Psalms 94:1-150:6 Boże pomst! Panie Boże pomst! rozjaśnij się!

PBG⁽ⁱ⁾ ¹ Boże pomst! Panie Boże pomst! rozjaśnij się! ² Podnieś się, o Sędzio wszystkiej ziemi! a daj zapłatę pysznym. ³ Dokądże niepobożni, Panie! dokądże niepobożni radować się będą? ⁴ Długoż będą świegotać i hardzie mówić, chlubiąc się wszyscy, którzy czynią nieprawość? ⁵ Lud twój, Panie! trzeć, a dziedzictwo twoje trapić? ⁶ Wdowy i przychodniów mordować? a sierotki zabijać? ⁷ Mówiąc: Nie widzi tego Pan, ani tego rozumie Bóg Jakóbowy. ⁸ Zrozumicież, o wy bydlęcy między ludźmi! a wy szaleni kiedyż zrozumiecie? ⁹ Izali ten, który szczepił ucho, nie słyszy? i który ukształtował oko, izali nie widzi? ¹⁰ Izali ten, który ćwiczy narody, nie będzie karał? który uczy człowieka umiejętności. ¹¹ Pan zna myśli ludzkie, iż są szczerą marnością. ¹² Błogosławiony jest mąż, którego ty ćwiczysz, Panie! a zakonu twego uczysz go. ¹³ Abyś mu sprawił pokój od złych dni, ażby był wykopany dół niezbożnikowi. ¹⁴ Albowiem, nie opuści Pan ludu swego, a dziedzictwa swego nie zaniecha. ¹⁵ Ale aż ku sprawiedliwości obróci się sąd, a za nim wszyscy serca uprzejmego. ¹⁶ Któżby się był zastawił za mną przeciwko złośnikom? ktoby się był ujął o mnie przeciwko tym, którzy czynią nieprawość? ¹⁷ By mi był Pan nie przybył na pomoc, małoby była nie mieszkała dusza moja w milczeniu. ¹⁸ Jużem był rzekł: Zachwiała się noga moja; ale miłosierdzie twoje, o Panie! zatrzymało mię. ¹⁹ W wielkości utrapienia mego, we wnętrznościach moich, pociechy twoje rozweselały duszę moję. ²⁰ Izali z tobą towarzyszy stolica nieprawości tych, którzy stanowią krzywdę miasto prawa? ²¹ Którzy się zbierają przeciwko duszy sprawiedliwego, a krew niewinną potępiają? ²² Ale Pan jest twierdzą moją, a Bóg mój skałą ufności mojej. ²³ Onci obróci na nich nieprawość ich, a dla złości ich wytraci ich; wytraci ich Pan, Bóg nasz. ⁹⁵ ¹ Pójdźcież, śpiewajmy Panu; wykrzykujmy skale zbawienia naszego. ² Uprzedźmy oblicze jego z chwałą; psalmy mu śpiewajmy. ³ Albowiem Pan jest Bóg wielki, i król wielki nade wszystkich bogów. ⁴ W jegoż rękach są głębokości ziemi, i wierzchy gór jego są. ⁵ Jegoż jest morze, bo je on uczynił; i ziemia, którą ręce jego ukształtowały. ⁶ Pójdźcie, kłaniajmy się, a upadajmy przed nim; klękajmy przed Panem, stworzycielem naszym. ⁷ Onci jest zaiste Bóg nasz, a myśmy lud pastwiska jego, i owce rąk jego. Dziś, jeźli głos jego usłyszycie, ⁸ Nie zatwardzajcież serca swego, jako w Meryba, a jako czasu kuszenia na puszczy. ⁹ Kiedy mię kusili ojcowie wasi, doświadczylić mię, i widzieli sprawy moje. ¹⁰ Przez czterdzieści lat miałem spór z tym narodem, i rzekłem: Lud ten błądzi sercem, a nie poznali dróg moich; ¹¹ Którymem przysiągł w popędliwości mojej, że nie wnijdą do odpocznienia mego. ⁹⁶ ¹ Śpiewajcie Panu pieśń nową; śpiewajcie Panu wszystka ziemia! ² Śpiewajcież Panu, dobrorzeczcie imieniowi jego, opowiadajcie ode dnia do dnia zbawienie jego. ³ Opowiadajcie między narodami chwałę jego, między wszystkimi ludźmi cuda jego. ⁴ Albowiem wielki Pan i wszelkiej chwały godny, i straszliwy jest nad wszystkich bogów. ⁵ Wszyscy bowiem bogowie narodów są bałwani; ale Pan niebiosa uczynił. ⁶ Zacność i ochędóstwo przed obliczem jego, moc i piękność w świątnicy jego. ⁷ Oddajcie Panu, pokolenia narodów, oddajcie Panu chwałę i moc. ⁸ Oddajcie Panu chwałę imienia jego; przynieście dary, a wnijdźcie do sieni jego. ⁹ Kłaniajcie się Panu w ozdobie świętobliwości; niech się lęka oblicza jego wszystka ziemia. ¹⁰ Powiadajcie między poganami: Pan króluje, a że i krąg świata utwierdzony będzie, tak, aby się nie poruszył, a iż będzie sądził ludzi w sprawiedliwości. ¹¹ Niech się weselą niebiosa, a niech pląsa ziemia; niech zaszumi morze, i co w niem jest. ¹² Niech pląsają pola, i wszystko co jest na nich; tedy niech wykrzykają wszystkie drzewa leśne, ¹³ Przed obliczem Pańskiem; boć idzie, idzie zaiste, aby sądził ziemię. Będzie sądził okrąg świata w sprawiedliwości, a narody w prawdzie swojej. ⁹⁷ ¹ Pan króluje; wyskakuj ziemio, a wesel się mnóstwo wysep! ² Obłok i ciemność około niego; sprawiedliwość i sąd są gruntem stolicy jego. ³ Ogień przed obliczem jego idzie, a zapala w około nieprzyjaciół jego. ⁴ Błyskawice jego oświecają okrąg świata, co widząc ziemia zadrżała. ⁵ Góry jako wosk rozpływają się przed obliczem Pańskiem, przed obliczem Pana wszystkiej ziemi. ⁶ Niebiosa opowiadają sprawiedliwość jego, a wszystkie narody oglądają chwałę jego. ⁷ Niechże będą zawstydzeni wszyscy, którzy służą obrazom, którzy się chlubią w bałwanach; kłaniajcież mu się wszyscy bogowie. ⁸ To usłyszawszy Syon rozweseli się, a radować się będą córki Judzkie, dla sądów twoich, Panie! ⁹ Albowiemeś ty Pan najwyższy na wszystkiej ziemi, a bardzoś wywyższony nad wszystkich bogów. ¹⁰ Wy, którzy miłujecie Pana, miejcie złe w nienawiści; on strzeże świętych swoich, a z ręki niepobożnych wyrywa ich. ¹¹ Światłości nasiano sprawiedliwemu, a radości tym, którzy są uprzejmego serca. ¹² Weselcie się sprawiedliwi w Panu, a wysławiajcie pamiątkę świętobliwości jego. ⁹⁸ ¹ Psalm. Śpiewajcie Panu pieśń nową, bo dziwne rzeczy uczynił; dopomogła mu prawica jego, i ramię świętobliwości jego. ² Objawił Pan zbawienie swoje; przed oczyma pogan oznajmił sprawiedliwość swoję. ³ Wspomniał na miłosierdzie swoje, i na prawdę swoję przeciw domowi Izraelskiemu; oglądały wszystkie granice ziemi zbawienie Boga naszego. ⁴ Śpiewajże Panu wszystka ziemio; wykrzykajcie, a weselcie się i śpiewajcie. ⁵ Grajcie Panu na harfie; na harfie, głosem przyśpiewując. ⁶ Na trąbach i na kornetach krzykliwych głos wydawajcie przed Królem i Panem. ⁷ Niech zaszumi morze, i co w niem jest, okrąg świata, i mieszkający na nim. ⁸ Rzeki niech klaskają rękoma; góry wespół niech się rozradują, ⁹ Przed Panem, bo idzie sądzić ziemię. On będzie sądził okrąg świata w sprawiedliwości, i narody w prawości. ⁹⁹ ¹ Pan króluje, niechże zadrżą narody; siedzi między Cherubinami, niechże się poruszy ziemia. ² Pan na Syonie wielki, a wywyższony nad wszystkie narody. ³ Niech wysławiają imię twoje wielkie i straszne; albowiem święte jest. ⁴ Moc zaiste królewska miłuje sąd; albowiemeś ty ustanowił prawa; sąd i sprawiedliwość w Jakóbie ty wykonujesz. ⁵ Wywyższajcie Pana, Boga naszego, a kłaniajcie się u podnóżka nóg jego; bo święty jest. ⁶ Mojżesz i Aaron między kapłanami jego, a Samuel między wzywającymi imienia jego, wołali do Pana, a on ich wysłuchał. ⁷ W słupie obłokowym mówił do nich; a gdy strzegli świadectw jego i ustaw, które im podał, ⁸ Panie, Boże nasz! tyś ich wysłuchiwał; Boże!bywałeś im miłościwym, i gdyś ich karał dla występków ich. ⁹ Wywyższajcie Pana, Boga naszego, a kłaniajcie się na górze świętej jego; albowiem święty jest Pan, Bóg nasz. ¹⁰⁰ ¹ Psalm dla dziękczynienia. Wykrzykajcie Panu, wszystka ziemio! ² Służcie Panu z weselem, przychodźcie przed oblicze jego z radością. ³ Wiedzcież, żeć Pan jest Bogiem; on uczynił nas, a nie my samych siebie, abyśmy byli ludem jego, i owcami pastwiska jego. ⁴ Wnijdźcież w bramy jego z wysławianiem, a do sieni jego z chwałami; wysławiajcież go, dobrorzeczcież imieniowi jego; ⁵ Albowiem dobry jest Pan, na wieki trwa miłosierdzie jego, a od narodu aż do narodu prawda jego. ¹⁰¹ ¹ Psalm samego Dawida. O miłosierdziu i o sądzie śpiewać będę; tobie, o Panie! śpiewać będę. ² Ostrożnym będę na drodze uprzejmej, kiedy przyjdziesz do mnie; będę chodził ustawicznie w szczerości serca mego, w domu moim. ³ Nie położę przed oczy moje złej rzeczy; każdą sprawę występników mam w nienawiści, a nie chwyci się mnie. ⁴ Serce przewrotne odstąpi odemnie, a o złe nie będę dbał. ⁵ Tego, który potajemnie obmawia bliźniego swego, wytnę; oczów wyniosłych, i serca nadętego nie będę mógł cierpieć. ⁶ Oczy moje obrócone będą na prawdomównych w ziemi, aby siadali zemną; kto chodzi drogą uprzejmą, ten mi służyć będzie. ⁷ Nie będzie mieszkał w domu moim zdrajca, ten, który mówi kłamstwo, nie ostoi się przed oczyma memi. ⁸ Co poranek tracić będę wszystkich niezbożnych na ziemi, abym tak wykorzenił z miasta Pańskiego wszystkich, którzy czynią nieprawość. ¹⁰² ¹ Modlitwa utrapionego, gdy będąc w ucisku, przed Panem wylewa żądość swoję. ² Panie! wysłuchaj modlitwę moję, a wołanie moje niechaj przyjdzie do ciebie. ³ Nie ukrywaj oblicza twego przedemną; w dzień ucisku mego nakłoń ku mnie ucha twego; w dzień którego cię wzywam, prędko mię wysłuchaj. ⁴ Albowiem niszczeją jako dym dni moje, a kości moje jako ognisko wypalone są. ⁵ Porażone jest jako trawa, i uwiędło serce moje, tak, żem zapomniał jeść chleba swego. ⁶ Od głosu wzdychania mego przylgnęły kości moje do ciała mego. ⁷ Stałem się podobnym pelikanowi na puszczy; jestem jako puhacz na pustyniach. ⁸ Czuję, a jestem jako wróbel samotny na dachu. ⁹ Przez cały dzień urągają mi nieprzyjaciele moi, a naśmiewcy moi przeklinają mię. ¹⁰ Bo jadam popiół jako chleb, a napój mój mięszam ze łzami, ¹¹ Dla rozgniewania twego, i dla zapalczywości gniewu twego; albowiem podniósłszy mię porzuciłeś mię. ¹² Dni moje są jako cień nachylony, a jam jako trawa uwiądł; ¹³ Ale ty, Panie! trwasz na wieki, a pamiątka twoja od narodu do narodu. ¹⁴ Ty powstawszy zmiłujesz się nad Syonem; boć czas, żebyś się zlitował nad nim, gdyż przyszedł czas naznaczony. ¹⁵ Albowiem upodobały się sługom twoim kamienie jego, i nad prochem jego zmiłują się; ¹⁶ Aby się bali poganie imienia Pańskiego, a wszyscy królowie ziemscy chwały twojej; ¹⁷ Gdy pobuduje Pan Syon, i okaże się w chwale swojej; ¹⁸ Gdy wejrzy na modlitwę poniżonych, nie gardząc modlitwą ich. ¹⁹ To zapiszą dla narodu potomnego, a lud, który ma być stworzony, chwalić będzie Pana, ²⁰ Że wejrzał z wysokości świątnicy swojej, że z nieba na ziemię spojrzał; ²¹ Aby wysłuchał wzdychania więźniów, i rozwiązał na śmierć skazanych; ²² Aby opowiadali na Syonie imię Pańskie, a chwałę jego w Jeruzalemie, ²³ Gdy się pospołu zgromadzą narody i królestwa, aby służyły Panu. ²⁴ Utrapił w drodze siłę moję, ukrócił dni moich; ²⁵ Ażem rzekł; Boże mój! nie bierz mię w połowie dni moich; od narodu bowiem aż do narodu trwają lata twoje. ²⁶ I pierwej niżeliś założył