Psalms 82:1-119:176 Psalm Asafowy. Bóg stoi w zgromadzeniu Bożem, a w pośród bogów sądzi i mówi:

PBG⁽ⁱ⁾ ¹ Psalm Asafowy. Bóg stoi w zgromadzeniu Bożem, a w pośród bogów sądzi i mówi: ² Dokądże będziecie niesprawiedliwie sądzić, a osoby niezbożników przyjmować? Sela. ³ Czyńcie sprawiedliwość ubogiemu i sierotce;utrapionego i niedostatecznego usprawiedliwiajcie. ⁴ Wyrwijcie chudzinę i nędznego, a z ręki niepobożnej wyrwijcie go. ⁵ Lecz oni nic nie wiedzą, ani rozumieją; w ciemnościach ustawicznie chodzą; zaczem się zachwiały wszystkie grunty ziemi. ⁶ Jam rzekł: Bogowieście, a synami Najwyższego wy wszyscy jesteście. ⁷ A wszakże jako i inni ludzie pomrzecie, a jako jeden z książąt upadniecie. ⁸ Powstańże, o Boże! a sądź ziemię; albowiem ty dziedzicznie trzymasz wszystkie narody. ⁸³ ¹ Pieśń i psalm Asafowy. ² O Boże! nie milczże, nie bądź jako ten, co nie słyszy, i nie chciej się uspokoić, o Boże! ³ Bo się oto nieprzyjaciele twoi burzą, a ci, którzy cię w nienawiści mają, podnoszą głowę. ⁴ Przeciwko ludowi twemu wymyślili chytrą radę, a spiknęli się przeciw tym, których ty ochraniasz; ⁵ Mówiąc: Pójdźcie, a wytraćmy ich, niech nie będą narodem, tak, żeby i nie wspominano więcej imienia Izraelskiego. ⁶ Albowiem spiknęli się jednomyślnie, przymierze przeciwko tobie uczynili: ⁷ Namioty Edomczyków, i Ismaelczyków, Moabczyków, i Agareńczyków, ⁸ Giebalczyków,i Ammonitczyków, i Amalekitczyków, także Filistyńczyków z tymi, którzy mieszkają w Tyrze; ⁹ Więc i Assyryjczycy złączyli się z nimi, będąc ramieniem synom Lotowym. Sela. ¹⁰ Uczyńże im tak jako Madyjanczykom, jako Sysarze, jako Jabinowi u potoku Cyson. ¹¹ Którzy są wygładzeni w Endor; stali się jako gnój na ziemi. ¹² Obchodźże się z nimi, i z ich hetmanami, jako z Orebem, i jako z Zebą, i jako z Zebeem, i jako z Salmanem, ze wszystkimi książętami ich; ¹³ Bo rzekli: Posiądźmy dziedzicznie przybytki Boże. ¹⁴ Boże mój! uczyńże ich jako koło, i jako źdźbło przed wiatrem. ¹⁵ Jako ogień, który las pali, i jako płomień, który zapala góry. ¹⁶ Tak ich ty wichrem twoim ścigaj, a burzą twą zatrwóż ich. ¹⁷ Napełnij twarze ich pohańbieniem, aby szukali imienia twego, Panie! ¹⁸ Niech będą zawstydzeni i ustraszeni aż na wieki, a będąc pohańbieni niech zaginą. A tak niech poznają, żeś ty, którego imię jest Pan, tyś sam Najwyższym nad wszystką ziemią. ⁸⁴ ¹ Przedniejszemu śpiewakowi na Gittyt, synom Korego psalm. ² O jako są miłe przybytki twoje, Panie zastępów! ³ Żąda i bardzo tęskni dusza moja do sieni Pańskich; serce moje i ciało moje pochutniwa sobie do Boga żywego. ⁴ Oto i wróbel znalazł sobie domek, i jaskółka gniazdo swoje, gdzie pokłada ptaszęta swe, u ołtarzów twoich, Panie zastępów, królu mój i Boże mój! ⁵ Błogosławieni, którzy mieszkają w domu twoim; będą cię na wieki chwalić. Sela. ⁶ Błogosławiony człowiek, który ma siłę swoję w tobie, i w których sercu są drogi twoje. ⁷ Którzy idąc przez dolinę morwów, za źródło go sobie pokładają, i deszcz pożegnania przychodzi na nich. ⁸ I idą huf za hufem, a ukazują się przed Bogiem na Syonie. ⁹ O Panie, Boże zastępów! wysłuchaj modlitwę moję; przyjmij w uszy twe, o Boże Jakóbowy. Sela. ¹⁰ O Boże, tarczo nasza! obacz, a wejrzyj na oblicze pomazańca twego. ¹¹ Albowiem lepszy jest dzień w sieniach twoich, niż gdzie indziej tysiąc; obrałem sobie raczej w progu siedzieć w domu Boga swego, niżeli mieszkać w przybytkach niezbożników. ¹² Albowiem Pan Bóg jest słońcem i tarczą: tuć łaski i chwały Pan udziela, i nie odmawia, co jest dobrego, tym, którzy chodzą w niewinności. Panie zastępów! błogosławiony człowiek, który ma nadzieję w tobie. ⁸⁵ ¹ Przedniejszemu śpiewakowi synom Korego psalm. ² Łaskęś, Panie!niekiedy pokazywał ziemi twojej; przywróciłeś zasię z niewoli Jakóba. ³ Odpuściłeś nieprawość ludu twojego, pokryłeś wszelki grzech ich. Sela. ⁴ Uśmierzyłeś wszystek gniew twój, odwróciłeś od zapalczywości popędliwość twoję. ⁵ Przywróć nas, o Boże zbawienia naszego; a uczyń wstręt gniewowi swemu przeciwko nam. ⁶ Izali na wieki gniewać się będziesz na nas? a rozciągniesz gniew twój od rodzaju do rodzaju? ⁷ Izali ty obróciwszy się, nie ożywisz nas, tak, aby się lud twój rozradował w tobie? ⁸ Panie! okaż nam miłosierdzie twoje, a daj nam zbawienie swoje. ⁹ Ale posłucham, co rzecze Bóg, on Pan mocny; zaiste mówi pokój do ludu swego, i do świętych swoich, byle się jedno zaś do głupstwa nie wracali. ¹⁰ Zaisteć bliskie jest zbawienie jego tym, którzy się go boją; a przebywać będzie chwała jego w ziemi naszej. ¹¹ Miłosierdzie i prawda spotkają się z sobą; sprawiedliwość i pokój pocałują się. ¹² Prawda z ziemi wyrośnie, a sprawiedliwość z nieba wyjrzy. ¹³ Da też Pan i doczesne dobra, a ziemia nasza wyda owoc swój. Sprawi, że sprawiedliwość