Job 10:1 Cross References - DSV

¹ Mijn ziel is verdrietig over mijn leven; ik zal mijn klacht op mij laten; ik zal spreken in bitterheid mijner ziel.

¹⁵ En indien Gij alzo aan mij doet, dood mij toch slechts, indien ik genade in Uw ogen gevonden heb; en laat mij mijn ongeluk niet aanzien!

⁴ Maar hij zelf ging henen in de woestijn een dagreis, en kwam, en zat onder een jeneverboom; en bad, dat zijn ziel stierve, en zeide: Het is genoeg; neem nu, HEERE, mijn ziel, want ik ben niet beter dan mijn vaderen.

²⁰ Waarom geeft Hij den ellendigen het licht, en het leven den bitterlijk bedroefden van gemoed? ²¹ Die verlangen naar den dood, maar hij is er niet; en graven daarnaar meer dan naar verborgene schatten; ²² Die blijde zijn tot opspringens toe, en zich verheugen, als zij het graf vinden; ²³ Aan den man, wiens weg verborgen is, en dien God overdekt heeft?

¹⁵ Maar Hij verlost den behoeftige van het zwaard, van hun mond, en van de hand des sterken. ¹⁶ Zo is voor den arme verwachting; en de boosheid stopt haar mond toe.

²⁰ In den honger zal Hij u verlossen van den dood, en in den oorlog van het geweld des zwaards.

² Och, of mijn verdriet recht gewogen wierd, en men mijn ellende samen in een weegschaal ophief! ³ Want het zou nu zwaarder zijn dan het zand der zeeën; daarom worden mijn woorden opgezwolgen. ⁴ Want de pijlen des Almachtigen zijn in mij, welker vurig venijn mijn geest uitdrinkt; de verschrikkingen Gods rusten zich tegen mij.

⁸ Och, of mijn begeerte kwame, en dat God mijn verwachting gave; ⁹ En dat het Gode beliefde, dat Hij mij verbrijzelde, Zijn hand losliet, en een einde met mij maakte!

²⁶ Zult gij, om te bestraffen, woorden bedenken, en zullen de redenen des mismoedigen voor wind zijn?

¹¹ Zo zal ik ook mijn mond niet wederhouden, ik zal spreken in benauwdheid mijns geestes; ik zal klagen in bitterheid mijner ziel.

¹⁶ Ik versmaad ze, ik zal toch in der eeuwigheid niet leven; houd op van mij, want mijn dagen zijn ijdelheid.

²¹ Ben ik oprecht, zo acht ik toch mijn ziel niet; ik versmaad mijn leven.

¹⁵ Zo ik goddeloos ben, wee mij! En ben ik rechtvaardig, ik zal mijn hoofd niet opheffen; ik ben zat van schande, maar aanzie mijn ellende. ¹⁶ Want zij verheft zich; gelijk een felle leeuw jaagt Gij mij; Gij keert weder en stelt U wonderlijk tegen mij.

¹³ Och, of Gij mij in het graf verstaakt, mij verborgt, totdat Uw toorn zich afkeerde; dat Gij mij een bepaling steldet, en mijner gedachtig waart!

⁶ Zo ik spreek, mijn smart wordt niet ingehouden; en houd ik op, wat gaat er van mij weg? ⁷ Gewisselijk, Hij heeft mij nu vermoeid; Gij hebt mijn ganse vergadering verwoest. ⁸ Dat Gij mij rimpelachtig gemaakt hebt, is tot een getuige; en mijn magerheid staat tegen mij op, zij getuigt in mijn aangezicht. ⁹ Zijn toorn verscheurt, en Hij haat mij; Hij knerst over mij met Zijn tanden; mijn wederpartijder scherpt zijn ogen tegen mij. ¹⁰ Zij gapen met hun mond tegen mij; zij slaan met smaadheid op mijn kinnebakken; zij vervullen zich te zamen aan mij. ¹¹ God heeft mij den verkeerde overgegeven, en heeft mij afgewend in de handen der goddelozen. ¹² Ik had rust, maar Hij heeft mij verbroken, en bij mijn nek gegrepen, en mij verpletterd; en Hij heeft mij Zich tot een doelwit opgericht. ¹³ Zijn schutters hebben mij omringd; Hij heeft mijn nieren doorspleten, en niet gespaard; Hij heeft mijn gal op de aarde uitgegoten. ¹⁴ Hij heeft mij gebroken met breuk op breuk; Hij is tegen mij aangelopen als een geweldige. ¹⁵ Ik heb een zak over mijn huid genaaid; ik heb mijn hoorn in het stof gedaan. ¹⁶ Mijn aangezicht is gans bemodderd van wenen, en over mijn oogleden is des doods schaduw.

⁴ Maar ook het zij waarlijk, dat ik gedwaald heb, mijn dwaling zal bij mij vernachten.

² Hoort aandachtelijk mijn rede, en laat dit zijn uw vertroostingen. ³ Verdraagt mij, en ik zal spreken; en nadat ik gesproken zal hebben, spot dan. ⁴ Is (mij aangaande) mijn klacht tot den mens? Doch of het zo ware, waarom zou mijn geest niet verdrietig zijn?

³ Toen ik zweeg, werden mijn beenderen verouderd, in mijn brullen den gansen dag. ⁴ Want Uw hand was dag en nacht zwaar op mij; mijn sap werd veranderd in zomerdroogten. Sela. ⁵ Mijn zonde maakte ik U bekend, en mijn ongerechtigheid bedekte ik niet. Ik zeide: Ik zal belijdenis van mijn overtredingen doen voor den HEERE; en Gij vergaaft de ongerechtigheid mijner zonde. Sela.

¹⁵ Wat zal ik spreken? Gelijk Hij het mij heeft toegezegd, alzo heeft Hij het gedaan; ik zal nu al zoetjes voorttreden al mijn jaren, vanwege de bitterheid mijner ziel.

¹⁷ Zie, in vrede is mij de bitterheid bitter geweest; maar Gij hebt mijn ziel liefelijk omhelsd, dat zij in de groeve der vertering niet kwame; want Gij hebt al mijn zonden achter Uw rug geworpen.

³ Nu dan, HEERE! neem toch mijn ziel van mij; want het is mij beter te sterven dan te leven.

⁸ En het geschiedde, als de zon oprees, dat God een stillen oostenwind beschikte; en de zon stak op het hoofd van Jona, dat hij amechtig werd; en hij wenste zijner ziel te mogen sterven, en zeide: Het is mij beter te sterven dan te leven.