ziemię, i niebiosa, dzieło rąk twoich. ²⁷ One pominą, ale ty zostajesz; wszystkie te rzeczy jako szata zwiotszeją, jako odzienie odmienisz je, i odmienione będą. ²⁸ Ale ty tenżeś zawżdy jest, a lata twoje nigdy nie ustaną. Synowie sług twoich, u ciebie mieszkać będą, a nasienie ich zmocni się przed tobą. ¹⁰³ ¹ Psalm Dawidowy. Błogosław duszo moja Panu, i wszystkie wnętrzności moje imieniowi jego świętemu. ² Błogosławże duszo moja Panu, a nie zapominaj wszystkich dobrodziejstw jego. ³ Który odpuszcza wszystkie nieprawości twoje; który uzdrawia wszystkie choroby twoje; ⁴ Który wybawia od śmierci żywot twój; który cię koronuje miłosierdziem i wielką litością: ⁵ Który nasyca dobrem usta twoje, a odnawia jako orła młodość twoję. ⁶ Pan czyni, co sprawiedliwego jest, i sądy wszystkim uciśnionym. ⁷ Oznajmił drogi swe Mojżeszowi, a synom Izraelskim sprawy swoje. ⁸ Miłosierny i litościwy jest Pan, nierychły do gniewu, i wielkiego miłosierdzia. ⁹ Nie będzie się na wieki wadził, a gniewu wiecznie chował. ¹⁰ Nie według grzechów naszych obchodzi się z nami, ani według nieprawości naszych odpłaca nam. ¹¹ Albowiem jako są niebiosa wysokie nad ziemią, tak jest utwierdzone miłosierdzie jego nad tymi, którzy się go boją; ¹² A jako daleko jest wschód od zachodu, tak daleko oddalił od nas przestępstwa nasze. ¹³ Jako ma litość ojciec nad dziatkami, tak ma litość Pan nad tymi, którzy się go boją. ¹⁴ Onci zaiste zna, cośmy za ulepienie, pamięta, żeśmy prochem. ¹⁵ Dni człowiecze są jako trawa, a jako kwiat polny, tak kwitnie. ¹⁶ Gdy nań wiatr powienie, aliści go niemasz, ani go więcej pozna miejsce jego. ¹⁷ Ale miłosierdzie Pańskie od wieków aż na wieki nad tymi, którzy się go boją, a sprawiedliwość jego nad synami synów, ¹⁸ Którzy strzegą przymierza jego, i pamiętają na przykazanie jego, aby je czynili. ¹⁹ Pan na niebiosach utwierdził stolicę; a królestwo jego nad wszystkimi panuje. ²⁰ Błogosławcież Panu Aniołowie jego mocni w sile, którzy czynicie rozkazania jego, posłusznymi będąc głosowi słowa jego. ²¹ Błogosławcie Panu wszystkie wojska jego, słudzy jego, którzy czynicie wolę jego. ²² Błogosławcie Panu wszystkie sprawy jego, na wszystkich miejscach panowania jego. Błogosław, duszo moja! Panu. ¹⁰⁴ ¹ Błogosław, duszo moja! Panu. Panie, Boże mój! wielceś jest wielmożnym; chwałę i ozdobę przyoblokłeś. ² Przyodziałeś się światłością jako szatą; rozciągnąłeś niebiosa jako oponę. ³ Któryś zasklepił na wodach pałace swoje; który używasz obłoków miasto wozów; który chodzisz na skrzydłach wiatrowych; ⁴ Który czynisz duchy posłami swymi; ty czynisz sługi swe ogniem pałającym. ⁵ Ugruntowałeś ziemię na słupach jej, tak, że się nie poruszy na wieki wieczne. ⁶ Przepaścią jako szatą przyodziałeś ją był, tak, że wody stały nad górami. ⁷ Na zgromienie twojerozbiegły się, a na głos pogromu twego prędko zuciekały. ⁸ Wstąpiły góry, zniżyły się doliny na miejsce, któreś im założył. ⁹ Zamierzyłeś im kres, aby go nie przestępowały, ani się wracały na okrycie ziemi. ¹⁰ Który wypuszczasz źródła po dolinach, aby płynęły między górami, ¹¹ A napój dawały wszystkiemu zwierzowi polnemu; a z nich gaszą leśne osły pragnienie swoje. ¹² Przy nich mieszka ptastwo niebieskie, a z pośród gałązek głos wydaje. ¹³ Który pokrapiasz góry z pałaców swoich, aby się z owoców spraw twoich nasycała ziemia. ¹⁴ Za twoją sprawą rośnie trawa dla bydła, a zioła na pożytek człowieczy; ty wywodzisz chleb z ziemi: ¹⁵ I wino, które uwesela serce człowiecze, od którego się lśni twarz jako od oleju; i chleb, który zatrzymuje żywot ludzki. ¹⁶ Nasycone bywają i drzewa Pańskie, i cedry Libanu, których nasadził; ¹⁷ Na których ptaki gniazda swe mają, i bocian na jedlinach ma dom swój. ¹⁸ Góry wysokie dzikim kozom, a skały są ucieczką królikom. ¹⁹ Uczynił miesiąc dla pewnych czasów, a słońce zna zachód swój. ²⁰ Przywodzisz ciemność, i bywa noc, w którą wychodzą wszystkie zwierzęta leśne. ²¹ Lwięta ryczą do łupu, i szukają od Boga pokarmu swego. ²² Lecz gdy słońce wznijdzie, zaś się zgromadzają, i w jamach swoich kładą się. ²³ Tedy wychodzi człowiek do roboty swojej, i do pracy swojej aż do wieczora. ²⁴ O jakoż wielkie są sprawy twoje, Panie! te wszystkie mądrześ uczynił, a napełniona jest ziemia bogactwem twojem. ²⁵ W morzu zaś wielkiem i bardzo szerokiem, tam są płazy, którym nie masz liczby, i zwierzęta małe i wielkie. ²⁶ Po niem okręty przechodzą, i wieloryb, któregoś ty stworzył, aby w niem igrał. ²⁷ Wszystko to na cię oczekuje, abyś im dał pokarm czasu swego. ²⁸ Gdy im dajesz, zbierają; gdy otwierasz rękę twoję, nasycone bywają dobremi rzeczami. ²⁹ Lecz gdy ukrywasz oblicze twoje, trwożą sobą; gdy odbierasz ducha ich, giną, i w proch się swój obracają. ³⁰ Gdy wysyłasz ducha twego, stworzone bywają, i odnawiasz oblicze ziemi. ³¹ Niechajże będzie chwała Pańska na wieki; niech się rozweseli Pan w sprawach swoich. ³² On gdy wejrzy na ziemię, zadrży; dotknie się gór, a zakurzą się. ³³ Będę śpiewał Panu za żywota mego; będę śpiewał Bogu memu, póki mię staje. ³⁴ O nim będzie wdzięczna mowa moja, a ja się rozweselę w Panu. ³⁵ Oby byli wytraceni grzesznicy z ziemi, a niezbożnych aby już nie było! Błogosław, duszo moja! Panu. Halleluja. ¹⁰⁵ ¹ Wysławiajcie Pana; ogłaszajcie imię jego; opowiadajcie między narodami sprawy jego. ² Śpiewajcie mu, śpiewajcie mu psalmy, rozmawiajcie o wszystkich cudach jego. ³ Chlubcie się imieniem świętem jego; niech się weseli serce szukających Pana. ⁴ Szukajcież Pana i mocy jego; szukajcie oblicza jego zawsze. ⁵ Przypominajcie sobie dziwy jego, które czynił, cuda jego i sądy ust jego. ⁶ Wy nasienie Abrahama, sługi jego! Wy synowie Jakóbowi, wybrani jego! ⁷ Onci jest Pan, Bóg nasz, po wszystkiej ziemi sądy jego. ⁸ Pamięta wiecznie na przymierze swoje: na słowo, które przykazał aż do tysiącznego pokolenia; ⁹ Które postanowił z Abrahamem, i na przysięgę swą uczynioną Izaakowi. ¹⁰ Bo je postanowił Jakóbowi za ustawę, a Izraelowi za umowę wieczną. ¹¹ Mówiąc: Tobie dam ziemię Chananejską za sznur dziedzictwa waszego; ¹² Kiedy ich był mały poczet, prawie mały poczet, a jeszcze w niej byli przychodniami. ¹³ Przechodzili zaiste od narodu do narodu, a z królestwa innego ludu; ¹⁴ Nie dopuszczał nikomu, aby im miał krzywdę czynić; nawet karał dla nich i królów, mówiąc: ¹⁵ Nie tykajcie pomazańców moich, a prorokom moim nie czyńcie nic złego. ¹⁶ Gdy przywoławszy głód na ziemię, wszystkę podporę chleba pokruszył. ¹⁷ Posłał przed nimi męża, który był za niewolnika sprzedany, to jest Józefa; ¹⁸ Którego nogi pętami trapili, a żelazo ścisnęło ciało jego, ¹⁹ Aż do onego czasu, gdy się o nim wzmianka stała; mowa Pańska doświadczała go. ²⁰ Posławszy król kazał go puścić; ten, który panował nad narodami, wolnym go uczynił. ²¹ Postanowił go panem domu swego, i książęciem nad wszystką dzierżawą swoją, ²² Aby władał i książętami jego według zdania duszy swojej, i starców jego mądrości nauczał. ²³ Potem wszedł Izrael do Egiptu, a Jakób był gościem w ziemi Chamowej; ²⁴ Gdzie rozmnożył Bóg lud swój bardzo, i uczynił go możniejszym nad nieprzyjaciół jego. ²⁵ Odmienił serce ich, iż mieli w nienawiści lud jego, a zmyślali zdrady przeciw sługom jego. ²⁶ Posłał Mojżesza, sługę swego i Aarona, którego obrał; ²⁷ Którzy im przedłożyli słowa znaków jego, i cuda w ziemi Chamowej. ²⁸ Posłał ciemności, i zaćmiło się, a nie byli odpornymi słowu jego. ²⁹ Obrócił wody ich w krew, a pomorzył ryby w nich. ³⁰ Wydała ziemia ich mnóstwo żab, i były w pałacach królów ich. ³¹ Rzekł, a przyszła rozmaita mucha, i mszyce we wszystkich granicach ich. ³² Dał grad miasto deszczu, ogień palący na ziemię ich. ³³ Także potłukł winnice ich, i figi ich, a pokruszył drzewa w granicach ich. ³⁴ Rzekł, a przyszła szarańcza, i chrząszczów niezliczone mnóstwo; ³⁵ I pożarły wszelkie ziele w ziemi ich, a pojadły urodzaje ziemi ich. ³⁶ Nawet pobił wszystko pierworodztwo w ziemi ich, początek wszystkiej siły ich. ³⁷ Tedy ich wywiódł ze srebrem i ze złotem, a nie był nikt słaby między pokoleniem ich. ³⁸ Radował się Egipt, gdy oni wychodzili; albowiem był przypadł na nich strach ich. ³⁹ Rozpostarł obłok na okrycie ich, a ogień na oświecanie nocy. ⁴⁰ Na żądanie ich przywiódł przepiórki, a chlebem niebieskim nasycił ich. ⁴¹ Otworzył skałę i wypłynęły wody, a płynęły po suchych miejscach jako rzeka. ⁴² Albowiem wspomniał na słowo świętobliwości swojej, które rzekł do Abrahama, sługi swego. ⁴³ Przetoż wywiódł lud swój z weselem, a z śpiewaniem wybranych swoich. ⁴⁴ I podał im ziemię pogan, a posiedli prace narodów. ⁴⁵ Aby zachowali ustawy jego, a prawa jego przestrzegali. Halleluja. ¹⁰⁶ ¹ Halleluja. Wysławiajcie Pana; albowiem dobry, albowiem na wieki miłosierdzie jego. ² Któż wysłowi niezmierną moc Pańską, a wypowie wszystkę chwałę jego? ³ Błogosławieni, którzy strzegą sądu, a czynią sprawiedliwość na każdy czas. ⁴ Pamiętaj na mię, Panie! dla miłości ku ludowi swemu; nawiedźże mię zbawieniem swojem, ⁵ Abym używał dobrego z wybranymi twoimi, a weselił się w radości narodu twego, i chlubił się wespół z dziedzictwem twojem. ⁶ Zgrzeszyliśmy z ojcami swymi; niesprawiedliwieśmy czynili, i nieprawość popełniali. ⁷ Ojcowie nasi w Egipcie nie zrozumieli cudów twoich, ani pamiętali na wielkość miłosierdzia twego; ale odpornymi byli przy morzu Czerwonem. ⁸ A wszakże ich wyswobodził dla imienia swego, aby oznajmił moc swoję. ⁹ Bo zgromił morze Czerwone, i wyschło, a przewiódł ich przez przepaści, jako przez puszczę. ¹⁰ A tak zachował ich od ręki tego, który ich miał w nienawiści, a wykupił ich z ręki nieprzyjacielskiej. ¹¹ W tem okryły wody tych, którzy ich ciążyli; nie został ani jeden z nich. ¹² A choć uwierzyli słowom jego, i wysławiali chwałę jego: ¹³ Przecież prędko zapomnieli na sprawy jego, i nie czekali na rady jego. ¹⁴ Ale zdjęci będąc chciwością na puszczy, kusili Boga na pustyniach. ¹⁵ I dał im, czego żądali, a wszakże przepuścił suchoty na nich. ¹⁶ Zatem gdy się wzruszyli zawiścią przeciw Mojżeszowi w obozie, i przeciw Aaronowi, świętemu Pańskiemu: ¹⁷ Otworzyła się ziemia, i pożarła Datana, i okryła rotę Abironową, ¹⁸ I zapalił się ogień na