Job 6:4 Cross References - PBG

⁴ Albowiem strzały Wszechmocnego tkwią we mnie, których jad wysuszył ducha mego, a strachy Boże walczą przeciwko mnie.

²³ Zgromadzę na nie złe rzeczy, strzały moje na nie wystrzelam. ²⁴ Zniszczeją od głodu, i będą strawieni gorączką, i śmiercią gorzką; zęby też bestyi poślę na nie, z jadem gadzin ziemskich.

⁴² Opoję strzały moje krwią, a miecz mój naje się mięsa ze krwi pobitych i pojmanych, skoro zacznę mścić się nad nieprzyjacioły.

¹⁷ Bo mię starł w wichrze, i rozmnożył rany moje bez przyczyny;

¹² Byłem w pokoju, ale mię potarł; a uchwyciwszy mię za szyję moję, roztrzaskał mię, i wystawił mię sobie za cel. ¹³ Ogarnęli mię strzelcy jego; rozciął nerki moje, a nie przepuścił, i rozlał na ziemię żółć moję. ¹⁴ Zranił mię, raną na ranę; rzucił się na mię, jako olbrzym.

²⁰ Oglądają oczy jego nieszczęście swoje, a z popędliwości Wszechmocnego pić będzie.

¹⁵ Obróciły się przeciwko mnie strachy, jako wiatr ściągają duszę moję; bo jako obłok przemija zdrowie moje.

²³ Albowiem lękałem się skruszenia od Boga, a przed jego zacnością nie mógłbym się ostać.

¹³ Jeźli się nie nawróci, naostrzy miecz swój; łuk swój wyciągnął, i nagotował go.

¹⁴ I zagrzmiał na niebie Pan, a Najwyższy wydał głos swój, grad i węgle ogniste.

¹² Albowiem czyhali na twoje złe; zmyślali radę, której dowieść nie mogli.

² Panie! w popędliwości twojej nie nacieraj na mię, a w gniewie twoim nie karz mię.

⁵ A w dostojności twojej szczęśliwie wywiedź z słowem prawdy, cichości, i sprawiedliwości, a dokaże strasznych rzeczy prawica twoja.

¹⁵ Przeczże, o Panie! odrzucasz duszę moję, a zakrywasz oblicze twoje przedemną? ¹⁶ Jamci utrapiony, i prawie już umierający od gwałtu; ponoszę strachy twoje, i trwożę sobą.

⁷ Pośpiesz się, a wysłuchaj mię, Panie! ustaje duch mój; nie ukrywajże oblicza twego przedemną; bomci podobny zstępującym do grobu.

¹⁴ Duch męża znosi niemoc swoję; ale ducha utrapionego któż zniesie?

¹² Naciągnął łuk swój, a postawił mię jako cel strzałom swym. ¹³ Przestrzelił nerki moje strzałami z sajdaka swego.

³³ I wziąwszy z sobą Piotra, i Jakóba, i Jana, począł się lękać, i bardzo tęsknić; ³⁴ I rzekł im: Bardzo jest smutna dusza moja aż do śmierci; zostańcie tu, a czujcie.

³⁴ A o godzinie dziewiątej zawołał Jezus głosem wielkim, mówiąc: Eloi! Eloi! Lamma sabachtani, co się wykłada: Boże mój! Boże mój! czemuś mię opuścił?

¹¹ Przetoż wiedząc o tym strachu Pańskim, ludzi do wiary namawiamy, a Bogu jawnymi jesteśmy; i mam nadzieję, iż w sumieniach waszych jawnymi jesteśmy.