przed twarzą jego pójdzie, gdy postawi na drodze nogi swoje. ⁸⁶ ¹ Modlitwa Dawidowa. Nakłoń, Panie! ucha twego, a wysłuchaj mię; bomci nędzny i ubogi. ² Strzeżże duszy mojej, bom jest ten, którego ty miłujesz; zachowaj sługę twego, Boże mój! który ma nadzieję w tobie. ³ Zmiłuj się nademną, Panie, albowiem do ciebie na każdy dzień wołam. ⁴ Rozwesel duszę sługi twego; bo do ciebie, o Panie! duszę swą podnoszę. ⁵ Boś ty, Panie! dobry i litościwy, i wielce miłosierny wszystkim, którzy cię wzywają. ⁶ Wysłuchajże, Panie! modlitwę moję, a posłuchaj pilnie głosu prośby mojej. ⁷ Wzywam cię w dzień ucisku mego; bo mię ty wysłuchasz. ⁸ Nie masz żadnego podobnego tobie między bogami, o Panie! i nie masz takowych spraw, jako są twoje. ⁹ Wszystkie narody, któreś ty stworzył, przychodząc kłaniać się będą przed obliczem twojem, Panie! i wielbić będą imię twoje. ¹⁰ Boś ty jest wielki, a czynisz cuda; tyś sam jest Bogiem. ¹¹ Naucz mię, Panie, drogi twojej, abym chodził w prawdzie twojej, a ustanów serce moje w bojaźni imienia twego; ¹² A będę cię chwalił, Panie, Boże mój! ze wszystkiego serca mego, i będę wielbił imię twoje na wieki, ¹³ Ponieważ miłosierdzie twoje wielkie jest nademną, a tyś wyrwał duszę moję z dołu głębokiego. ¹⁴ O Boże! powstali hardzi przeciwko mnie, a rota okrutników szukała duszy mojej, ci, którzy cię przed oczyma nie mają. ¹⁵ Ale ty, Panie, Boże miłosierny i litościwy, i nierychły ku gniewu, i wielce miłosierny, i prawdziwy! ¹⁶ Wejrzyj na mię, a zmiłuj się nademną, dajże moc twoję słudze twemu, a zachowaj syna służebnicy twojej. ¹⁷ Okaż mi znak dobroci twojej, aby to widząc ci, którzy mię mają w nienawiści, zawstydzeni byli, żeś mię ty, Panie! poratował, i pocieszyłeś mię. ⁸⁷ ¹ Synom Korego psalm i pieśń. Fundament jego jest na górach świętych. ² Umiłował Pan bramy Syońskie nad wszystkie przybytki Jakóbowe. ³ Sławne o tobie rzeczy powiadają, o miasto Boże! Sela. ⁴ Wspomnę na Egipt, i na Babilon przed swymi znajomymi; oto i Filistyńczycy, i Tyryjczycy, i Murzyni rzeką, że się tu każdy z nich urodził. ⁵ Także i o Syonie mówić będą:Ten i ów urodził się w nim; a sam Najwyższy ugruntuje go. ⁶ Pan policzy narody, gdy je popisywać będzie, mówiąc:Ten się tu urodził. Sela. ⁷ Przetoż o tobie śpiewać będą z pląsaniem wszystkie siły żywota mego. ⁸⁸ ¹ Pieśń a psalm synów Korego przedniejszemu śpiewakowi na Machalat ku śpiewaniu, nauczający, (złożony)od Hemana Ezrahytczyka. ² Panie, Boże zbawienia mego! we dnie i w nocy wołam do ciebie. ³ Niech przyjdzie przed oblicze twoje modlitwa moja; nakłoń ucha twego do wołania mego. ⁴ Bo nasycona jest utrapieniem dusza moja, a żywot mój przybliżył się aż do grobu. ⁵ Poczytano mię między tych, którzy zstępują do dołu; byłem jako człowiek bez wszelakiej mocy. ⁶ Policzony jestem między umarłymi; jestem jako pobici,leżący w grobie, na których więcej nie pamiętasz, którzy są od ręki twojej wytraceni. ⁷ Spuściłeś mię w dół najgłębszy, do najciemniejszego i najgłębszego miejsca. ⁸ Doległa mię zapalczywość twoja, a wszystkiemi nawałnościami twemi przytłoczyłeś mię. Sela. ⁹ Dalekoś oddalił znajomych moich odemnie, którymeś mię bardzo obrzydził, a takiem zawarty, że mi nie lza wynijść. ¹⁰ Oko moje zemdlało od utrapienia mego; wzywam cię, Panie! na każdy dzień, wyciągając do ciebie ręce moje. ¹¹ Izali przed umarłymi cuda czynić będziesz? izali umarli powstaną, aby cię wysławiali? Sela. ¹² Izali opowiadane będzie w grobie miłosierdzie twoje? a prawda twoja w zginieniu? ¹³ Izali poznają w ciemnościach cuda twoje? a sprawiedliwość twoję w ziemi zapamiętania? ¹⁴ Lecz ja, Panie! do ciebie wołam, a z poranku uprzedza cię modlitwa moja. ¹⁵ Przeczże, o Panie! odrzucasz duszę moję, a zakrywasz oblicze twoje przedemną? ¹⁶ Jamci utrapiony, i prawie już umierający od gwałtu; ponoszę strachy twoje, i trwożę sobą. ¹⁷ Powstał przeciwko mnie srogi gniew twój, a strachy twoje wytraciły mię. ¹⁸ Ogarniają mię jako woda przez cały dzień; otaczają mię gromadno. Oddaliłeś odemnie przyjaciela i towarzysza, a znajomym moim jestem jako w ciemności. ⁸⁹ ¹ Nauczający (złożony) od Etana Ezrahytczyka. ² O miłosierdziach Pańskich na wieki śpiewać będę; od narodu do narodu opowiadać będę usty swemi prawdę twoję. ³ Rzekłem bowiem: Miłosierdzie na wieki budowane będzie; na niebiosach utwierdziłeś prawdę twoję, o którejś rzekł: ⁴ Postanowiłem przymierze z wybranym moim: przysiągłem Dawidowi, słudze swemu, ⁵ Że aż na wieki utwierdzę nasienie twoje, a zbuduję od narodu do narodu stolicę twoję.Sela. ⁶ Przetoż, Panie! wysławiają niebiosa cud twój, i prawdę twoję w zgromadzeniu świętych. ⁷ Albowiem któż na niebie przyrównany może być Panu? kto podobien jest Panu między synami mocarzów? ⁸ I w zgromadzeniu świętych