zebranie ich; płomień spalił niepobożnych. ¹⁹ Sprawili i cielca na Horebie, i kłaniali się bałwanowi litemu, ²⁰ I odmienili chwałę swą w podobieństwo wołu, jedzącego trawę. ²¹ Zapomnieli na Boga, wybawiciela swego, który czynił wielkie rzeczy w Egipcie; ²² Rzeczy dziwne w ziemi Chamowej, rzeczy straszne przy morzu Czerwonem. ²³ Przetoż rzekł, że ich chciał wytracić, gdyby się był Mojżesz, wybrany jego, nie stawił w onem rozerwaniu przed nim, a nie odwrócił popędliwości jego, aby ich nie tracił. ²⁴ Wzgardzili też ziemią pożądaną, nie wierząc słowu jego. ²⁵ I szemrząc w namiotach swoich, nie byli posłuszni głosowi Pańskiemu. ²⁶ Przetoż podniósł rękę swoję przeciwko nim, aby ich pobił na puszczy; ²⁷ A żeby rozrzucił nasienie ich między pogan, i rozproszył ich po ziemiach. ²⁸ Sprzęgli się też byli z bałwanem Baalfegorem, a jedli ofiary umarłych. ²⁹ A tak draźnili Boga sprawami swemi, że się na nich oborzyła plaga; ³⁰ Aż się zastawił Finees, a pomstę uczynił, i rozerwana jest ona plaga; ³¹ Co mu poczytano ku sprawiedliwości od narodu do narodu, aż na wieki. ³² Znowu go byli wzruszyli do gniewu u wód Meryba, tak, iż się źle działo i z Mojżeszem dla nich. ³³ Albowiem rozdraźnili ducha jego, że wyrzekł co niesłuszne usty swemi. ³⁴ Nadto nie wytracili onych narodów, o których im był Pan powiedział. ³⁵ Ale pomięszawszy się z onemi narodami, nauczyli się spraw ich: ³⁶ I służyli bałwanom ich, które im były sidłem. ³⁷ Albowiem dyjabłom ofiarowali synów swoich, i córki swoje, ³⁸ I wylewali krew niewinną, krew synów swoich, i córek swoich, których ofiarowali bałwanom rytym Chananejskim, tak, że splugawiona była ziemia onem krwi rozlaniem. ³⁹ I zmazali się sprawami swemi, a cudzołożyli wynalazkami swemi. ⁴⁰ Przetoż zapaliwszy się Pan w popędliwości przeciw ludowi swemu, obrzydził sobie dziedzictwo swoje, ⁴¹ I podał ich w ręce poganom; a panowali nad nimi, którzy ich mieli w nienawiści; ⁴² I uciskali ich nieprzyjaciele ich, tak, że poniżeni byli pod ręką ich. ⁴³ Częstokroć ich wybawiał; wszakże go oni wzruszali do gniewu radami swemi, zaczem poniżeni byli dla nieprawości swoich. ⁴⁴ A wszakże wejrzał na ucisk ich, i usłyszał wołanie ich. ⁴⁵ Bo sobie wspomniał na przymierze swoje z nimi, a żałował tego według wielkiej litości swojej. ⁴⁶ Tak, że im zjednał miłosierdzie przed oczyma wszystkich, którzy ich byli pojmali. ⁴⁷ Wybawże nas, Panie, Boże nasz! a zgromadź nas z tych pogan, abyśmy wysławiali imię świętobliwości twojej, a chlubili się w chwale twojej. ⁴⁸ Błogosławiony Pan, Bóg Izraelski, od wieków aż na wieki; na co niech rzecze wszystek lud: Amen, Halleluja. ¹⁰⁷ ¹ Wysławiajcie Pana: albowiem dobry; albowiem na wieki miłosierdzie jego. ² Niech o tem powiedzą ci, których odkupił Pan, jako ich wykupił z ręki nieprzyjacielskiej, ³ A zgromadził ich z ziem, od wschodu i od zachodu, od północy i od morza. ⁴ Błądzili po puszczy, po pustyni bezdrożnej, miasta dla mieszkania nie znajdując. ⁵ Byli głodnymi i pragnącymi, aż w nich omdlewała dusza ich. ⁶ A gdy wołali do Pana w utrapieniu swojem, z ucisku ich wyrywał ich; ⁷ I prowadził ich drogą prostą, aby przyszli do miasta, w któremby mieszkali. ⁸ Niechajże wysławiają przed Panem miłosierdzie jego, a dziwne sprawy jego przed synami ludzkimi: ⁹ Iż napoił duszę pragnącą, a duszę zgłodniałą napełnił dobrami. ¹⁰ Którzy siedzą w ciemności i w cieniu śmierci, ściśnieni będąc nędzą i żelazem, ¹¹ Przeto, że byli odpornymi wyrokom Bożym, a radą Najwyższego pogardzili; ¹² Dla czego poniżył biedą serce ich; upadli, a nie był, ktoby ratował. ¹³ A gdy wołali do Pana w utrapieniu swojem, z ucisków ich wybawiał ich. ¹⁴ Wywodził ich z ciemności, i z cienia śmierci, a związki ich potargał. ¹⁵ Niechajże wysławiają przed Panem miłosierdzie jego, a dziwne sprawy jego przed synami ludzkimi. ¹⁶ Przeto, że kruszy bramy miedziane, a zawory żelazne rąbie. ¹⁷ Szaleni dla drogi przewrotności swojej, i dla nieprawości swej utrapieni bywają. ¹⁸ Wszelki pokarm brzydzi sobie dusza ich, aż się przybliżają do bram śmierci. ¹⁹ Gdy wołają do Pana w utrapieniu swojem, z ucisków ich wybawia ich. ²⁰ Posyła słowo swe, i uzdrawia ich,a wybawia ich z grobu. ²¹ Niechajże wysławiają przed Panem miłosierdzie jego, a dziwne sprawy jego przed synami ludzkimi; ²² I ofiarując ofiary chwały, niech opowiadają sprawy jego z wesołem śpiewaniem. ²³ Którzy się pławią na morzu w okrętach, pracujący na wodach wielkich: ²⁴ Ci widują sprawy Pańskie, i dziwy jego na głębi. ²⁵ Jako jedno rzecze, wnet powstanie wiatr gwałtowny, a podnoszą się nawałności morskie. ²⁶ Wstępują aż ku niebu, i zaś zstępują do przepaści, tak, iż się dusza ich w niebezpieczeństwie rozpływa. ²⁷ Bywają miotani, a potaczają się jako pijany, a wszystka umiejętność ich niszczeje. ²⁸ Gdy wołają do Pana w utrapieniu swojem, z ucisków ich wybawia ich. ²⁹ Obraca burzę w ciszę, tak, że umilkną nawałności ich. ³⁰ I weselą się, że ucichło; a tak przywodzi ich do portu pożądanego. ³¹ Niechajże wysławiają przed Panem miłosierdzie jego, a dziwne sprawy jego przed synami ludzkimi. ³² Niech go wywyższają w zgromadzeniu ludu, a w radzie starców niechaj go chwalą. ³³ Obraca rzeki w pustynię, a potoki wód w suszę; ³⁴ Ziemię urodzajną obraca w niepłodną dla złości tych, którzy w niej mieszkają. ³⁵ Pustynie obraca w jeziora, a ziemię suchą w strumienie wód. ³⁶ I osadza w nich głodnych, aby zakładali miasta ku mieszkaniu; ³⁷ Którzy posiewają pole, a sadzą winnice, i zgromadzają sobie pożytek z urodzaju. ³⁸ Takci im on błogosławi, że się bardzo rozmnażają, a dobytku ich nie umniejsza. ³⁹ Ale podczas umniejszeni i poniżeni bywają okrucieństwem, nędzą, i utrapieniem; ⁴⁰ Gdy wylewa wzgardę na książąt, dopuszczając, aby błądzili po puszczy bezdrożnej. ⁴¹ Onci nędznego z utrapienia podnosi, i rozmnaża rodzinę jego jako trzodę. ⁴² To widząc uprzejmi rozweselą się, a wszelka nieprawość zatka usta swe. ⁴³ Ale któż jest tak mądry, aby to upatrywał, i wyrozumiewał wszystkie litości Pańskie? ¹⁰⁸ ¹ Pieśń psalmu samego Dawida. ² Gotowe jest serce moje, Boże! śpiewać i wysławiać cię będę, także i chwała moja. ³ Ocućże się lutnio i harfo! gdy na świtaniu powstaję. ⁴ Wysławiać cię będę między ludźmi, Panie! a będęć śpiewał między narodami. ⁵ Albowiem większe jest nad niebiosa miłosierdzie twoje, i aż pod obłoki prawda twoja. ⁶ Wywyszże się nad niebiosa, o Boże! a nad wszystkę ziemię chwała twoja. ⁷ Niech będą wybawieni umiłowami twoi; zachowajże ich prawicą swoją, a wysłuchaj mię. ⁸ Bóg mówił przez świętobliwość swoję; dlatego się weselić będę, że rozdzielę Sychem, a dolinę Sukkot rozmierzę. ⁹ Mojeć jest Galaad, mój i Manases, a Efraim mocą głowy mojej, Juda zakonodawca mój. ¹⁰ Moab jest miednicą do umywania mego, na Edoma porzucę obuwie moje: przeciwko Filistynom trąbić będę. ¹¹ Któż mię zaprowadzi do miasta obronnego? Któż mię przywiedzie aż do ziemi edomskiej? ¹² Izali nie ty, o Boże! któryś nas był odrzucił, a nie wychodziłeś, o Boże! z wojskami naszemi? ¹³ Dajże nam pomoc z ucisku; albowiem omylna jest pomoc ludzka. W Bogu sobie mężnie poczynać będziemy, a on podepcze nieprzyjaciół naszych. ¹⁰⁹ ¹ Przedniejszemu śpiewakowi psalm Dawidowy. O Boże chwały mojej! nie milcz; ² Bo się usta niepobożnego, i usta kłamliwe przeciwko mnie otworzyły; mówili przeciwko mnie językiem kłamliwym, ³ A słowy jadowitemi ogarnęli mię, walcząc przeciwko mnie bez wszekiej przyczyny. ⁴ Przeciwili mi się za miłość moję, chociażem się za nich modlił. ⁵ Oddawają mi złem za dobre; a nienawiścią za miłość moję. ⁶ Postawże nad nim bezbożnika, a przeciwnik niech stoi po prawej ręce jego. ⁷ Gdy przed sądem stanie, niech wynijdzie potępionym, a modlitwa jego niech się w grzech obróci. ⁸ Niech będą dni jego krótkie, a przełożeństwo jego niech inny weźmie. ⁹ Niech dzieci jego będą sierotami, a żona jego wdową. ¹⁰ Niech będą biegunami i tułaczami synowie jego, niech żebrzą, a niech żebrzą wychodząc z pustek swoich. ¹¹ Niech lichwiarz załapi wszystko, co jest jego, a niech obcy rozchwycą pracę jego. ¹² Niech nie będzie ktoby mu miłosierdzie pokazał, niech nie będzie, ktoby się zmiłował nad sierotami jego. ¹³ Potomkowie jego niech z korzenia wycięci będą; w drugiem pokoleniu niech będzie wygładzone imię ich. ¹⁴ Niech przyjdzie na pamięć nieprawość przodków jego przed Panem, a grzech matki jego niechaj nie będzie zgładzony. ¹⁵ Niech będą przed Panem ustawicznie, ażby wygładził z ziemi pamiątkę ich, ¹⁶ Przeto, że nie pamiętał, aby czynił miłosierdzie, ale prześladował człowieka nędznego i ubogiego,a tego,który był serca utrapionego, chciał zamordować. ¹⁷ Ponieważ umiłował przeklęstwo, niechże przyjdzie na niego; niechciał błogosławieństwa niechże będzie oddalone od niego. ¹⁸ A tak niech będzie obleczony w przeklęstwo, jako w szatę swoję; a niech wnijdzie jako woda we wnętrzności jego, a jako olej w kości jego. ¹⁹ Niech mu to będzie jako płaszcz do przodziania, a jako pas dla ustawicznego opasywania. ²⁰ Takowa zapłata niech będzie przeciwnikom moim od Pana, i tym, którzy źle mówią przeciwko duszy mojej. ²¹ Ale ty, Panie! o Panie! użyj nademną litości dla imienia twego; a iż dobre jest miłosierdzie twoje, wyrwijże mię. ²² Bomci ja jest ubogi i nędzny, a serce moje zranione jest w wnętrznościach moich. ²³ Jako cień, który ustępuje, uchodzić muszę; zganiają mię jako szarańczę. ²⁴ Kolana moje upadają od postu, a ciało moje wychudło z tłustości. ²⁵ Nadto stałem się im pośmiewiskiem; gdy mię widzą, kiwają głowami swemi. ²⁶ Wspomóżże mię, o Panie, Boże mój! zachowaj mię według miłosierdzia swego, ²⁷ Tak, aby poznać mogli, iż to ręka twoja, a żeś ty, Panie! to uczynił. ²⁸ Niechże oni przeklinają, ty błogosław; którzy powstali, niech będą zawstydzeni, aby się weselił sługa twój. ²⁹ Niech będą przeciwnicy moi w hańbę obleczeni, a niech się przyodzieją, jako płaszczem, zelżywością swoją. ³⁰ Będę Pana wielce wysławiał usty swemi, a w pośród wielu chwalić go będę. ³¹ Przeto, że stoi po prawej stronie nędznemu, aby go wybawił od tych, którzy osądzają duszę jego. ¹¹⁰ ¹ Psalm Dawidowy. Rzekł Pan Panu memu: Siądź po prawicy mojej, dokąd nie położę nieprzyjaciół