłosierdzie swoje, radowali się pospołu z nią. ⁵⁹ I stało się, że ósmego dnia przyszli, aby obrzezali dzieciątko; i nazwali je imieniem ojca jego, Zacharyjaszem. ⁶⁰ Ale odpowiadając matka jego rzekła: Nie tak; lecz nazwany będzie Janem. ⁶¹ I rzekli do niej: Żadnego nie masz w rodzinie twojej, co by go zwano tem imieniem. ⁶² I skinęli na ojca jego, jako by go chciał nazwać. ⁶³ A on kazawszy sobie podać tabliczkę, napisał mówiąc: Jan jest imię jego. I dziwowali się wszyscy. ⁶⁴ A zarazem otworzyły się usta jego, i język jego, i mówił, wielbiąc Boga. ⁶⁵ I przyszedł strach na wszystkie sąsiady ich, i po wszystkiej górnej krainie Judzkiej rozgłoszone są wszystkie te słowa. ⁶⁶ Tedy wszyscy, którzy o tem słyszeli, składali to do serca swego, mówiąc: Cóż to wżdy za dziecię będzie? I była z nim ręka Pańska. ⁶⁷ A Zacharyjasz, ojciec jego, napełniony będąc Duchem Świętym, prorokował mówiąc: ⁶⁸ Błogosławiony niech będzie Pan, Bóg Izraelski, iż nawiedził i sprawił odkupienie ludowi swojemu; ⁶⁹ I wystawił nam róg zbawienia w domu Dawida, sługi swego, ⁷⁰ Tak jako mówił przez usta świętych proroków swoich, którzy byli od wieku: ⁷¹ Iż im miał dać wybawienie od nieprzyjaciół naszych i z ręki wszystkich, którzy nas nienawidzili; ⁷² Aby uczynił miłosierdzie z ojcami naszymi, i wspomniał na przymierze swoje święte, ⁷³ I na przysięgę, którą przysiągł Abrahamowi, ojcu naszemu, że nam to dać miał, ⁷⁴ Iżbyśmy mu bez bojaźni, z ręki nieprzyjaciół naszych będąc wybawieni, służyli; ⁷⁵ W świętobliwości i w sprawiedliwości przed obliczem jego, po wszystkie dni żywota naszego. ⁷⁶ A ty dzieciątko! Prorokiem Najwyższego nazwane będziesz; bo pójdziesz wprzód przed obliczem Pańskiem, abyś gotował drogi jego, ⁷⁷ A iżbyś dał znajomość zbawienia ludowi jego przez odpuszczenie grzechów ich. ⁷⁸ Przez wnętrzności miłosierdzia Boga naszego, w których nawiedził nas Wschód z wysokości. ⁷⁹ Aby się ukazał siedzącym w ciemności i w cieniu śmierci ku wyprostowaniu nóg naszych na drogę pokoju. ⁸⁰ A ono dzieciątko rosło, i umacniało się w duchu, i było na pustyniach aż do onego dnia, którego się okazało przed Izraelem.