bardzo jest Bóg straszliwy, a straszny nade wszystkich, którzy są około niego. ⁹ Panie, Boże zastępów! któż jest jakoś ty, Pan mocny? bo prawda twoja jest około ciebie. ¹⁰ Ty panujesz nad nadętością morską; gdy się podnoszą nawałności jego, ty je skracasz. ¹¹ Tyś potawrł Egipt jako zranionego; mocą ramienia twego rozproszyłeś nieprzyjaciół twoich. ¹² Twojeć są niebiosa, twoja też i ziemia; okrąg świata i pełność jego tyś ugruntował. ¹³ Tyś stworzył północy i południe; Tabor i Hermon śpiewają o imieniu twojem. ¹⁴ Ramię twoje mocne jest; można jest ręka twoja, a wywyższona jest prawica twoja. ¹⁵ Sprawiedliwość i sąd są gruntem stolicy twojej; miłosierdzie i prawda uprzedzają oblicze twoje. ¹⁶ Błogosławiony lud, który zna dźwięk twój; Panie! w światłości oblicza twego chodzić będą. ¹⁷ W imieniu twojem weselić się będą każdego dnia, a w sprwiedliwości twojej wywyższać się będą. ¹⁸ Boś ty jest chwałą mocy ich, a za wolą twoją wywyższy się róg nasz. ¹⁹ Bo od Pana jest tarcza nasza, a od świętego Izraelskiego król nasz. ²⁰ W on czas mówiąc w widzeniu do świętego twego rzekłeś: Położyłem ratunek w ręku mocarza, wywyższyłem wybranego z ludu. ²¹ Znalazłem Dawida, sługę mego; olejkiem świętym moim pomazałem go. ²² Przetoż ręka moja będzie stała przy nim, a ramię moje posili go. ²³ Nie uciśnie go nieprzyjaciel, a syn nieprawości nie utrapi go. ²⁴ Bo potrę przed twarzą jego przeciwników jego, a tych, którzy go mają w nienawiści, porażę. ²⁵ Nadto prawda moja i miłosierdzie moje z nim będzie, a w imieniu mojem wywyższony będzie róg jego. ²⁶ I położę na morzu rękę jego i na rzekach prawicę jego. ²⁷ On wołając rzecze: Tyś ojciec mój, Bóg mój, i skała zbawienia mego, ²⁸ Ja go też za pierworodnego wystawię, i za wyższego nad królami ziemi. ²⁹ Na wieki mu zachowam miłosierdzie moje, a przymierze moje stałe będzie przy nim. ³⁰ I uczynię, że na wieki będzie trwało nasienie jego, a stolica jego jako dni niebios. ³¹ Ale jeźliby synowie jego opuścili zakon mój, a w sądach moich nie chodzili; ³² Jeźliby ustawy moje splugawili, a przykazań moich nie przestrzegali: ³³ Tedy nawiedzę rózgą przestępstwo ich, a karaniem nieprawość ich. ³⁴ Ale miłosierdzia swego nie odejmę od niego, ani skłamię przeciw prawdzie mojej. ³⁵ Nie splugawię przymierza mego, a tego, co wyszło z ust moich, nie odmienię. ³⁶ Razem przysiągł przez świętobliwość moję, że nie skłamię Dawidowi, ³⁷ A że nasienie jego zostanie na wieki, a stolica jego jako słońce przedemną; ³⁸ Jako miesiąc będzie utwierdzone na wieki, i jako świadkowie na niebie godnowierni. Sela. ³⁹ Aleś go ty odrzucił i wzgardził; rozgniewałeś się na pomazańca twego. ⁴⁰ Zrzuciłeś przymierze z sługą twoim; strąciłeś na ziemię koronę jego. ⁴¹ Roztargałeś wszystkie płoty jego, i basztyś jego rozwalił. ⁴² Szarpają go wszyscy, którzy drogą mimo idą; pośmiewiskiem jest i sąsiadom swoim. ⁴³ Wywyższyłeś prawicę przeciwników jego; uweseliłeś wszysstkich nieprzyjaciół jego. ⁴⁴ I ostrze miecza jego stępiłeś, a nie ratowałeś go w bitwie. ⁴⁵ Zniosłeś ochędóstwo jego, a stolicę jego uderzyłeś o ziemię. ⁴⁶ Ukróciłeś dni młodości jego, a przyodziałeś go hańbą. Sela. ⁴⁷ Dokądże, Panie! na wiekiż się kryć będziesz? także będzie jako ogień pałać zapalczywość twoja? ⁴⁸ Wspomnijże na mię, jako krótki jest wiek mój; azaś próżno stworzył wszystkich synów ludzkich? ⁴⁹ Któż z ludzi tak żyć może, aby nie oglądał śmierci? któż wyrwie duszę swą z mocy grobu? Sela. ⁵⁰ Gdzież są litości twoje dawne, o Panie! któreś przysiągł Dawidowi w prawdzie swej? ⁵¹ Wspomnij, Panie! na zelżywość sług twoich, a jakom ponosił wzgardę w zanadrzu swem od wszystkich narodów możnych. ⁵² Panie! jako urągali nieprzyjaciele twoi, jako urągali ścieżkom pomazańca twego. Niech będzie błogosławiony Pan aż na wieki. Amen, Amen. ⁹⁰ ¹ Modlitwa Mojżesza, męża Bożego. Panie! tyś bywał ucieczką naszą od narodu do narodu. ² Pierwej niżli góry stanęły i niżliś wykształtował ziemię, i okrąg świata, oto zaraz od wieku aż na wieki tyś jest Bogiem. ³ Ty znowu człowieka w proch obracasz, a mówisz: Nawróćcie się synowie ludzcy. ⁴ Albowiem tysiąc lat przed oczyma twemi są jako dzień wczorajszy, który przeminął, i jako straż nocna. ⁵ Powodzią porywasz ich; są jako sen, i jako trawa, która z poranku rośnie. ⁶ Z poranku kwitnie i rośnie; ale w wieczór bywa pokoszona, i usycha. ⁷ Albowiem od gniewu twego giniemy, a popędliwością twoją jesteśmy przestraszeni. ⁸ Położyłeś nieprawości nasze przed sobą, tajne występki nasze przed jasnością oblicza twego. ⁹ Skąd wszystkie dni nasze nagle przemijają dla gniewu twego; jako słowa niszczeją lata nasze. ¹⁰ Dni wieku naszego jest lat siedmdziesiąt, a jeźli kto duższy, lat ośmdziesiąt, a to, co najlepszego w nich, tylko kłopot i