twoich podnóżkiem nóg twoich. ² Laskę mocy twojej pośle Pan z Syonu, mówiąc: Panuj w pośród nieprzyjaciół twoich. ³ Lud twój będzie dobrowolny w dzień zwycięstwa twego, w ozdobie świętobliwości, a rozrodzi się płód twój z żywota jako rosa na świtaniu. ⁴ Przysiągł Pan, a nie będzie tego żałował, mówiąc: Tyś jest kapłanem na wieki według porządku Melchisedechowego. ⁵ Pan po prawicy twojej potrze królów w dzień gniewu swego. ⁶ Będzie sądził narody, i wszystko napełni trupami; potłucze głowę nad wielą ziem panującą. ⁷ Z strumienia na drodze pić będzie; przetoż wywyższy głowę. ¹¹¹ ¹ Halleluja. Będę wysławiał Pana całem sercem w radzie szczerych, i w zgromadzeniu. ² Wielkie sprawy Pańskie, jawne u wszystkich, którzy się w nich kochają. ³ Chwalebne i ozdobne dzieło jego, a sprawiedliwość jego trwa na wieki. ⁴ Pamiątkę cudów swoich uczynił miłosierny a litościwy Pan. ⁵ Dał pokarm tym, którzy się go boją, pamiętając wiecznie na przymierze swoje. ⁶ Moc spraw swoich oznajmił ludowi swemu, dawszy im dziedzictwo pogan. ⁷ Uczynki rąk jego prawda i sąd; nieodmienne są wszystkie przykazania jego, ⁸ Utwierdzone na wieki wieczne, uczynione w prawdzie i w szczerości. ⁹ Wykupienie posławszy ludowi swemu, przykazał na wieki strzedź przymierza swego; święte i straszne jest imię jego. ¹⁰ Początek mądrości jest bojaźń Pańska; rozumu dobrego nabywają wszyscy, którzy rozkazanie Pańskie czyną; chwała jego trwa na wieki. ¹¹² ¹ Halleluja. Błogosławiony mąż, który się Pana boi, a w przykazaniach jego ma wielkie kochanie. ² Możne będzie na ziemi nasienie jego; rodzina szczerych błogosławiona będzie. ³ Majętność i bogactwa są w domu jego, a sprawiedliwość jego trwa na wieki. ⁴ Szczerym w ciemnościach światłość wschodzi; łaskawy, miłosierny, i sprawiedliwy jest Bóg. ⁵ Dobry człowiek litościwym jest, i pożycza, a rzeczy swe miarkuje rozsądkiem. ⁶ Bo na wieki nie będzie poruszony; w pamięci wiecznej będzie sprawiedliwy. ⁷ Słysząc złe nowiny, nie boi się; stateczne serce jego ufa w Panu. ⁸ Umocnione serce jego nie boi się, aż ogląda pomstę nad nieprzyjaciołmi swymi. ⁹ Rozprasza, i daje ubogim; sprawiedliwość jego trwa na wieki; róg jego wywyższy się w sławie. ¹⁰ Widząc to niepobożny, będzie się gniewał, i zębami swemi zgrzytał, i schnąć będzie; żądość niepobożnych zginie. ¹¹³ ¹ Halleluja. Chwalcie słudzy Pańscy, chwalcie imię Pańskie. ² Niechaj będzie imię Pańskie błogosławione, odtąd aż na wieki. ³ Od wschodu słońca, aż do zachodu jego, niech będzie chwalebne imię Pańskie. ⁴ Pan jest nad wszystkie narody wywyższony; chwała jego nad niebiosa. ⁵ Któż taki, jako Pan Bóg nasz, który mieszka na wysokości? ⁶ Który się zniża, aby widział, co jest na niebie i na ziemi. ⁷ Podnosi z prochu nędznego, a z gnoju wywyższa ubogiego, ⁸ Aby go posadził z książętami, z książętami ludu swego; ⁹ Który sprawia, że niepłodna w domu bywa matką weselącą się z dziatek. Halleluja. ¹¹⁴ ¹ Gdy wychodził Izrael z Egiptu i dom Jakóbowy z narodu obcego, ² Stał się Juda poświęceniem jego, Izrael panowaniem jego. ³ To widząc morze, uciekło a Jordan wrócił się nazad. ⁴ Góry skakały jako barany, pogórki jako jagnięta. ⁵ Morze! cóż ci się stało, iżeś uciekło? O Jordanie! żeś się nazad wrócił? ⁶ Góry! żeście skakały jako barany? pagórki! jako jagnięta? ⁷ Przed obliczem Pańskiem zadrżała ziemia, przed obliczem Boga Jakóbowego. ⁸ Który obraca opokę w jezioro wód, a krzemień w źródło wód. ¹¹⁵ ¹ Nie nam, Panie! nie nam, ale imieniowi twemu daj chwałę dla miłosierdzia twego, i dla prawdy twojej. ² Czemuż mają mówić poganie: Gdzież teraz jest Bóg ich? ³ Wszakże Bóg nasz jest na niebie, czyniąc wszystko, co mu się podoba. ⁴ Ale bałwany ich są srebro i złoto, robota rąk ludzkich. ⁵ Usta mają, a nie mówią; oczy mają, a nie widzą. ⁶ Uszy mają, a nie słyszą; nozdrze mają, a nie wonieją. ⁷ Ręce mają, a nie macają; nogi mają, a nie chodzą, ani wołają gardłem swojem. ⁸ Niech im podobni będą, którzy je czynią, i wszyscy, którzy w nich ufają. ⁹ Izraelu! ufaj w Panu; bo on jest pomocnikiem ich i tarczą ich. ¹⁰ Domie Aaronowy! ufajcie w Panu; on jest pomocnikiem, i tarczą ich. ¹¹ Którzy się boicie Pana, ufajcie w Panu; on jest pomocnikiem i tarczą ich. ¹² Pan będzie pamiętał na nas, będzie błogosławił; będzie błogosławił domowi Izraelskiemu, będzie błogosławił domowi Aaronowemu. ¹³ Będzie błogosławił tym, którzy się boją Pana, małym i wielkim. ¹⁴ Rozmnoży was Pan, was i synów waszych. ¹⁵ Błogosławieniście wy od Pana, który stworzył niebo i ziemię. ¹⁶ Niebiosa są niebiosa Pańskie; ale ziemię dał synom ludzkim. ¹⁷ Umarli nie będą chwalili Pana, ani kto z tych, co zstępują do miejsca milczenia. ¹⁸ Ale my będziemy błogosławili Panu, odtąd aż na wieki. Halleluja. ¹¹⁶ ¹ Miłuję Pana, iż wysłuchał głos mój, i prośby moje. ² Albowiem nakłonił ucha swego ku mnie, gdym go wzywał za dni moich. ³ Ogarnęły mię były boleści śmierci, a utrapienia grobu zjęły mię; ucisk i boleść przyszła na mię. ⁴ I wzywałem imienia Pańskiego, mówiąc: Proszę, o Panie! wybaw duszę moję. ⁵ Miłościwy Pan i sprawiedliwy, Bóg nasz litościwy. ⁶ Pan prostaczków strzeże; byłem uciśniony, a wspomógł mię. ⁷ Nawróć się, duszo moja! do odpocznienia swego; albowiem ci Pan dobrze uczynił. ⁸ Bo wyrwał duszę moję od śmierci, oczy moje od płaczu, nogę moję od upadku. ⁹ Będę chodził ustawicznie przed oblicznością Pańską w ziemi żyjących. ¹⁰ Uwierzyłem, dlategom mówił, chociażem bardzo był utrapiony. ¹¹ Jam był rzekł w zatrwożeniu mojem: Wszelki człowiek kłamca. ¹² Cóż oddam Panu za wszystkie dobrodziejstwa jego, które mi uczynił? ¹³ Kielich obfitego zbawienia wezmę, a imienia Pańskiego wzywać będę, ¹⁴ Śluby moje oddam Panu, a to zaraz przed wszystkim ludem jego. ¹⁵ Droga jest przed oczyma Pańskiemi śmierć świętych jego. ¹⁶ O mój Panie! żem ja sługą twoim, jam sługą twoim, synem służebnicy twojej, rozwiązałeś związki moje. ¹⁷ Tobie ofiarować będę ofiarę chwały, i imienia Pańskiego wzywać będę. ¹⁸ Śluby moje oddam Panu, a to zaraz przed wszystkim ludem jego, ¹⁹ W przysionkach domu Pańskiego, w pośrodku ciebie, Jeruzalemie! Halleluja. ¹¹⁷ ¹ Chwalcie Pana wszystkie narody! chwalcie go wszyscy ludzie! ² Albowiem rozszerzone jest nad nami miłosierdzie jego, a prawda Pańska trwa na wieki. Halleluja. ¹¹⁸ ¹ Wysławiajcie Pana, albowiem dobry; albowiem na wieki trwa miłosierdzie jego; ² Rzecz teraz, Izraelu! że na wieki miłosierdzie jego. ³ Rzecz teraz, domie Aaronowy! że na wieki miłosierdzie jego. ⁴ Rzeczcież teraz, którzy się boicie Pana, że na wieki miłosierdzie jego. ⁵ W ucisku wzywałem Pana; wysłuchał mię, i na przestrzeństwie postawił mię Pan. ⁶ Pan jest zemną, nie będę się bał, żeby mi co uczynił człowiek. ⁷ Pan jest zemną między pomocnikami mymi; przetoż ja oglądam pomstę nad tymi, którzy mię mają w nienawiści. ⁸ Lepiej mieć nadzieję w Panu, niżeli ufać w człowieku. ⁹ Lepiej mieć nadzieję w Panu, niżeli ufać w książętach. ¹⁰ Wszystkie narody ogarnęły mię; ale w imieniu Pańskim wygubiłem ich. ¹¹ Częstokroć mię ogarnęły; ale w imieniu Pańskiem wygubiłem ich. ¹² Ogarnęły mię jako pszczoły, ale zgasły jako ogień z ciernia; bo w imieniu Pańskiem wytraciłem ich. ¹³ Bardzoś potężnie na mię nacierał, abym upadł; ale Pan poratował mię. ¹⁴ Pan jest mocą moją, i pieśnią moją; on był moim wybawicielem. ¹⁵ Głos wykrzykania i zbawienia w przybytkach sprawiedliwych, prawica Pańska dokazała mocy; ¹⁶ Prawica Pańska wywyższyła się; prawica Pańska dokazała mocy. ¹⁷ Nie umrę, ale będę żył, abym opowiadał sprawy Pańskie. ¹⁸ Pokarałci mię Pan srodze; ale mię na śmierć nie podał. ¹⁹ Otwórzcie mi bramy sprawiedliwości, a wszedłszy w nie będę wysławiał Pana. ²⁰ Tać jest brama Pańska, którą sprawiedliwi wchodzą. ²¹ Tuć ja ciebie wysławiać będę; boś mię wysłuchał, i byłeś wybawicielem moim. ²² Kamień, którzy odrzucili budujący, uczyniony jest głową węgielną. ²³ Od Pana się to stało, a jest dziwno w oczach naszych. ²⁴ Tenci to dzień, który uczynił Pan; rozweselmyż się, a rozradujmy się weń. ²⁵ Proszę, Panie! zachowajże teraz; proszę Panie! zdarz teraz. ²⁶ Błogosławiony, który przychodzi w imię Pańskie; błogosławimy wam z domu Pańskiego. ²⁷ Bógci Panem, onci nas oświecił; przywiążcie baranki powrozami ku ofierze aż do rogów ołtarza. ²⁸ Tyś jest Bóg mój; przetoż cię wysławiać będę, Boże mój! wywyższać cię będę. ²⁹ Wysławiajcież Pana, albowiem jest dobry: albowiem na wieki miłosierdzie jego. ¹¹⁹ ¹ Błogosławieni, którzy żyją bez nagany, którzy chodzą w zakonie Pańskim, ² Błogosławieni, którzy strzegą świadectw jego, i którzy go ze wszystkiego serca szukają; ³ I którzy nie czynią nieprawości, ale chodzą drogami jego. ⁴ Tyś przykazał, aby pilnie strzeżono rozkazań twoich. ⁵ Oby wyprostowane były drogi moje ku przestrzeganiu praw twoich! ⁶ Tedy nie będę zawstydzony, gdy się będę oglądał na wszystkie rozkazania twoje. ⁷ Będę cię wysławiał w szczerości serca, gdy się nauczę praw sprawiedliwości twojej. ⁸ Ustaw twoich z pilnością strzedz będę; tylko mię nie opuszczaj. ⁹ Jakim sposobem oczyści młodzieniec ścieszkę swoję? Gdy się zachowa według słowa twego. ¹⁰ Ze wszystkiego serca mego szukam cię; nie dopuszczajże mi błądzić od rozkazań twoich. ¹¹ W sercu mojem składam wyroki twoje, abym nie zgrzeszył przeciwko tobie. ¹² Błogosławionyś ty, Panie! nauczże mię ustaw twoich. ¹³ Wargami mojemi opowiadam wszystkie sądy ust twoich. ¹⁴ W drodze świadectw twoich kocham się więcej, niż we wszystkich bogactwach. ¹⁵ O przykazaniach twoich rozmyślam, i przypatruję się drogom twoim. ¹⁶ W ustawach twoich kocham się, i nie zapominam słów twoich. ¹⁷ Daruj to słudze twemu, abym żył, a przestrzegał słów twoich. ¹⁸ Odsłoń oczy moje, abym się przypatrzył dziwom z zakonu twego. ¹⁹ Jestem gościem na ziemi; nie ukrywaj przedemną rozkazań twoich. ²⁰ Omdlewa dusza moja, pragnąc sądów twoich na każdy czas. ²¹ Wytraciłeś pysznych; przeklęci są ci, którzy błądzą od rozkazań twoich. ²² Oddal odemnie pohańbienie i wzgardę, gdyż strzegę świadecwt twoich. ²³ I książęta zasiadają, a mówią przeciwko mnie; wszakże sługa twój rozmyśla w ustawach twoich. ²⁴ Świadectwa twoje zaiste są mojem kochaniem, i radcami mymi. ²⁵ Przylgnęła