Bible verses about "value" | PBG

¹ Pieśń Dawidowa. Panie! któż będzie przebywał w przybytku twoim? Któż będzie mieszkał na świętej górze twojej? ² Ten, który chodzi w niewinności, i czyni sprawiedliwość, a mówi prawdę w sercu swojem; ³ Który nie obmawia językiem swoim, nic złego nie czyni bliźniemu swemu, ani zelżywości kładzie na bliźniego swego. ⁴ Przed którego oczyma wzgardzony jest niezbożnik, ale tych, którzy się boją Pana, ma w uczciwości; który, choć przysięże z szkodą swoją, nie odmienia; ⁵ Który pieniędzy swych nie daje na lichwę, i darów przeciwko niewinnym nie przyjmuje. Kto to czyni, nie zachwieje się na wieki.

¹ Przypowieści Salomona, syna Dawidowego, króla Izraelskiego, ² Dla poznania mądrości i ćwiczenia, ku wyrozumieniu powieści roztropnych; ³ Dla pojęcia ćwiczenia w rozumie, w sprawiedliwości, w sądzie i w prawości; ⁴ Dla podania prostakom ostrożności, młodemu umiejętności, i opatrzności. ⁵ Tych gdy mądry słuchać będzie, przybędzie mu nauki, a roztropny w radach opatrzniejszy będzie, ⁶ Aby zrozumiał przypowieści, i wykłady ich, słowa mądrych i zagadki ich. ⁷ Bojaźń Pańska jest początkiem umiejętności; ale głupi mądrością i ćwiczeniem gardzą. ⁸ Słuchaj, synu mój! ćwiczenia ojca twego, a nie opuszczaj nauki matki twojej. ⁹ Bo to przyda wdzięczności głowie twojej, i będzie łańcuchem kosztownym szyi twojej. ¹⁰ Synu mój! jeżliby cię namawiali grzesznicy, nie przyzwalaj. ¹¹ Jeźlićby rzekli: Pójdź z nami, czyhajmy na krew, zasadźmy się na niewinnego bez przyczyny; ¹² Pożremyż ich żywo, jako grób, a całkiem, jako zstępujących w dół; ¹³ Wszelkiej majętności kosztownej nabędziemy, napełnimy domy nasze korzyścią; ¹⁴ Rzuć między nas los twój; mieszek jeden wszyscy mieć będziemy. ¹⁵ Synu mójâ nie chodźże z nimi w drogę; zawściągnij nogi twojej od ścieżek ich. ¹⁶ Albowiem nogi ich ku złemu bieżą, i spieszą się na wylanie krwi. ¹⁷ Bo jako próżno zastawiają sieci przed oczyma wszelkiego ptaka skrzydlastego: ¹⁸ Tak i ci na krew swoję czyhają, a zasadzają się na duszę swoję. ¹⁹ Takieć są ścieszki każdego czyhającego na zysk, który duszę pana swego odbiera. ²⁰ Mądrość na dworzu woła, głos swój na ulicach wydaje. ²¹ W największym zgiełku woła, u wrót bram, w miastach powieści swoje opowiada, mówiąc: ²² Prostacy! dokądże się kochać będziecie w prostocie? a naśmiewcy pośmiewisko miłować będziecie? a głupi nienawidzieć umiejętności będziecie? ²³ Nawróćcież się na karanie moje; oto wam wydam ducha mojego, a podam wam do znajomości słowa moje. ²⁴ Ponieważem wołała, a nie chcieliście; wyciągałam rękę moję, a nie był, ktoby uważał; ²⁵ Owszem odrzuciliście wszystkę radę moję, a karności mojej nie chcieliście przyjąć; ²⁶ Przetoż ja w zginieniu waszem śmiać się będę, będę z was szydziła, gdy przyjdzie, czego się strachacie. ²⁷ Gdy przyjdzie jako spustoszenie, czego się strachacie, i gdy zginienie wasze przypadnie jako wicher, gdy przyjdzie na was ucisk i utrapienie; ²⁸ Tedy mię wzywać będą, a nie nie wysłucham; szukać mię będą z poranku, a nie znajdą mię. ²⁹ Przeto, iż mieli w nienawiści umiejętność, a bojaźni Pańskiej nie obrali sobie, ³⁰ Ani przestawali na radzie mijej, ale gardzili wszelką karnością moją: ³¹ Przetoż będą używać owocu dróg swoich, a radami swemi nasyceni będą. ³² Bo odwrócenie prostaków pozabija ich, a szczęście głupich wytraci ich. ³³ Ale kto mię słucha, bezpiecznie mieszkać będzie, a będzie wolny od strachu złych rzeczy.

⁸ Albowiem łaską jesteście zbawieni przez wiarę, i to nie jest z was, dar to Boży jest;

¹⁸ Wiedząc, iż nie skazitelnemi rzeczami, srebrem albo złotem, wykupieni jesteście od marnego obcowania waszego, od ojców podanego. ¹⁹ Ale drogą krwią, jako baranka niewinnego i niepokalanego, Chrystusa;

⁴¹ A Jezus siedząc przeciwko skarbnicy, przypatrywał się, jako lud rzucał pieniądze do skarbnicy, i jako wiele bogaczów wiele rzucało. ⁴² I przyszedłszy jedna wdowa uboga, wrzuciła dwa drobne pieniążki, co czyni kwartnik. ⁴³ Tedy zwoławszy uczniów swoich rzekł im: Zaprawdę wam powiadam, że ta uboga wdowa więcej wrzuciła, niżeli ci wszyscy, którzy rzucali do skarbnicy. ⁴⁴ Albowiem ci wszyscy z tego, co im zbywało, rzucali; ale ta z ubóstwa swego wszystko, co miała, wrzuciła, wszystkę żywność swoję.

³ Nic nie czyniąc spornie, albo przez próżną chwałę, ale w pokorze jedni drugich mając za wyższych nad się.

¹⁴ Wysławiam cię dlatego, że się zdumiewam strasznym i dziwnym sprawom twoim, a dusza moja zna je wybornie.

³⁵ Wszystkomci wam okazał, iż tak pracując, musimy podejmować słabe, a pamiętać na słowa Pana Jezusowe, że on rzekł: Szczęśliwsza jest rzecz dawać, niżeli brać.

⁸ Albowiem cielesne ćwiczenie mało jest pożyteczne; lecz pobożność do wszystkiego jest pożyteczna, mając obietnicę żywota teraźniejszego i przyszłego.

³¹ Nie bójcie się tedy; nad wiele wróbelków wy zacniejszymi jesteście.