nędza, a gdy to pominie, tedy prędko odlatujemy. ¹¹ Ale któż zna srogość gniewu twego? albo kto bojąc się ciebie zna zapalczywość twoję? ¹² Nauczże nas obliczać dni naszych, abyśmy przywiedli serce do mądrości. ¹³ Nawróćże się, Panie! dokądże odwłaczasz? zlitujże się nad sługami twymi. ¹⁴ Nasyćże nas z poranku miłosierdziem twojem; tak, abyśmy wesoło śpiewać i radować się mogli po wszystkie dni nasze. ¹⁵ Rozweselże nas według dni, którycheś nas utrapił, według lat, którycheśmy doznali złego. ¹⁶ Niech będzie znaczna przy sługach twoich sprawa twoja, a chwała twoja przy synach ich. ¹⁷ Niech będzie przyjemność Pana, Boga naszego, przy nas, a sprawę rąk naszych utwierdź między nami, sprawę rąk naszych utwierdź, Panie! ⁹¹ ¹ Ten, który mieszka w ochronie Najwyższego, i w cieniu Wszechmocnego przebywać będzie; ² Rzecze Panu: Nadzieja moja i zamek mój, Bóg mój, w nim nadzieję mieć będę. ³ Onci zaiste wybawi cię z sidła łowczego, i z powietrza najjadowitszego. ⁴ Pierzem swem okryje cię, a pod skrzydłami jego bezpiecznym będziesz; prawda jego tarczą i puklerzem. ⁵ Nie ulękniesz się strachu nocnego, ani strzały latającej we dnie; ⁶ Ani zarazy morowej, która przechodzi w ciemności, ani powietrza morowego, które zatraca w południe. ⁷ Padnie po boku twym tysiąc, a dziesięć tysięcy po prawej stronie twojej; ale się do ciebie nie przybliży. ⁸ Tylko to oczyma twemi obaczysz, a nagrodę niepobożnych oglądasz. ⁹ Ponieważeś ty Pana, który jest nadzieją moją, i Najwyższego, za przybytek swój położył: ¹⁰ Nie spotka cię nic złego, ani jaka plaga przybliży się do namiotu twego. ¹¹ Albowiem Aniołom swoim przykazał o tobie, aby cię strzegli na wszystkich drogach twoich. ¹² Na rękach nosić cię będą, byś snać nie obraził o kamień nogi twojej. ¹³ Po lwie, i po bazyliszku deptać będziesz, lwię i smoka podepczesz. ¹⁴ Iż się we mnie, mówi Pan, rozkochał, wyrwę go, i wywyższę go, przeto, iż poznał imię moje. ¹⁵ Będzie mię wzywał, a wysłucham go; Ja z nim będę w utrapieniu, wyrwę go, i uwielbię go. ¹⁶ Długością dni nasycę go, i okażę mu zbawienie moje. ⁹² ¹ Psalm a pieśń na dzień sobotni. ² Dobra rzecz jest wysławiać Pana, a śpiewać imieniowi twemu, o Najwyższy. ³ Opowiadać z poranku miłosierdzie twoje, i prawdę twoję na każdą noc, ⁴ Na instrumencie o dziesięciu strunach, na lutni, i na harfie z śpiewaniem. ⁵ Albowiemeś mię rozweselił, Panie! sprawami twemi; o sprawach rąk twoich śpiewać będę. ⁶ O jako wielmożne są sprawy twoje, Panie! bardzo głębokie są myśli twoje. ⁷ Człowiek bydlęcy nie zna, a głupi nie zrozumiewa tego, ⁸ Iż wyrastają niezbożnicy jako ziele, a kwitną wszyscy, którzy czynią nieprawość, aby byli wykorzenieni aż na wieki; ⁹ Ale ty, o Najwyższy! jesteś Panem na wieki. ¹⁰ Albowiem, oto nieprzyjaciele twoi, Panie! albowiem oto nieprzyjaciele twoi zginą; rozproszeni będą wszyscy, którzy czynią nieprawość. ¹¹ Ale róg mój wywyższysz jako jednorożców; pokropiony będę olejkiem świeżym. ¹² I ujrzy oko moje nieszczęście tych, co na mię czyhają; o złośnikach, którzy powstawają przeciwko mnie, usłyszą uszy moje. ¹³ Sprawiedliwy jako palma zakwitnie, jako cedra na Libanie rozmnoży się. ¹⁴ Wszczepieni w domu Pańskim, w sieniach Boga naszego zakwitną. ¹⁵ Nawet i w sędziwości przyniosą owoc, czerstwymi i zielonymi będą; Aby to opowiadano, że uprzejmym jest Pan, skała moja, a że w nim nie masz żadnej nieprawości. ⁹³ ¹ Pan króluje, oblekł się w dostojność; oblekł się Pan w możność, i przepasał się; utwierdził też okrąg świata, aby się nie poruszył. ² Utwierdzona jest stolica twoja przed wszystkiemi czasy; tyś jest od wieczności. ³ Podniosły rzeki, o Panie! podniosły rzeki szum swój; podniosły rzeki nawałności swoje. ⁴ Nad szum wielkich wód, nad mocne wały morskie mocniejszy jest Pan na wysokości. ⁵ Świadectwa twoje są bardzo pewne; świętobliwość, Panie! jest domu twego ozdobą na wieczne dni. ⁹⁴ ¹ Boże pomst! Panie Boże pomst! rozjaśnij się! ² Podnieś się, o Sędzio wszystkiej ziemi! a daj zapłatę pysznym. ³ Dokądże niepobożni, Panie! dokądże niepobożni radować się będą? ⁴ Długoż będą świegotać i hardzie mówić, chlubiąc się wszyscy, którzy czynią nieprawość? ⁵ Lud twój, Panie! trzeć, a dziedzictwo twoje trapić? ⁶ Wdowy i przychodniów mordować? a sierotki zabijać? ⁷ Mówiąc: Nie widzi tego Pan, ani tego rozumie Bóg Jakóbowy. ⁸ Zrozumicież, o wy bydlęcy między ludźmi! a wy szaleni kiedyż zrozumiecie? ⁹ Izali ten, który szczepił ucho, nie słyszy? i który ukształtował oko, izali nie widzi? ¹⁰ Izali ten, który ćwiczy narody, nie będzie karał? który uczy człowieka umiejętności. ¹¹ Pan zna myśli ludzkie, iż są szczerą marnością. ¹² Błogosławiony jest mąż, którego ty ćwiczysz, Panie! a zakonu twego uczysz go. ¹³ Abyś mu sprawił pokój od złych