do prochu dusza moja; ożywże mię według słowa twego. ²⁶ Drogi moje rozpowiedziałem, a wysłuchałeś mię; naucz mię ustaw twoich. ²⁷ Daj, abym zrozumiał drogę rozkazań twoich, ażebym rozmyślał o dziwnych sprawach twoich. ²⁸ Rozpływa się od smutku dusza moja; utwierdźże mię według słowa twego. ²⁹ Drogę kłamliwą oddal odemnie, a zakonem twoim udaruj mię. ³⁰ Obrałem drogę prawdy, a sądy twoje przekładam sobie. ³¹ Przystałem do świadectw twoich; Panie! nie zawstydzajże mię. ³² Drogą przykazań twoich pobieżę, gdy rozszerzysz serce moje. ³³ Naucz mię, Panie! drogi ustaw twoich, a będę jej strzegł aż do końca. ³⁴ Daj mi rozum, abym strzegł zakonu twego, ażebym go przestrzegał ze wszystkiego serca. ³⁵ Daj, abym chodził ścieżką przykazań twoich, gdyż w tem jest upodobanie moje. ³⁶ Nakłoń serce moje do świadectw twoich, a nie do łakomstwa. ³⁷ Odwróć oczy moje, aby nie patrzały na marność; na drodze twojej ożyw mię. ³⁸ Utwierdź wyrok twój słudze twemu, który się oddał bojaźni twojej. ³⁹ Oddal odemnie pohańbienie moje, którego się boję; bo sądy twoje dobre. ⁴⁰ Oto pragnę rozkazań twoich; w sprawiedliwości twojej ożyw mię. ⁴¹ Niech na mię przyjdą litości twoje, Panie! i zbawienie twoje według wyroku twego. ⁴² Tak abym odpowiedź mógł dać samą rzeczą temu, który mi urąga, gdyż ufam w słowie twojem. ⁴³ A nie wyjmuj z ust moich słowa najprawdziwszego; albowiem sądów twoich oczekuję. ⁴⁴ I będę strzegł zakonu twego zawsze, aż na wieki wieczne. ⁴⁵ A ustawicznie będę chodził na przestrzeństwie, bom się dopytał rozkazań twoich. ⁴⁶ Owszem, będę mówił o świadectwach twoich przed królmi, a nie będę zawstydzony. ⁴⁷ Bom się rozkochał w przykazaniach twoich, którem umiłował. ⁴⁸ Przyłożę i ręce moje do rozkazań twoich, które miłuję, a będę rozmyślał o ustawach twoich. ⁴⁹ Wspomnij na słowo wyrzeczone do sługi twego, któremeś mię ubezpieczył. ⁵⁰ Toć pociecha moja w utrapieniu mojem, że mię wyrok twój ożywia. ⁵¹ Pyszni bardzo się ze mnie naśmiewają; wszakże się od zakonu twego nie uchylam. ⁵² Bo pamiętam na sądy twoje wieczne, Panie! któremi się cieszę. ⁵³ Strach mię ogarnął nad niezbożnymi, którzy opuszczają zakon twój. ⁵⁴ Są mi ustawy twoje pieśniami w domu pielgrzymstwa mego. ⁵⁵ Wspominam sobie i w nocy na imię twoje, Panie! i strzegę zakonu twego. ⁵⁶ Toć mam z tego, że przestrzegam przykazań twoich. ⁵⁷ Rzekłem: Panie! to jest cząstka moja, przestrzegać słów twoich. ⁵⁸ Modlę się przed obliczem twojem ze wszystkiego serca; zmiłujże się nademną według słowa twego. ⁵⁹ Uważyłem w myślach drogi moje, a obróciłem nogi moje ku świadectwom twoim. ⁶⁰ Śpieszę się, a nie omieszkuję przestrzegać rozkazań twoich. ⁶¹ Hufy niepobożnych złupiły mię; ale na zakon twój nie zapominam. ⁶² O północy wstaję, abym cię wysławiał w sądach sprawiedliwości twojej. ⁶³ Jestem towarzyszem wszystkich, którzy się ciebie boją, i tych, którzy przestrzegają przykazań twoich. ⁶⁴ Panie! pełna jest ziemia miłosierdzia twego; nauczże mię ustaw twoich. ⁶⁵ Łaskawieś postąpił ze sługą twoim, Panie! według słowa twego. ⁶⁶ Dobrego rozumu i umiejętności naucz mię; bom przykazaniom twoim uwierzył. ⁶⁷ Pierwej niżem się był uniżył, błądziłem; ale teraz wyroku twego przestrzegam. ⁶⁸ Dobryś ty i dobrotliwy; nauczże mię ustaw twoich. ⁶⁹ Uknowali hardzi kłamstwo przeciwko mnie; ale ja ze wszystkiego serca strzegę przykazań twoich. ⁷⁰ Serce ich zatyło jako sadło; ale się ja zakonem twoim cieszę. ⁷¹ Jest mi to ku dobremu, żem był utrapiony, abym się nauczył ustaw twoich. ⁷² Lepszy mi jest zakon ust twoich, niżeli tysiące złota i srebra. ⁷³ Ręce twoje uczyniły mię, i wykształtowały mię; dajże mi rozum, abym się nauczył przykazań twoich; ⁷⁴ Aby się radowali bojący się ciebie, ujrzawszy mię, że na słowo twoje oczekuję. ⁷⁵ Znam, Panie! iż są sprawiedliwe sądy twoje, a iżeś mię słusznie utrapił. ⁷⁶ Niechajże mię, proszę, ucieszy miłosierdzie twoje według wyroku twego, któryś uczynił słudze twemu. ⁷⁷ Niechże na mię przyjdą litości twoje, abym żył; bo zakon twój jest kochaniem mojem. ⁷⁸ Niech będą zawstydzeni pyszni, przeto, że mię chytrze podwrócić chcieli; ale ja rozmyślać będę w przykazaniach twoich. ⁷⁹ Niech się obrócą do mnie, którzy się ciebie boją, i którzy znają świadectwa twoje. ⁸⁰ Niech będzie serce moje uprzejme przy ustawach twoich, abym nie był zawstydzony. ⁸¹ Tęskni dusza moja po zbawieniu twojem, oczekuję na słowo twoje. ⁸² Ustały oczy moje, czekając wyroku twego, gdy mówię: Kiedyż mię pocieszysz? ⁸³ Chociażem jest jako naczynie skórzane w dymie, wszakżem ustaw twoich nie zapomniał. ⁸⁴ Wieleż będzie dni sługi twego? kiedyż sąd wykonasz nad tymi, którzy mię prześladują? ⁸⁵ Pyszni pokopali mi doły, co nie jest według zakonu twojego. ⁸⁶ Wszystkie przykazania twoje są prawdą; bez przyczyny mię prześladują; ratujże mię. ⁸⁷ Bez mała mię już wniwecz nie obrócili na ziemi; a wszakżem ja nie opuścił przykazań twoich. ⁸⁸ Według miłosierdzia twego ożyw mię, abym strzegł świadectwa ust twoich. ⁸⁹ O Panie! słowo twoje trwa na wieki na niebie. ⁹⁰ Od narodu do narodu prawda twoja; ugruntowałeś ziemię, i stoi. ⁹¹ Według rozrządzenia twego trwa to wszystko aż do dnia tego; wszystko to zaiste jest ku służbie twojej. ⁹² By był zakon twój nie był kochaniem mojem, dawnobym był zginął w utrapieniu mojem. ⁹³ Na wieki nie zapomnę na przykazania twoje, gdyżeś mię w nich ożywił. ⁹⁴ Twójcim ja, zachowajże mię; bo przykazań twoich szukam. ⁹⁵ Czekają na mię niezbożnicy, aby mię zatracili; ale ja świadectwa twoje uważam. ⁹⁶ Wszelkiej rzeczy koniec widzę; ale przykazanie twoje bardzo szerokie. ⁹⁷ O jakom się rozmiłował zakonu twego! tak, iż każdego dnia jest rozmyślaniem mojem. ⁹⁸ Nad nieprzyjaciół moich mędrszym mię czynisz przykazaniem twojem; bo je mam ustawicznie przed sobą. ⁹⁹ Nad wszystkich nauczycieli moich stałem się rozumniejszym; bo świadectwa twoje są rozmyślaniem mojem. ¹⁰⁰ Nad starców jestem roztropniejszy; bo przykazań twoich przestrzegam. ¹⁰¹ Od wszelkiej złej drogi zawściągam nogi swoje, abym strzegł słowa twego. ¹⁰² Od sądów twoich nie odstępuję, przeto, że ich ty mnie uczysz. ¹⁰³ O jako są słodkie słowa twoje podniebieniu memu! nad miód są słodsze ustom moim. ¹⁰⁴ Z przykazań twoich nabyłem rozumu: przetoż mam w nienawiści wszelką ścieszkę obłędliwą. ¹⁰⁵ Słowo twe jest pochodnią nogą moim, a światłością ścieszce mojej. ¹⁰⁶ Przysięgłem i uczynię temu dosyć, że będę strzegł sądów sprawiedliwości twojej. ¹⁰⁷ Jestem bardzo utrapiony; o Panie! ożyw mię według słowa twego. ¹⁰⁸ Panie! dobrowolne śluby ust moich przyjmij proszę za wdzięczne, a sądów twoich naucz mię. ¹⁰⁹ Dusza moja jest w ustawicznem niebezpieczeństwie; wszakże na zakon twój nie zapominam. ¹¹⁰ Sidło na mię niezbożnicy zastawili; lecz ja się od przykazań twoich nie obłądzę. ¹¹¹ Za dziedzictwo wieczne wziąłem świadectwa twoje; bo są radością serca mego. ¹¹² Nakłoniłem serca mego ku wykonywaniu ustaw twoich ustawicznie, i aż do końca (żywota). ¹¹³ Wymysły mam w nienawiści, a zakon twój miłuję. ¹¹⁴ Tyś jest ucieczką moją, i tarczą moją; na słowo twoje oczekuję. ¹¹⁵ Odstąpcież odemnie złośnicy, abym strzegł rozkazania Boga mojego. ¹¹⁶ Utwierdźże mię według słowa twego, abym żył, a nie zawstydzaj mię w oczekiwaniu mojem. ¹¹⁷ Podpieraj mię, abym był zachowany, i rozmyślał w ustawach twoich ustawicznie. ¹¹⁸ Podeptałeś wszystkich, którzy się obłądzili od ustaw twoich; albowiem jest kłamliwa zdrada ich. ¹¹⁹ Odrzucasz jako zużelicę wszystkich niezbożników ziemi; dla tego miłuję świadectwa twoje. ¹²⁰ Drży od strachu przed tobą ciało moje; bo się sądów twoich lękam. ¹²¹ Czynię sądy i sprawiedliwość: nie podawajże mię tym, którzy mi gwałt czynią. ¹²² Zastąp sam sługę twego ku dobremu, aby mię hardzi nie potłoczyli. ¹²³ Oczy moje ustały, czekając na zbawienie twoje, i na wyrok sprawiedliwości twojej. ¹²⁴ Obchodź się z sługą twoim według miłosierdzia twego, a ustaw twoich naucz mię. ¹²⁵ Sługamci ja twój, dajże mi zrozumienie; abym umiał świadectwa twoje. ¹²⁶ Czasci już, abyś czynił Panie! albowiem wzruszono zakon twój. ¹²⁷ Dlatego umiłowałem rozkazania twoje nad złoto, a nad złoto najwyborniejsze. ¹²⁸ Przeto, że wszystkie przykazania twoje, wszystkie prawdziwe być uznaję, a wszelkie ścieżki obłędliwe mam w nienawiści. ¹²⁹ Dziwne są świadectwa twoje; przetoż ich strzeże dusza moja. ¹³⁰ Początek słów twoich oświeca i daje rozum prostakom. ¹³¹ Usta moje otwieram i dyszę; albowiemem przykazań twoich pragnął. ¹³² Wejżyjże na mię, a zmiłuj się nademną weaług prawa tych, którzy miłują imię twoje. ¹³³ Drogi moje utwierdź w słowie twojem, a niech nademną nie panuje żadna nieprawość. ¹³⁴ Wybaw mię od uciśnienia ludzkiego, abym strzegł rozkazań twoich. ¹³⁵ Rozświeć nad sługą twoim oblicze twoje, a naucz mię ustaw twoich. ¹³⁶ Strumienie wód płyną z oczów moich dla tych, którzy nie strzegli zakonu twego. ¹³⁷ Sprawiedliwyś ty, Panie! i prawdziwy w sądach twoich. ¹³⁸ Przykazałeś sprawiedliwe świadectwa twoje, i wielce prawdziwe. ¹³⁹ Zniszczyła mię gorliwość moja, iż zapominają na słowo twoje nieprzyjaciele moi. ¹⁴⁰ Doskonale są doświadczone słowa twoje; dlatego się sługa twój w nich rozkochał. ¹⁴¹ Jam maluczki i wzgardzony; wszakże przykazań twoich nie zapominam. ¹⁴² Sprawiedliwość twoja sprawiedliwość wieczna, a zakon twój prawda. ¹⁴³ Ucisk i utrapienie przyszło na mię; przykazania twoje są kochaniem mojem. ¹⁴⁴ Sprawiedliwość świadectw twoich trwa na wieki; daj mi rozum, a żyć będę. ¹⁴⁵ Wołam ze wszystkiego serca, wysłuchajże mię, o Panie! a będę strzegł ustaw twoich. ¹⁴⁶ Wołam do ciebie, zachowajże mię, a będę pilen świadectw twoich. ¹⁴⁷ Uprzedzam cię na świtaniu i wołam, na słowo twoje oczekując. ¹⁴⁸ Uprzedzają straż nocną oczy moje, przeto, abym rozmyślał o wyrokach twoich. ¹⁴⁹ Panie! głos mój usłysz według miłosierdzia twego; według sądu twego ożyw mię. ¹⁵⁰ Przybliżają się, którzy naśladują złości, ci, którzy się od zakonu twego oddalili. ¹⁵¹ Bliskoś ty jest, Panie! a wszystkie przykazania twoje są prawdą. ¹⁵² Dawno to wiem o świadectwach twoich, żeś je na wieki ugruntował. ¹⁵³ Obacz utrapienie moje, a wyrwij mię; bom na zakon twój nie zapomniał. ¹⁵⁴ Stań przy sprawie