Job 30:1-12 Ale teraz śmieją się ze mnie młodsi nad mię w latach, których ojcówbym ja był nie chciał położyć ze psami trzody mojej.

PBG⁽ⁱ⁾ ¹ Ale teraz śmieją się ze mnie młodsi nad mię w latach, których ojcówbym ja był nie chciał położyć ze psami trzody mojej. ² Acz na cóżby mi się była siła rąk ich przydała? bo przy nich starość ich zginęła. ³ Albowiem dla niedostatku i głodu samotni byli, i uciekali na niepłodne, ciemne, osobne, i puste miejsce; ⁴ Którzy sobie rwali chwasty po chróstach, a korzonki jałowcowe były pokarmem ich. ⁵ Z pośrodku ludzi wyganiano ich; wołano za nimi jako za złodziejem, ⁶ Tak, iż w łożyskach potoków mieszkać musieli, w jamach podziemnych i w skałach. ⁷ Między chróstami ryczeli, pod pokrzywy zgromadzali się. ⁸ Synowie ludzi wzgardzonych, i synowie ludzi bezecnych, podlejsi byli nad proch ziemi. ⁹ Alem teraz pieśnią ich, i stałem się im przypowieścią. ¹⁰ Brzydzą się mną, a oddalają się odemnie, i na twarz moję plwać się nie wstydzą. ¹¹ Bo Bóg powagę moję odjął i utrapił mię; dlatego oni wędzidło przed twarzą moją odrzucili. ¹² Po prawicy mojej młodzikowie powstawają, nogi moje potrącają, i torują na przeciwko mnie drogi zginienia swego.