dni, ażby był wykopany dół niezbożnikowi. ¹⁴ Albowiem, nie opuści Pan ludu swego, a dziedzictwa swego nie zaniecha. ¹⁵ Ale aż ku sprawiedliwości obróci się sąd, a za nim wszyscy serca uprzejmego. ¹⁶ Któżby się był zastawił za mną przeciwko złośnikom? ktoby się był ujął o mnie przeciwko tym, którzy czynią nieprawość? ¹⁷ By mi był Pan nie przybył na pomoc, małoby była nie mieszkała dusza moja w milczeniu. ¹⁸ Jużem był rzekł: Zachwiała się noga moja; ale miłosierdzie twoje, o Panie! zatrzymało mię. ¹⁹ W wielkości utrapienia mego, we wnętrznościach moich, pociechy twoje rozweselały duszę moję. ²⁰ Izali z tobą towarzyszy stolica nieprawości tych, którzy stanowią krzywdę miasto prawa? ²¹ Którzy się zbierają przeciwko duszy sprawiedliwego, a krew niewinną potępiają? ²² Ale Pan jest twierdzą moją, a Bóg mój skałą ufności mojej. ²³ Onci obróci na nich nieprawość ich, a dla złości ich wytraci ich; wytraci ich Pan, Bóg nasz. ⁹⁵ ¹ Pójdźcież, śpiewajmy Panu; wykrzykujmy skale zbawienia naszego. ² Uprzedźmy oblicze jego z chwałą; psalmy mu śpiewajmy. ³ Albowiem Pan jest Bóg wielki, i król wielki nade wszystkich bogów. ⁴ W jegoż rękach są głębokości ziemi, i wierzchy gór jego są. ⁵ Jegoż jest morze, bo je on uczynił; i ziemia, którą ręce jego ukształtowały. ⁶ Pójdźcie, kłaniajmy się, a upadajmy przed nim; klękajmy przed Panem, stworzycielem naszym. ⁷ Onci jest zaiste Bóg nasz, a myśmy lud pastwiska jego, i owce rąk jego. Dziś, jeźli głos jego usłyszycie, ⁸ Nie zatwardzajcież serca swego, jako w Meryba, a jako czasu kuszenia na puszczy. ⁹ Kiedy mię kusili ojcowie wasi, doświadczylić mię, i widzieli sprawy moje. ¹⁰ Przez czterdzieści lat miałem spór z tym narodem, i rzekłem: Lud ten błądzi sercem, a nie poznali dróg moich; ¹¹ Którymem przysiągł w popędliwości mojej, że nie wnijdą do odpocznienia mego. ⁹⁶ ¹ Śpiewajcie Panu pieśń nową; śpiewajcie Panu wszystka ziemia! ² Śpiewajcież Panu, dobrorzeczcie imieniowi jego, opowiadajcie ode dnia do dnia zbawienie jego. ³ Opowiadajcie między narodami chwałę jego, między wszystkimi ludźmi cuda jego. ⁴ Albowiem wielki Pan i wszelkiej chwały godny, i straszliwy jest nad wszystkich bogów. ⁵ Wszyscy bowiem bogowie narodów są bałwani; ale Pan niebiosa uczynił. ⁶ Zacność i ochędóstwo przed obliczem jego, moc i piękność w świątnicy jego. ⁷ Oddajcie Panu, pokolenia narodów, oddajcie Panu chwałę i moc. ⁸ Oddajcie Panu chwałę imienia jego; przynieście dary, a wnijdźcie do sieni jego. ⁹ Kłaniajcie się Panu w ozdobie świętobliwości; niech się lęka oblicza jego wszystka ziemia. ¹⁰ Powiadajcie między poganami: Pan króluje, a że i krąg świata utwierdzony będzie, tak, aby się nie poruszył, a iż będzie sądził ludzi w sprawiedliwości. ¹¹ Niech się weselą niebiosa, a niech pląsa ziemia; niech zaszumi morze, i co w niem jest. ¹² Niech pląsają pola, i wszystko co jest na nich; tedy niech wykrzykają wszystkie drzewa leśne, ¹³ Przed obliczem Pańskiem; boć idzie, idzie zaiste, aby sądził ziemię. Będzie sądził okrąg świata w sprawiedliwości, a narody w prawdzie swojej. ⁹⁷ ¹ Pan króluje; wyskakuj ziemio, a wesel się mnóstwo wysep! ² Obłok i ciemność około niego; sprawiedliwość i sąd są gruntem stolicy jego. ³ Ogień przed obliczem jego idzie, a zapala w około nieprzyjaciół jego. ⁴ Błyskawice jego oświecają okrąg świata, co widząc ziemia zadrżała. ⁵ Góry jako wosk rozpływają się przed obliczem Pańskiem, przed obliczem Pana wszystkiej ziemi. ⁶ Niebiosa opowiadają sprawiedliwość jego, a wszystkie narody oglądają chwałę jego. ⁷ Niechże będą zawstydzeni wszyscy, którzy służą obrazom, którzy się chlubią w bałwanach; kłaniajcież mu się wszyscy bogowie. ⁸ To usłyszawszy Syon rozweseli się, a radować się będą córki Judzkie, dla sądów twoich, Panie! ⁹ Albowiemeś ty Pan najwyższy na wszystkiej ziemi, a bardzoś wywyższony nad wszystkich bogów. ¹⁰ Wy, którzy miłujecie Pana, miejcie złe w nienawiści; on strzeże świętych swoich, a z ręki niepobożnych wyrywa ich. ¹¹ Światłości nasiano sprawiedliwemu, a radości tym, którzy są uprzejmego serca. ¹² Weselcie się sprawiedliwi w Panu, a wysławiajcie pamiątkę świętobliwości jego. ⁹⁸ ¹ Psalm. Śpiewajcie Panu pieśń nową, bo dziwne rzeczy uczynił; dopomogła mu prawica jego, i ramię świętobliwości jego. ² Objawił Pan zbawienie swoje; przed oczyma pogan oznajmił sprawiedliwość swoję. ³ Wspomniał na miłosierdzie swoje, i na prawdę swoję przeciw domowi Izraelskiemu; oglądały wszystkie granice ziemi zbawienie Boga naszego. ⁴ Śpiewajże Panu wszystka ziemio; wykrzykajcie, a weselcie się i śpiewajcie. ⁵ Grajcie Panu na harfie; na harfie, głosem przyśpiewując. ⁶ Na trąbach i na kornetach krzykliwych głos wydawajcie przed Królem i Panem. ⁷ Niech zaszumi morze, i co w niem jest, okrąg świata, i