mojej, a obroń mię; dla słowa twego ożyw mię. ¹⁵⁵ Dalekoć jest od niezbożników zbawienie; bo się nie badają o ustawach twoich. ¹⁵⁶ Wielkie są litości twoje, Panie! według sądów twoich ożyw mię. ¹⁵⁷ Wieleć jest prześladowców moich i nieprzyjaciół moich; wszakże od świadectw twoich nie uchylam się. ¹⁵⁸ Widziałem przestępców, i mierziało mię to, że wyroku twego nie przestrzegali. ¹⁵⁹ Obaczże Panie! iż rozkazania twoje miłuję; według miłosierdzia twego ożyw mię. ¹⁶⁰ Najprzedniejsza rzecz słowa twego jest prawda, a na wieki trwa wszelki sąd sprawiedliwości twojej. ¹⁶¹ Książęta mię prześladują bez przyczyny; wszakże słów twoich boi się serce moje. ¹⁶² Ja się weselę z wyroku twego, tak jako ten, który znajduje wielkie korzyści. ¹⁶³ Ale nienawidzę kłamstwa, i brzydzą się niem; ale zakon twój miłuję. ¹⁶⁴ Chwalę cię siedm kroć przez dzień, dla sądów twoich sprawiedliwych. ¹⁶⁵ Pokój wielki dajesz tym, którzy miłują zakon twój, a nie doznawają żadnego obrażenia. ¹⁶⁶ Panie! oczekuję zbawienia twego; a przykazania twoje wykonywam. ¹⁶⁷ Przestrzega dusza moja świadectw twoich; albowiem je bardzo miłuję. ¹⁶⁸ Przestrzegam przykazań twoich i świadectw twoich; albowiem wszystkie drogi moje są przed tobą. ¹⁶⁹ Panie! niech się przybliży wołanie moje przed oblicze twoje; według słowa twego daj mi zrozumienie. ¹⁷⁰ Niech przyjdzie prośba moja przed twarz twoję, a według obietnicy twojej wyrwij mię. ¹⁷¹ Chwałę wydadzą wargi moje, gdy mię nauczysz ustaw twoich. ¹⁷² Opowiadać będzie język mój wyroki twoje; bo wszystkie przykazania twoje są sprawiedliwość. ¹⁷³ Niech mi będzie na pomocy ręka twoja, gdyżem sobie obrał przykazania twoje. ¹⁷⁴ Panie! zbawienia twego pragnę, a zakon twój jest kochaniem mojem. ¹⁷⁵ Żyć będzie dusza moja, i będzie cię chwaliła, a sądy twoje będą mi na pomocy. ¹⁷⁶ Błądzę jako owca zgubiona, szukajże sługi twego; boć przykazań twoich nie zapominam. ¹²⁰ ¹ Pieśń stopni. Wołałem do Pana w utrapieniu mojem, a wysłuchał mię. ² Wyzwól, Panie! duszę moję od warg kłamliwych, i od języka zdradliwego. ³ Cóż ci da, albo coć za pożytek przyniesie język zdradliwy? ⁴ Który jest jako strzały ostre mocarza, i jako węgle jałowcowe. ⁵ Niestetyż mnie, żem tak długo gościem w Mesech, a mieszkam w namiotach Kedarskich. ⁶ Długo mieszka dusza moja między tymi, którzy pokój mają w nienawiści. ⁷ Jać radzę do pokoju; ale gdy o tem mówię, oni do wojny. ¹²¹ ¹ Pieśń stopni. Oczy moje podnoszę na góry, skądby mi pomoc przyszła. ² Pomoc moja jest od Pana, który stworzył niebo i ziemię. ³ Nie dopuści, aby się zachwiać miała noga twoja; nie drzemieć stróż twój. ⁴ Oto nie drzemie ani śpi ten, który strzeże Izraela. ⁵ Pan jest stróżem twoim; Pan jest cieniem twoim po prawej ręce twojej. ⁶ We dnie słońce nie uderzy na cię, ani miesiąc w nocy. ⁷ Pan cię strzec będzie od wszystkiego złego; on duszy twojej strzec będzie. ⁸ Pan strzec będzie wyjścia twego i wejścia twego, odtąd aż na wieki. ¹²² ¹ Pieśń stopni Dawidowa. Weselę się z tego, że mi powiedziano: Do domu Pańskiego pójdziemy. ² Że stanęły nogi nasze w bramach twoich, o Jeruzalemie! ³ O Jeruzalem pięknie pobudowane jako miasto w sobie wespół spojone! ⁴ Bo tam wstępują pokolenia, pokolenia Pańskie, do świadectwa Izraelowego, aby wysławiały imię Pańskie. ⁵ Albowiem tam są postawione stolice na sąd, stolice domu Dawidowego. ⁶ Żądajcież pokoju Jeruzalemowi, mówiąc: Niech się szczęści tym, którzy cię miłują. ⁷ Niech będzie pokój w basztach twoich, a uspokojenie w pałacach twoich. ⁸ Dla braci moich i dla przyjaciół moich teraz ci będę żądał pokoju. ⁹ Dla domu Pana, Boga naszego, będę szukał twego dobrego. ¹²³ ¹ Pieśń stopni. Do ciebie oczy moje podnoszę, który mieszkasz w niebie. ² Oto jako oczy sług pilnują rąk panów swych, i jako oczy dziewki pilnują ręki pani swej, tak oczy nasze poglądają na Pana, Boga naszego, aż się zmiłuje nad nami. ³ Zmiłuj się nad nami, Panie, zmiłuj się nad nami; bośmy bardzo nasyceni wzgardą. ⁴ Bardzo jest nasycona dusza nasza pośmiewiskiem bezbożnych, i wzgardą pysznych. ¹²⁴ ¹ Pieśń stopni Dawidowa. Gdyby był Pan z nami nie był, ( powiedz teraz Izraelu!) ² Gdyby był Pan z nami nie był, gdy ludzie powstawali przeciwko nam: ³ Tedyćby nas byli żywo pożarli w rozpaleniu gniewu swego przeciwko nam; ⁴ Tedyćby nas były wody zabrały a strumień porwałby był duszę naszę; ⁵ Tedyćby były porwały duszę naszę one wody gwałtowne. ⁶ Błogosławiony Pan, który nas nie podał na łup zębom ich. ⁷ Dusza nasza jako ptaszek uszła z sidła ptaszników; sidło się potargało, a myśmy uszli. ⁸ Wspomożenie nasze w imieniu Pańskiem, który stworzył niebo i ziemię. ¹²⁵ ¹ Pieśń stopni. Którzy ufają w Panu, są jako góra Syon, która się nie poruszy, ale na wieki zostaje. ² Jako około Jeruzalemu są góry, tak Pan jest około ludu swego, od tego czasu aż i na wieki. ³ Albowiem nie zostanie laska niezbożników nad losem sprawiedliwych, by snać nie ściągnęli sprawiedliwi rąk swych ku nieprawości. ⁴ Dobrze czyń, Panie! dobrym, i tym, którzy są uprzejmego serca. ⁵ Ale tych, którzy się udawają krzyewemi drogami swemi, niech zapędzi Pan z tymi, którzy czynią nieprawość; lecz pokój niech będzie nad Izraelem. ¹²⁶ ¹ Pieśń stopni. Gdy zaś Pan nawrócił pojmanych z Syonu, byliśmy jako ci, którym się śni. ² Tedy były napełnione weselem usta nasze, a język nasz radością; tedy mówiono między narodami: Wielmożne rzeczy Pan uczynił z nimi. ³ Wielmożne rzeczy Pan uczynił z nami, z czegośmy się bardzo uradowali. ⁴ Przywróćże zaś, o Panie! pojmanie nasze, jako strumienie na południe. ⁵ Którzy siali ze łzami, żąć będą z wykrzykaniem; ⁶ Tam i sam chodząc z płaczem rozsiewa lud drogie nasienie; ale zaś przyszedłszy z radością znosić będzie snopy swoje. ¹²⁷ ¹ Pieśń stopni dla Salomona. Jeźli Pan domu nie zbuduje, próżno pracują ci, którzy go budują; jeźli Pan nie będzie strzegł miasta, próżno czuje ten, który go strzeże. ² Próżno macie rano wstawać, długo siadać, i jeść chleb boleści, ponieważ Pan umiłowanemu swemu sen daje. ³ Oto dziatki są dziedzictwem od Pana, a płód żywota nagrodą. ⁴ Jako strzały w ręku mocarza, tak są dziatki, które się darzą. ⁵ Błogosławiony mąż, który niemi napełnił sajdak swój; nie będą zawstydzani, gdy się w bramie rozpierać będą z nieprzyjaciołmi swymi. ¹²⁸ ¹ Pieśń stopni. Błogosławiony wszelki, który się boi Pana, który chodzi drogami jego. ² Bo prace rąk twoich pożywać będziesz; błogosławionym będziesz, i będzieć się dobrze działo. ³ Żona twoja będzie jako winna macica płodna po bokach domu twego; dziatki twoje jako latorośle oliwne około stołu twego. ⁴ Oto takci będzie ubłogosławiony mąż, który się boi Pana. ⁵ Niechżeć Pan błogosławi z Syonu, abyś patrzył na dobro Jeruzalemskie po wszystkie dni żywota twego. ⁶ I oglądał synów synów twoich, i pokój nad Izraelem. ¹²⁹ ¹ Pieśń stopni. Bardzoć mię utrapili zaraz od młodości mojej, powiedz teraz Izraelu. ² Bardzoć mię utrapili od młodości mojej, wszakże mię nie przemogli. ³ Po grzbiecie moim orali oracze, i długie przeganiali brózdy swoje. ⁴ Ale Pan sprawiedliwy poprzecinał powrozy niezbożników. ⁵ Zawstydzeni i nazad obróceni będą wszyscy, którzy Syon mają w nienawiści. ⁶ Będą jako trawa na dachu, która pierwej, niż odrośnie, usycha. ⁷ Z której żeńca nie może garści swej napełnić; ani naręcza swego ten, który wiąże snopy. ⁸ I mimo idący nie rzeką: Błogosławieństwo Pańskie niech będzie z wami; albo: Błogosławimy wam w imieniu Pańskiem. ¹³⁰ ¹ Pieśń stopni. Z głębokości wołam do ciebie, o Panie! ² Panie! wysłuchaj głos mój: nakłoń uszów twych do głosu prośb moich. ³ Panie! będzieszli nieprawości upatrywał, Panie! któż się zostoi? ⁴ Aleć u ciebie jest odpuszczenie, aby się ciebie bano. ⁵ Oczekuję na Pana; oczekuje dusza moja, i jeszcze oczekuje na słowo jego. ⁶ Dusza moja oczekuje Pana, pilniej niż straż świtania, która strzeże aż do poranku. ⁷ Oczekujże, Izraelu! na Pana; albowiem u Pana jest miłosierdzie, a obfite u niego odkupienie. ⁸ Onci sam odkupi Izraela od wszystkich nieprawości jego. ¹³¹ ¹ Pieśń stopni Dawidowa. Panie! nie wyniosło się serce moje, ani się wyniosły oczy moje, anim się kusił o rzeczy wielkie, albo wyższe nad to, niż mi należy. ² Izalim nie położył i nie uspokoił duszy mojej, jako dziecię odstawione od matki swej? odstawionemu dziecięciu była podobna we mnie dusza moja. ³ Miejże nadzieję w Panu, o Izraelu! odtąd aż na wieki. ¹³² ¹ Pieśń stopni. Na Dawida pomnij, Panie! na wszystkie utrapienia jego. ² Który przysiągł Panu, a ślub uczynił mocarzowi Jakóbowemu, mówiąc: ³ Zaiste nie wnijdę do przybytku domu mego, i nie wstąpię na posłanie łoża mego; ⁴ I nie pozwolę snu oczom moim, ani powiekom moim drzemania, ⁵ Dokąd nie znajdę miejsca dla Pana, na mieszkania mocarzowi Jakóbowemu. ⁶ Oto usłyszawszy o niej w Efracie, znaleźliśmy ją na polach leśnych. ⁷ Wnijdźmyż do przybytków jego, a kłaniajmy się u podnóżka nóg jego. ⁸ Powstańże Panie! a wnijdź do odpocznienia twego, ty, i skrzynia możności twojej. ⁹ Kapłani twoi niech się obloką w sprawiedliwość, a święci twoi nie się rozradują. ¹⁰ Dla Dawida, sługi twego, nie odwracaj oblicza pomazańca twego. ¹¹ Przysiągł Pan Dawidowi prawdę, a nie uchyli się od niej, mówiąc: Z owocu żywota twego posadzę na stolicy twojej. ¹² Będąli strzegli synowie twoi przymierza mojego, i świadectw moich, których ich nauczę: tedy i synowie ich aż na wieki będą siedzieli na stolicy twojej ¹³ Albowiem obrał Pan Syon, i upodobał go sobie na mieszkanie, mówiąc: ¹⁴ Toć będzie odpocznienie moje aż na wieki; tu będę mieszkał, bom go siebie upodobał. ¹⁵ Żywność jego będę obficie błogosławił, a ubogich jego nasycę chlebem. ¹⁶ Kapłanów jego przyoblokę zbawieniem, a święci jego weseląc się, radować się będą. ¹⁷ Tam sprawię, że zakwitnie róg Dawidowy; tam zgotuję pochodnię pomazańcowi memu. ¹⁸ Nieprzyjaciół jego przyoblokę wstydem; ale nad nim rozkwitnie się korona jego. ¹³³ ¹ Pieśń stopni Dawidowa. Oto jako rzecz dobra, i jako wdzięczna, gdy bracia zgodnie mieszkają. ² Jest jako olejek najwyborniejszy wylany na głowę, ściekający na brodę, na brodę Aaronową, ściekający aż i na podołek szat jego. ³ Jako rosa Hermon, która zstępuje na góry