mieszkający na nim. ⁸ Rzeki niech klaskają rękoma; góry wespół niech się rozradują, ⁹ Przed Panem, bo idzie sądzić ziemię. On będzie sądził okrąg świata w sprawiedliwości, i narody w prawości. ⁹⁹ ¹ Pan króluje, niechże zadrżą narody; siedzi między Cherubinami, niechże się poruszy ziemia. ² Pan na Syonie wielki, a wywyższony nad wszystkie narody. ³ Niech wysławiają imię twoje wielkie i straszne; albowiem święte jest. ⁴ Moc zaiste królewska miłuje sąd; albowiemeś ty ustanowił prawa; sąd i sprawiedliwość w Jakóbie ty wykonujesz. ⁵ Wywyższajcie Pana, Boga naszego, a kłaniajcie się u podnóżka nóg jego; bo święty jest. ⁶ Mojżesz i Aaron między kapłanami jego, a Samuel między wzywającymi imienia jego, wołali do Pana, a on ich wysłuchał. ⁷ W słupie obłokowym mówił do nich; a gdy strzegli świadectw jego i ustaw, które im podał, ⁸ Panie, Boże nasz! tyś ich wysłuchiwał; Boże!bywałeś im miłościwym, i gdyś ich karał dla występków ich. ⁹ Wywyższajcie Pana, Boga naszego, a kłaniajcie się na górze świętej jego; albowiem święty jest Pan, Bóg nasz. ¹⁰⁰ ¹ Psalm dla dziękczynienia. Wykrzykajcie Panu, wszystka ziemio! ² Służcie Panu z weselem, przychodźcie przed oblicze jego z radością. ³ Wiedzcież, żeć Pan jest Bogiem; on uczynił nas, a nie my samych siebie, abyśmy byli ludem jego, i owcami pastwiska jego. ⁴ Wnijdźcież w bramy jego z wysławianiem, a do sieni jego z chwałami; wysławiajcież go, dobrorzeczcież imieniowi jego; ⁵ Albowiem dobry jest Pan, na wieki trwa miłosierdzie jego, a od narodu aż do narodu prawda jego. ¹⁰¹ ¹ Psalm samego Dawida. O miłosierdziu i o sądzie śpiewać będę; tobie, o Panie! śpiewać będę. ² Ostrożnym będę na drodze uprzejmej, kiedy przyjdziesz do mnie; będę chodził ustawicznie w szczerości serca mego, w domu moim. ³ Nie położę przed oczy moje złej rzeczy; każdą sprawę występników mam w nienawiści, a nie chwyci się mnie. ⁴ Serce przewrotne odstąpi odemnie, a o złe nie będę dbał. ⁵ Tego, który potajemnie obmawia bliźniego swego, wytnę; oczów wyniosłych, i serca nadętego nie będę mógł cierpieć. ⁶ Oczy moje obrócone będą na prawdomównych w ziemi, aby siadali zemną; kto chodzi drogą uprzejmą, ten mi służyć będzie. ⁷ Nie będzie mieszkał w domu moim zdrajca, ten, który mówi kłamstwo, nie ostoi się przed oczyma memi. ⁸ Co poranek tracić będę wszystkich niezbożnych na ziemi, abym tak wykorzenił z miasta Pańskiego wszystkich, którzy czynią nieprawość. ¹⁰² ¹ Modlitwa utrapionego, gdy będąc w ucisku, przed Panem wylewa żądość swoję. ² Panie! wysłuchaj modlitwę moję, a wołanie moje niechaj przyjdzie do ciebie. ³ Nie ukrywaj oblicza twego przedemną; w dzień ucisku mego nakłoń ku mnie ucha twego; w dzień którego cię wzywam, prędko mię wysłuchaj. ⁴ Albowiem niszczeją jako dym dni moje, a kości moje jako ognisko wypalone są. ⁵ Porażone jest jako trawa, i uwiędło serce moje, tak, żem zapomniał jeść chleba swego. ⁶ Od głosu wzdychania mego przylgnęły kości moje do ciała mego. ⁷ Stałem się podobnym pelikanowi na puszczy; jestem jako puhacz na pustyniach. ⁸ Czuję, a jestem jako wróbel samotny na dachu. ⁹ Przez cały dzień urągają mi nieprzyjaciele moi, a naśmiewcy moi przeklinają mię. ¹⁰ Bo jadam popiół jako chleb, a napój mój mięszam ze łzami, ¹¹ Dla rozgniewania twego, i dla zapalczywości gniewu twego; albowiem podniósłszy mię porzuciłeś mię. ¹² Dni moje są jako cień nachylony, a jam jako trawa uwiądł; ¹³ Ale ty, Panie! trwasz na wieki, a pamiątka twoja od narodu do narodu. ¹⁴ Ty powstawszy zmiłujesz się nad Syonem; boć czas, żebyś się zlitował nad nim, gdyż przyszedł czas naznaczony. ¹⁵ Albowiem upodobały się sługom twoim kamienie jego, i nad prochem jego zmiłują się; ¹⁶ Aby się bali poganie imienia Pańskiego, a wszyscy królowie ziemscy chwały twojej; ¹⁷ Gdy pobuduje Pan Syon, i okaże się w chwale swojej; ¹⁸ Gdy wejrzy na modlitwę poniżonych, nie gardząc modlitwą ich. ¹⁹ To zapiszą dla narodu potomnego, a lud, który ma być stworzony, chwalić będzie Pana, ²⁰ Że wejrzał z wysokości świątnicy swojej, że z nieba na ziemię spojrzał; ²¹ Aby wysłuchał wzdychania więźniów, i rozwiązał na śmierć skazanych; ²² Aby opowiadali na Syonie imię Pańskie, a chwałę jego w Jeruzalemie, ²³ Gdy się pospołu zgromadzą narody i królestwa, aby służyły Panu. ²⁴ Utrapił w drodze siłę moję, ukrócił dni moich; ²⁵ Ażem rzekł; Boże mój! nie bierz mię w połowie dni moich; od narodu bowiem aż do narodu trwają lata twoje. ²⁶ I pierwej niżeliś założył ziemię, i niebiosa, dzieło rąk twoich. ²⁷ One pominą, ale ty zostajesz; wszystkie te rzeczy jako szata zwiotszeją, jako odzienie odmienisz je, i odmienione będą. ²⁸ Ale ty tenżeś zawżdy jest, a lata twoje nigdy nie ustaną. Synowie sług twoich, u ciebie mieszkać będą, a nasienie ich zmocni się przed tobą. ¹⁰³ ¹ Psalm Dawidowy. Błogosław duszo moja Panu, i wszystkie wnętrzności moje imieniowi jego świętemu. ² Błogosławże duszo moja Panu, a nie zapominaj wszystkich dobrodziejstw jego. ³ Który odpuszcza wszystkie nieprawości twoje; który uzdrawia wszystkie choroby twoje; ⁴ Który wybawia od śmierci żywot twój; który cię koronuje miłosierdziem i wielką litością: ⁵ Który nasyca dobrem usta twoje, a odnawia jako orła młodość twoję. ⁶ Pan czyni, co sprawiedliwego jest, i sądy wszystkim uciśnionym. ⁷ Oznajmił drogi swe Mojżeszowi, a synom Izraelskim sprawy swoje. ⁸ Miłosierny i litościwy jest Pan, nierychły do gniewu, i wielkiego miłosierdzia. ⁹ Nie będzie się na wieki wadził, a gniewu wiecznie chował. ¹⁰ Nie według grzechów naszych obchodzi się z nami, ani według nieprawości naszych odpłaca nam. ¹¹ Albowiem jako są niebiosa wysokie nad ziemią, tak jest utwierdzone miłosierdzie jego nad tymi, którzy się go boją; ¹² A jako daleko jest wschód od zachodu, tak daleko oddalił od nas przestępstwa nasze. ¹³ Jako ma litość ojciec nad dziatkami, tak ma litość Pan nad tymi, którzy się go boją. ¹⁴ Onci zaiste zna, cośmy za ulepienie, pamięta, żeśmy prochem. ¹⁵ Dni człowiecze są jako trawa, a jako kwiat polny, tak kwitnie. ¹⁶ Gdy nań wiatr powienie, aliści go niemasz, ani go więcej pozna miejsce jego. ¹⁷ Ale miłosierdzie Pańskie od wieków aż na wieki nad tymi, którzy się go boją, a sprawiedliwość jego nad synami synów, ¹⁸ Którzy strzegą przymierza jego, i pamiętają na przykazanie jego, aby je czynili. ¹⁹ Pan na niebiosach utwierdził stolicę; a królestwo jego nad wszystkimi panuje. ²⁰ Błogosławcież Panu Aniołowie jego mocni w sile, którzy czynicie rozkazania jego, posłusznymi będąc głosowi słowa jego. ²¹ Błogosławcie Panu wszystkie wojska jego, słudzy jego, którzy czynicie wolę jego. ²² Błogosławcie Panu wszystkie sprawy jego, na wszystkich miejscach panowania jego. Błogosław, duszo moja! Panu. ¹⁰⁴ ¹ Błogosław, duszo moja! Panu. Panie, Boże mój! wielceś jest wielmożnym; chwałę i ozdobę przyoblokłeś. ² Przyodziałeś się światłością jako szatą; rozciągnąłeś niebiosa jako oponę. ³ Któryś zasklepił na wodach pałace swoje; który używasz obłoków miasto wozów; który chodzisz na skrzydłach wiatrowych; ⁴ Który czynisz duchy posłami swymi; ty czynisz sługi swe ogniem pałającym. ⁵ Ugruntowałeś ziemię na słupach jej, tak, że się nie poruszy na wieki wieczne. ⁶ Przepaścią jako szatą przyodziałeś ją był, tak, że wody stały nad górami. ⁷ Na zgromienie twojerozbiegły się, a na głos pogromu twego prędko zuciekały. ⁸ Wstąpiły góry, zniżyły się doliny na miejsce, któreś im założył. ⁹ Zamierzyłeś im kres, aby go nie przestępowały, ani się wracały na okrycie ziemi. ¹⁰ Który wypuszczasz źródła po dolinach, aby płynęły między górami, ¹¹ A napój dawały wszystkiemu zwierzowi polnemu; a z nich gaszą leśne osły pragnienie swoje. ¹² Przy nich mieszka ptastwo niebieskie, a z pośród gałązek głos wydaje. ¹³ Który pokrapiasz góry z pałaców swoich, aby się z owoców spraw twoich nasycała ziemia. ¹⁴ Za twoją sprawą rośnie trawa dla bydła, a zioła na pożytek człowieczy; ty wywodzisz chleb z ziemi: ¹⁵ I wino, które uwesela serce człowiecze, od którego się lśni twarz jako od oleju; i chleb, który zatrzymuje żywot ludzki. ¹⁶ Nasycone bywają i drzewa Pańskie, i cedry Libanu, których nasadził; ¹⁷ Na których ptaki gniazda swe mają, i bocian na jedlinach ma dom swój. ¹⁸ Góry wysokie dzikim kozom, a skały są ucieczką królikom. ¹⁹ Uczynił miesiąc dla pewnych czasów, a słońce zna zachód swój. ²⁰ Przywodzisz ciemność, i bywa noc, w którą wychodzą wszystkie zwierzęta leśne. ²¹ Lwięta ryczą do łupu, i szukają od Boga pokarmu swego. ²² Lecz gdy słońce wznijdzie, zaś się zgromadzają, i w jamach swoich kładą się. ²³ Tedy wychodzi człowiek do roboty swojej, i do pracy swojej aż do wieczora. ²⁴ O jakoż wielkie są sprawy twoje, Panie! te wszystkie mądrześ uczynił, a napełniona jest ziemia bogactwem twojem. ²⁵ W morzu zaś wielkiem i bardzo szerokiem, tam są płazy, którym nie masz liczby, i zwierzęta małe i wielkie. ²⁶ Po niem okręty przechodzą, i wieloryb, któregoś ty stworzył, aby w niem igrał. ²⁷ Wszystko to na cię oczekuje, abyś im dał pokarm czasu swego. ²⁸ Gdy im dajesz, zbierają; gdy otwierasz rękę twoję, nasycone bywają dobremi rzeczami. ²⁹ Lecz gdy ukrywasz oblicze twoje, trwożą sobą; gdy odbierasz ducha ich, giną, i w proch się swój obracają. ³⁰ Gdy wysyłasz ducha twego, stworzone bywają, i odnawiasz oblicze ziemi. ³¹ Niechajże będzie chwała Pańska na wieki; niech się rozweseli Pan w sprawach swoich. ³² On gdy wejrzy na ziemię, zadrży; dotknie się gór, a zakurzą się. ³³ Będę śpiewał Panu za żywota mego; będę śpiewał Bogu memu, póki mię staje. ³⁴ O nim będzie