Syońskie; albowiem tam daje Pan błogosławieństwo i żywot aż na wieki. ¹³⁴ ¹ Pieśń stopni. Ej nuż błogosławcie Panu wszyscy słudzy Pańscy, którzy stawacie w domu Pańskim na każdą noc. ² Podnoście ręce wasze ku świątnicy, a błogosławcie Panu, mówiąc: ³ Niechajżeć błogosławi Pan z Syonu, który stworzył niebo i ziemię. ¹³⁵ ¹ Halleluja. Chwalcie imię Pańskie, chwalcie słudzy Pańscy. ² Którzy stawacie w domu Pańskim, w sieniach domu Boga naszego. ³ Chwalcież Pana, albowiem to Pan dobry; śpiewajcież imieniowi jego, boć jest wdzięczne. ⁴ Albowiem sobie Jakóba Pan obrał, i Izraela za własność swoję. ⁵ Jać zaiste uznaję, iż wielki jest Pan, a Pan nasz jest nad wszystkich bogów. ⁶ Wszystko co chce Pan, to czyni, na niebie i na ziemi, w morzu i we wszystkich przepaściach. ⁷ Który czyni, że występują pary od kończyn ziemi; błyskawice i dżdże przywodzi, wywodzi wiatr z skarbów swoich; ⁸ Który pobił pierworodztwa w Egipcie, od człowieka aż do bydlęcia. ⁹ Posłał znaki i cuda w pośród ciebie, Egipcie! na Faraona i na wszystkich sług jego. ¹⁰ Który poraził wiele narodów, a pobił królów możnych; ¹¹ Sehona, króla Amorejskiego, i Oga, króla Basańskiego, i wszystkie królestwa Chananejskie. ¹² I dał ziemię ich w dziedzictwo, w dziedzictwo Izraelowi, ludowi swemu. ¹³ Panie! imię twoje na wieki; Panie! pamiątka twoja od narodu do narodu. ¹⁴ Zaite Pan sądzić będzie lud swój, a nad sługami swymi zmiłuje się. ¹⁵ Ale bałwany pogańskie, srebro i złoto, są robotą rąk ludzkich. ¹⁶ Usta mają, a nie mówią, oczy mają, a nie widzą; ¹⁷ Uszy mają, a nie słyszą, ani mają tchnienia w ustach swoich. ¹⁸ Niech im podobni będą, którzy je robią, i wszyscy, którzy w nich ufają. ¹⁹ Domie Izraelski! błogosławcie Panu; domie Aaronowy! błogosławcie Panu. ²⁰ Domie Lewiego! błogosławcie Panu, którzy się boicie Pana, błogosławcie Panu. ²¹ Błogosławiony Pan z Syonu, który mieszka w Jeruzalemie. Halleluja. ¹³⁶ ¹ Wysławiajcież Pana, albowiem jest dobry; albowiem na wieki miłosierdzie jego. ² Wysławiajcież Boga nad bogami; albowiem na wieki miłosierdzie jego. ³ Wysławiajcież Pana nad panami; albowiem na wieki miłosierdzie jego; ⁴ Tego, który sam czyni cuda wielkie; albowiem na wieki miłosierdzie jego. ⁵ Który mądrze niebiosa uczynił; albowiem na wieki miłosierdzie jego; ⁶ Który rozciągnął ziemię na wodach; albowiem na wieki miłosierdzie jego; ⁷ Który uczynił światła wielkie; albowiem na wieki miłosierdzie jego; ⁸ Słońce, aby panowało we dnie; albowiem na wieki miłosierdzie jego; ⁹ Miesiąc i gwiazdy, aby panowały w nocy; albowiem na wieki miłosierdzie jego. ¹⁰ Który poraził Egipczan na pierworodnych ich; albowiem na wieki miłosierdzie jego. ¹¹ Który wywiódł Izraela z pośrodku ich; albowiem na wieki miłosierdzie jego; ¹² W ręce mocnej i w ramieniu wyciągnionem; albowiem na wieki miłosierdzie jego. ¹³ Który rozdzielił morze Czerwone na rozdziały; albowiem na wieki miłosierdzie jego; ¹⁴ I przeprowadził lud Izraelski pośrodkiem jego; albowiem na wieki miłosierdzie jego. ¹⁵ I wrzucił Faraona z wojskiem jego w morze Czerwone; albowiem na wieki miłosierdzie jego. ¹⁶ Który prowadził lud swój przez puszczę; albowiem na wieki miłosierdzie jego. ¹⁷ Który poraził królów wielkich; albowiem na wieki miłosierdzie jego; ¹⁸ I pobił królów możnych; albowiem na wieki miłosierdzie jego; ¹⁹ Sehona; króla Amorejskiego; albowiem na wieki miłosierdzie jego; ²⁰ I Oga, króla Basańskiego; albowiem na wieki miłosierdzie jego. ²¹ I dał ziemię ich w dziedzictwo; albowiem na wieki miłosierdzie jego; ²² W dziedzictwo Izraelowi, słudze swemu; albowiem na wieki miłosierdzie jego. ²³ Który w uniżeniu naszem pamięta na nas; albowiem na wieki miłosierdzie jego. ²⁴ I wybawił nas od nieprzyjaciół naszych; albowiem na wieki miłosierdzie jego. ²⁵ Który daje pokarm wszelkiemu ciału; albowiem na wieki miłosierdzie jego. ²⁶ Wysławiajcież Boga niebios; albowiem na wieki miłosierdzie jego. ¹³⁷ ¹ Nad rzekami Babilońskiemi, tameśmy siadali i płakali, wspominając na Syon. ² Na wierzbach, które są w nim, zawieszaliśmy harfy nasze. ³ A gdy nas tam pytali ci, którzy nas zawiedli w niewolę, o słowa pieśni,( chociażeśmy byli zawiesili pieśni radości,) mówiąc: Śpiewajcie nam pieśń z pieśni Syońskich, ⁴ Odpowiedzieliśmy: Jakoż mamy śpiewać pieśń Pańską w ziemi cudzoziemców? ⁵ Jeźliże cię zapomnę, o Jeruzalemie! niech zapomni sama siebie prawica moja. ⁶ Niech przylgnie język mój do podniebienia mego, jeźlibym na cię nie pomniał, jeźlibym nie przełożył Jeruzalemu nad najwiekszę wesele moje. ⁷ Wspomnij, Panie! na synów Edomskich, i na dzień Jeruzalemski, w który mówili: Poburzcie, poburzcie aż do gruntu w nim. ⁸ O córko Babilońska! i ty będziesz spustoszona. Błogosławiony, któryć odda nagrodę twoję, za to, coś nam złego uczyniła. ⁹ Błogosławiony, który pochwyci i roztrąci dziatki twe o skałę. ¹³⁸ ¹ Psalm Dawidowy. Wysławiać cię będę, Panie! ze wszystkiego serca mego; przed bogami śpiewać ci będę. ² Będę się kłaniał ku kościołowi twemu świętemu, i będę wysławiał imię twoje dla miłosierdzia twego, i dla prawdy twojej; boś nade wszystko uwielbił imię twoje i wyroki twoje. ³ W dzień, któregom cię wzywał, wysłuchałeś mię, a posiliłeś mocą duszę moję. ⁴ Wysławiać cię będą, Panie! wszyscy królowie ziemi, gdy usłyszą wyroki ust twoich. ⁵ I będą śpiewali o drogach Pańskich, a iż wielka jest chwała Pańska. ⁶ A choć wywyższony jest Pan, wszakże na uniżonego patrzy, a wysokomyślnego z daleka poznaje. ⁷ Jeźlibym chodził w pośród utrapienia, ożywisz mię; przeciw popędliwości nieprzyjaciół moich wyciągniesz rękę twoję, a prawica twoja wyswobodzi mię. ⁸ Pan wszystko za mię wykona. O Panie! miłosierdzie twoje trwa na wieki; sprawy rąk twoich nie opuścisz. ¹³⁹ ¹ Przedniejszemu śpiewakowi psalm Dawidowy. Panie! doświadczyłeś i doznałeś mię. ² Tedy znasz siedzenie moje, i powstanie moje, wyrozumiewasz myśli moje z daleka. ³ Tyś chodzenie moje i leżenie moje ogarnął, świadomeś wszystkich dróg moich. ⁴ Nim przyjdzie słowo na język mój, oto Panie! ty to wszystko wiesz. ⁵ Z tyłu i z przodku otoczyłeś mię, a położyłeś na mię rękę twoję. ⁶ Dziwniejsza umiejętność twoja nad dowcip mój; wysoka jest, nie mogę jej pojąć. ⁷ Dokąd ujdę przed duchem twoim? a dokąd przed obliczem twojem uciekę? ⁸ Jeźlibym wstąpił do nieba, jesteś tam; i jeźlibym sobie posłał w grobie, i tameś przytomny. ⁹ Wziąłlibym skrzydła rannej zorzy, abym mieszkał na końcu morza, ¹⁰ I tamby mię ręka twoja prowadziła, a dosięgłaby mię prawica twoja. ¹¹ Albo rzekłlibym: Wżdyć ciemności zakryją mię; aleć i noc jest światłem około mnie, ¹² Gdyż i ciemności nic nie zakryją przed tobą; owszem tobie noc jako dzień świeci; ciemnościć są jako światłość. ¹³ Ty zaiste w nocy masz nerki moje; okryłeś mię w żywocie matki mojej. ¹⁴ Wysławiam cię dlatego, że się zdumiewam strasznym i dziwnym sprawom twoim, a dusza moja zna je wybornie. ¹⁵ Nie zataiła się żadna kość moja przed tobą, chociażem był uczyniony w skrytości, i misternie złożony w niskościach ziemi. ¹⁶ Niedoskonały płód ciała mego widziały oczy twoje; w księgi twoje wszystkie członki moje wpisane są, i dni, w których kształtowane były, gdy jeszcze żadnego z nich nie było. ¹⁷ Przetoż o jako drogie są u mnie myśli twoje, Boże! a jako ich jest wielka liczba. ¹⁸ Jeźlibym je chciał zliczyć, nad piasek rozmnożyły się; ocucęli się, jeszczem ci ja z tobą. ¹⁹ Zabiłlibyś, o Boże! niezbożnika, tedyćby mężowie krwawi odstąpili odemnie; ²⁰ Którzy mówią przeciwko tobie obrzydłości, którzy próżno wynoszą nieprzyjaciół twoich. ²¹ Izali tych, którzy cię w nienawiści mają, o Panie! niemam w nienawiści? a ci, którzy przeciwko tobie powstawają, izaż mi nie omierzli? ²² Główną nienawiścią nienawidzę ich, a mam ich za nieprzyjaciół. ²³ Wyszpieguj mię, Boże! a poznaj serce moje; doświadcz mię, a poznaj myśli moje, ²⁴ I obacz, jeźli droga odporności jest we mnie, a prowadź mię drogą wieczną. ¹⁴⁰ ¹ Przedniejszemu śpiewakowi psalm Dawidowy. ² Wyrwij mię, Panie! od człowieka złego, od męża okrutnego strzeż mię; ³ Którzy myślą złe rzeczy w sercu, a na każdy dzień zbierają się na wojnę. ⁴ Zaostrzają język swój, jako wąż; jad żmij pod wargami ich. Sela. ⁵ Zachowaj mię, Panie! od rąk bezbożnika; od męża okrutnego strzeż mię, którzy myślili podwrócić nogi moje. ⁶ Hardzi na mię zastawili sidło, i powrozy; rozciągnęli sieci przy ścieszce, a sidła swe zastawili na mię. Sela. ⁷ Rzekłem Panu: Tyś jest Bóg mój! wysłuchajże, Panie! głos modlitw moich. ⁸ O Panie, Panie mocy zbawienia mego, który przykrywasz głowę moję w dzień bitwy! ⁹ Nie dawaj, Panie! bezbożnemu czego żąda; ani myśli jego złej góry nie dawaj, żeby się nie podniósł. Sela. ¹⁰ A wodza tych, którzy mię obstąpili, nieprawość warg ich niech ich okryje. ¹¹ Niech na nich spadną węgle rozpalone; do ognia niech wrzuceni będą, i do dołów głębokich, skądby nie powstali. ¹² Potwarca nie będzie utwierdzony na ziemi, a mąż okrutny złością ułowiony będąc upadnie. ¹³ Wiem, że Pan uczyni sąd utrapionemu, i pomstę nędznych. A tak sprawiedliwi będą wysławiać imię twoje, a szczerzy będą mieszkać przed obliczem twojem. ¹⁴¹ ¹ Pieśń Dawidowa. Panie! wołam do ciebie, pośpiesz się do mnie: posłuchaj głosu mego, gdy wołam do ciebie. ² Niech będzie przyjemna modlitwa moja, jako kadzidło przed obliczem twoim, a podnoszenie rąk moich jako ofiara wieczorna. ³ Panie! połóż straż ustom moim; strzeż drzwi warg moich. ⁴ Nie nachylaj serca mego do złej rzeczy, abym nie czynił spraw niepobożnych z mężami czyniącymi nieprawość, i żebym się nie karmił rozkoszami ich. ⁵ Niech mię bije sprawiedliwy, a przyjmę to za miłosierdzie; i niech mię gromi, a będzie mi to za najwyborniejszy olejek, który nie zarazi głowy mojej; albowiem jeszczeć modlitwa moja płatna będzie przeciwko złości ich. ⁶ Niech będą zrzuceni do miejsc opoczystych sędziowie ich, aby słyszeli słowa moje, że były wdzięczne. ⁷ Jako gdyby kto rąbał i łupał drwa na ziemi, tak się rozlatują kości nasze aż do ust grobowych. ⁸ Ale do ciebie, Panie, Panie! podnoszę oczy moje; w tobie ufam, nie odpychaj duszy mojej. ⁹ Strzeż mię od sidła, które na mię zastawili, i od sideł czyniących nieprawość. ¹⁰ Niech wpadną razem w sieci swoje niepobożni, a ja za tem przeminę. ¹⁴² ¹ Pieśń wyuczająca Dawidowa, gdy był w jaskini, modlitwa jego. ² Głosem moim do Pana wołam; głosem moim Panu się modlę. ³ Wylewam przed obliczem jego żądłość moję, a utrapienie moje przed oblicznością jego oznajmuję. ⁴ Gdy bywa ściśniony duch mój we mnie, ty znasz ścieszkę moję; na drodze, którą chodzę, ukryli na mię sidło. ⁵ Oglądamli się na prawą stronę, a przypatruję się, niemasz ktoby mię znał; zginęła ucieczka moja, niemasz ktoby się ujął o duszę moję. ⁶ Panie! do ciebie wołam, mówiąc: Tyś nadzieja moja, tyś dział mój w ziemi żyjących. ⁷ Posłuchaj pilnie wołania mego, bom bardzo znędzony; wyrwij mię od tych, którzy mię prześladują, albowiem są mocniejszymi nad mię. Wywiedźże z ciemnicy duszę moję, abym chwalił imię twoje; obstąpią mię sprawiedliwi, gdy mi dobrodziejstwo uczynisz. ¹⁴³ ¹ Psalm Dawidowy. Panie! wysłuchaj modlitwę moję, a przyjmij w uszy prośby moje; dla prawdy twojej wysłuchaj mię i dla sprawiedliwości twojej. ² A nie wchodź w sąd z sługą twoim; albowiem nie będzie usprawiedliwiony przed obliczem twoim żaden żyjący. ³ Gdyż prześladuje nieprzyjaciel duszę moję, potarł równo z ziemią żywot mój; sprawił to, że muszę mieszkać w ciemnościach, jako ci, którzy z dawna pomarli. ⁴ I ściśniony jest we mnie duch mój, a we wnętrznościach moich niszczeje serce moje. ⁵ Wspominam sobie dni dawne, i rozmyślam o wszystkich sprawach twoich, i uczynki rąk twoich rozbieram. ⁶ Wyciągam ręce moje ku tobie; dusza moja, jako sucha ziemia, ciebie pragnie. Sela. ⁷ Pośpiesz się, a wysłuchaj mię, Panie! ustaje duch mój; nie ukrywajże oblicza twego przedemną; bomci podobny zstępującym do grobu. ⁸ Spraw, abym rano słyszał miłosierdzie twoje, bo w tobie ufam; oznajmij mi drogę, którąbym miał chodzić; bo do ciebie podnoszę duszę moję. ⁹ Wyrwij mię od nieprzyjaciół moich, Panie! do ciebie się uciekam. ¹⁰ Naucz mię czynić wolę twoję, albowiemeś ty Bóg mój; duch twój dobry niech mię prowadzi po ziemi prawej. ¹¹ Dla imienia twego, Panie!ożyw mię; dla sprawiedliwości twojej wywiedź z utrapienia duszę moję. ¹² I dla miłosierdzia twego wytrać nieprzyjaciół moich, a wygładź wszystkich przeciwników duszy mojej; bom ja sługa twój. ¹⁴⁴ ¹ Pieśń Dawidowa. Błogosławiony Pan, skała moja, który ćwiczy ręce moje do bitwy, a palce moje do wojny. ² Miłosierdziem mojem, i twierdzą moją, ucieczką moją, wybawicielem moim, i tarczą moją on mi jest, przetoż w nim ufam; onci podbija pod mię lud mój. ³ Panie! cóż jest człowiek, że nań masz baczenie? a syn człowieczy, że go sobie poważasz? ⁴ Człowiek marności jest podobny; dni jego jako cień pomijający. ⁵ Panie! nakłoń niebios twoich, a zstąp; dotknij się gór, a zakurzą się. ⁶ Zabłyśnij błyskawicą, a rozprosz ich; puść strzały twoje, a poraź ich. ⁷ Ściągnij rękę swą z wysokości; wybaw mię, a wyrwij mię z wód wielkich, z ręki cudzoziemców. ⁸ Których usta kłamstwo mówią, a prawica ich, prawica omylna. ⁹ Boże! pieśń nową tobie zaśpiewam; na lutni, i na instrumencie o dziesięciu stronach śpiewać ci będę. ¹⁰ Bóg daje zwycięstwo królom, a Dawida, sługę swego, wybawia od miecza srogiego. ¹¹ Wybawże mię, a wyrwij mię z ręki cudzoziemców, których usta mówią kłamstwo, a prawica ich prawica omylna; ¹² Aby synowie nasi byli jako szczepy rosnące w młodości swojej, a córki nasze, jako kamienie węgielne, wyciosane w budynku kościelnym. ¹³ Szpiżarnie nasze pełne niech wydawają wszelakie potrzeby; trzody nasze niech rodzą tysiące, niech rodzą dziesięć tysięcy w oborach naszych. ¹⁴ Woły nasze niech będą tłuste; niech nie będzie wtargnienia, ani zajęcia, ani narzekania po ulicach naszych. ¹⁵ Błogosławiony lud, któremu się tak dzieje. Błogosławiony lud, którego Bogiem jest Pan. ¹⁴⁵ ¹ Chwalebna pieśń Dawidowa. Wywyższać cię będę, Boże mój, królu mój! i błogosławić będę imieniowi twemu na wieki wieków. ² Na każdy dzień błogosławić cię będę, a chwalić imię twoje na wieki wieków. ³ Pan wielki jest i bardzo chwalebny, a wielkość jego nie może być dościgniona. ⁴ Naród narodowi wychwalać będzie sprawy twoje, a mocy twoje opowiadać będą. ⁵ Ozdobę chwały wielmożności twojej, i dziwne twe sprawy wysławiać będę. ⁶ I moc strasznych uczynków twoich ogłaszać będą, i ja zacność twoję opowiadać będę, ⁷ Pamięć obfitej dobroci twojej wysławiać, o sprawiedliwości twojej śpiewać będą, mówiąc: ⁸ Dobrotliwy i miłosierny jest Pan, nierychły do gniewu, i wielkiego miłosierdzia. ⁹ Dobryć jest Pan wszystkim, a miłosierdzie jego nad wszystkiem sprawami jego. ¹⁰ Niech cię wysławiają, Panie! wszystkie sprawy twoje, a święci twoi niech ci błogosławią. ¹¹ Sławę królestwa twego niech opowiadają, a o możności twojej niech rozmawiają; ¹² Aby oznajmili synom ludzkim mocy jego, a chwałę i ozdobę królestwa jego. ¹³ Królestwo twoje jest królestwo wszystkich wieków, a panowanie twoje nie ustaje nad wszystkimi narodami. ¹⁴ Trzyma Pan wszystkich upadających, a podnosi wszystkich obalonych. ¹⁵ Oczy wszystkich w tobie nadzieję mają, a ty im dajesz pokarm ich czasu swojego. ¹⁶ Otwierasz rękę twoję, a nasycasz wszystko, co żyje, według upodobania twego. ¹⁷ Sprawiedliwy jest Pan we wszystkich drogach swoich, i miłosierny we wszystkich sprawach swoich. ¹⁸ Bliski jest Pan wszystkim, którzy go wzywają, wszystkim, którzy go wzywają w prawdzie. ¹⁹ Wolę tych czyni, którzy się go boją, a wołanie ich wysłuchiwa, i ratuje ich. ²⁰ Strzeże Pan wszystkich, którzy go miłują; ale wszystkich niepobożnych wytraci. ²¹ Chwałę Pańską wysławiać będą usta moje; a błogosławić będzie wszelkie ciało imię święte jego na wieki wieków. ¹⁴⁶ ¹ Halleluja. ² Chwal, duszo moja! Pana. Chwalić będę Pana, pókim żyw; będę śpiewał Bogu memu, póki mię staje. ³ Nie ufajcie w książętach, ani w żadnym synu ludzkim, w którym nie masz wybawienia. ⁴ Wynijdzie duch jego, i nawróci się do ziemi swojej; w onże dzień zginą wszystkie myśli jego. ⁵ Błogosławiony, którego Bóg Jakóbowy jest pomocnikiem, którego nadzieja jest w Panu, Bogu jego; ⁶ Który uczynił niebo, i ziemię, morze, i wszystko, co w nich jest, który przestrzega prawdy aż na wieki; ⁷ Który czyni sprawiedliwość ukrzywdzonym, i daje chleb zgłodniałym; Pan rozwiązuje więźniów. ⁸ Pan otwiera oczy ślepych; Pan podnosi upadłych; Pan miłuje sprawiedliwych. ⁹ Pan strzeże przychodniów, sierotce i wdowie pomaga; ale drogę niepobożnych podwraca. ¹⁰ Pan będzie królował na wieki; Bóg twój, o Syonie! od narodu do narodu. Halleluja. ¹⁴⁷ ¹ Chwalcie Pana; albowiem dobra rzecz jest, śpiewać Bogu naszemu; albowiem to wdzięczna i przystojna jest chwała. ² Pan Jeruzalem buduje, a rozproszonego Izraela zgromadza. ³ Który uzdrawia skruszonych na sercu, a zawiązuje boleści ich. ⁴ Który rachuje liczbę gwiazd, a każdą z nich imieniem jej nazywa. ⁵ Wielki jest Pan nasz, i wielki w mocy; rozumienia jego niemasz liczby. ⁶ Pan pokornych podnosi; ale niepobożnych aż ku ziemi uniża. ⁷ Śpiewajcież Panu z chwałą; śpiewajcie Bogu naszemu na harfie; ⁸ Który okrywa niebiosa obłokami, a deszcz ziemi gotuje: który czyni, że rośnie trawa po górach; ⁹ Który daje bydłu pokarm ich, i kruczętom młodym, które wołają do niego. ¹⁰ Nie kocha się w mocy końskiej, ani się kocha w goleniach męskich. ¹¹ Kocha się Pan w tych, którzy się go boją, a którzy ufają w miłosierdziu jego. ¹² Chwalże, Jeruzalemie! Pana; chwalże, Syonie! Boga twego. ¹³ Albowiem on umacnia zawory bram twoich, a błogosławi synów twoich w pośrodku ciebie. ¹⁴ On czyni pokój w granicach twoich, a najwyborniejszą pszenicą nasyca cię. ¹⁵ On wysyła słowo swe na ziemię; bardzo prędko bieży wyrok jego. ¹⁶ On daje śnieg jako wełnę, szron jako popiół rozsypuje. ¹⁷ Rzuca lód swój jako bryły; przed zimnem jego któż się ostoi? ¹⁸ Posyła słowo swoje, i roztapia je; powienie wiatrem swym, a rozlewają wody. ¹⁹ Oznajmuje słowo swe Jakóbowi, ustawy swe i sądy swe Izraelowi. ²⁰ Nie uczynił tak żadnemu narodowi; przetoż nie poznali sądów jego. Halleluja. ¹⁴⁸ ¹ Halleluja. Chwalcie Pana na niebiosach; chwalcież go na wysokościach. ² Chwalcie go wszyscy Aniołowie jego; chwalcie go wszystkie wojska jego. ³ Chwalcie go słońce i miesiącu; chwalcie go wszystkie jasne gwiazdy. ⁴ Chwalcie go niebiosa nad niebiosami, i wody, które są nad niebem. ⁵ Chwalcie imię Pańskie; albowiem on rozkazał, a stworzone są. ⁶ I wystawił je na wieki wieczne; założył im kres, którego nie przestępują. ⁷ Chwalcie Pana na ziemi, smoki i wszystkie przepaści. ⁸ Ogień i grad, śnieg i para, wiatr gwałtowny, wykonywający rozkaz jego; ⁹ Góry, i wszystkie pagórki, drzewa rodzaje, i wszystkie cedry; ¹⁰ Zwierzęta, i wszystko bydło, gadziny, i ptastwo skrzydlaste. ¹¹ Królowie ziemscy, i wszystkie narody; książęta i wszyscy sędziowie ziemi; ¹² Młodzieńcy, także i panny, starzy i młodzi, ¹³ Chwalcie imię Pańskie; albowiem wywyższone jest imię jego samego, a chwała jego nad ziemią i niebem. ¹⁴ I wywyższył róg ludu swego, chwałę wszystkich świętych jego, mianowicie synów Izraelskich, ludu jemu najbliższego. Halleluja. ¹⁴⁹ ¹ Halleluja. Śpiewajcie Panu pieśń nową; chwała jego niechaj zabrzmi w zgromadzeniu świętych. ² Wesel się, Izraelu! w Twórcy swoim; synowie Syońscy! radujcie się w królu swoim. ³ Chwalcie imię jego na piszczałkach; na bębnie i na harfie grajcie mu. ⁴ Albowiem się kocha Pan w ludu swym; pokornych zbawieniem uwielbia. ⁵ Radować się będą święci w chwale Bożej, a śpiewać będą w pokojach swych. ⁶ Wysławiania Boże będą w ustach ich, a miecz na obie strony ostry w rękach ich, ⁷ Aby wykonywali pomstę nad poganami, a karali narody; ⁸ Aby wiązali pętami królów ich, a szlachtę ich okowami żelaznemi; ⁹ Aby postąpili z nimi według prawa zapisanego.Tać jest sława wszystkich świętych jego. Halleluja. ¹⁵⁰ ¹ Halleluja. Chwalcie Boga w świątnicy jego; chwalcie go na rozpostarciu mocy jego. ² Chwalcie go ze wszelkiej mocy jego; chwalcie go według wielkiej dostojności jego. ³ Chwalcie go na głośnych trąbach; chwalcie go na lutni i na harfie. ⁴ Chwalcie go na bębnie, i na piszczałce; chwalcie go stronach i na organach. ⁵ Chwalcie go na cymbałach głośnych; chwalcie go cymbałach krzykliwych. ⁶ Niech wszelki duch chwali Pana! Halleluja.