wdzięczna mowa moja, a ja się rozweselę w Panu. ³⁵ Oby byli wytraceni grzesznicy z ziemi, a niezbożnych aby już nie było! Błogosław, duszo moja! Panu. Halleluja. ¹⁰⁵ ¹ Wysławiajcie Pana; ogłaszajcie imię jego; opowiadajcie między narodami sprawy jego. ² Śpiewajcie mu, śpiewajcie mu psalmy, rozmawiajcie o wszystkich cudach jego. ³ Chlubcie się imieniem świętem jego; niech się weseli serce szukających Pana. ⁴ Szukajcież Pana i mocy jego; szukajcie oblicza jego zawsze. ⁵ Przypominajcie sobie dziwy jego, które czynił, cuda jego i sądy ust jego. ⁶ Wy nasienie Abrahama, sługi jego! Wy synowie Jakóbowi, wybrani jego! ⁷ Onci jest Pan, Bóg nasz, po wszystkiej ziemi sądy jego. ⁸ Pamięta wiecznie na przymierze swoje: na słowo, które przykazał aż do tysiącznego pokolenia; ⁹ Które postanowił z Abrahamem, i na przysięgę swą uczynioną Izaakowi. ¹⁰ Bo je postanowił Jakóbowi za ustawę, a Izraelowi za umowę wieczną. ¹¹ Mówiąc: Tobie dam ziemię Chananejską za sznur dziedzictwa waszego; ¹² Kiedy ich był mały poczet, prawie mały poczet, a jeszcze w niej byli przychodniami. ¹³ Przechodzili zaiste od narodu do narodu, a z królestwa innego ludu; ¹⁴ Nie dopuszczał nikomu, aby im miał krzywdę czynić; nawet karał dla nich i królów, mówiąc: ¹⁵ Nie tykajcie pomazańców moich, a prorokom moim nie czyńcie nic złego. ¹⁶ Gdy przywoławszy głód na ziemię, wszystkę podporę chleba pokruszył. ¹⁷ Posłał przed nimi męża, który był za niewolnika sprzedany, to jest Józefa; ¹⁸ Którego nogi pętami trapili, a żelazo ścisnęło ciało jego, ¹⁹ Aż do onego czasu, gdy się o nim wzmianka stała; mowa Pańska doświadczała go. ²⁰ Posławszy król kazał go puścić; ten, który panował nad narodami, wolnym go uczynił. ²¹ Postanowił go panem domu swego, i książęciem nad wszystką dzierżawą swoją, ²² Aby władał i książętami jego według zdania duszy swojej, i starców jego mądrości nauczał. ²³ Potem wszedł Izrael do Egiptu, a Jakób był gościem w ziemi Chamowej; ²⁴ Gdzie rozmnożył Bóg lud swój bardzo, i uczynił go możniejszym nad nieprzyjaciół jego. ²⁵ Odmienił serce ich, iż mieli w nienawiści lud jego, a zmyślali zdrady przeciw sługom jego. ²⁶ Posłał Mojżesza, sługę swego i Aarona, którego obrał; ²⁷ Którzy im przedłożyli słowa znaków jego, i cuda w ziemi Chamowej. ²⁸ Posłał ciemności, i zaćmiło się, a nie byli odpornymi słowu jego. ²⁹ Obrócił wody ich w krew, a pomorzył ryby w nich. ³⁰ Wydała ziemia ich mnóstwo żab, i były w pałacach królów ich. ³¹ Rzekł, a przyszła rozmaita mucha, i mszyce we wszystkich granicach ich. ³² Dał grad miasto deszczu, ogień palący na ziemię ich. ³³ Także potłukł winnice ich, i figi ich, a pokruszył drzewa w granicach ich. ³⁴ Rzekł, a przyszła szarańcza, i chrząszczów niezliczone mnóstwo; ³⁵ I pożarły wszelkie ziele w ziemi ich, a pojadły urodzaje ziemi ich. ³⁶ Nawet pobił wszystko pierworodztwo w ziemi ich, początek wszystkiej siły ich. ³⁷ Tedy ich wywiódł ze srebrem i ze złotem, a nie był nikt słaby między pokoleniem ich. ³⁸ Radował się Egipt, gdy oni wychodzili; albowiem był przypadł na nich strach ich. ³⁹ Rozpostarł obłok na okrycie ich, a ogień na oświecanie nocy. ⁴⁰ Na żądanie ich przywiódł przepiórki, a chlebem niebieskim nasycił ich. ⁴¹ Otworzył skałę i wypłynęły wody, a płynęły po suchych miejscach jako rzeka. ⁴² Albowiem wspomniał na słowo świętobliwości swojej, które rzekł do Abrahama, sługi swego. ⁴³ Przetoż wywiódł lud swój z weselem, a z śpiewaniem wybranych swoich. ⁴⁴ I podał im ziemię pogan, a posiedli prace narodów. ⁴⁵ Aby zachowali ustawy jego, a prawa jego przestrzegali. Halleluja. ¹⁰⁶ ¹ Halleluja. Wysławiajcie Pana; albowiem dobry, albowiem na wieki miłosierdzie jego. ² Któż wysłowi niezmierną moc Pańską, a wypowie wszystkę chwałę jego? ³ Błogosławieni, którzy strzegą sądu, a czynią sprawiedliwość na każdy czas. ⁴ Pamiętaj na mię, Panie! dla miłości ku ludowi swemu; nawiedźże mię zbawieniem swojem, ⁵ Abym używał dobrego z wybranymi twoimi, a weselił się w radości narodu twego, i chlubił się wespół z dziedzictwem twojem. ⁶ Zgrzeszyliśmy z ojcami swymi; niesprawiedliwieśmy czynili, i nieprawość popełniali. ⁷ Ojcowie nasi w Egipcie nie zrozumieli cudów twoich, ani pamiętali na wielkość miłosierdzia twego; ale odpornymi byli przy morzu Czerwonem. ⁸ A wszakże ich wyswobodził dla imienia swego, aby oznajmił moc swoję. ⁹ Bo zgromił morze Czerwone, i wyschło, a przewiódł ich przez przepaści, jako przez puszczę. ¹⁰ A tak zachował ich od ręki tego, który ich miał w nienawiści, a wykupił ich z ręki nieprzyjacielskiej. ¹¹ W tem okryły wody tych, którzy ich ciążyli; nie został ani jeden z nich. ¹² A choć uwierzyli słowom jego, i wysławiali chwałę jego: ¹³ Przecież prędko zapomnieli na sprawy jego, i nie czekali na rady jego. ¹⁴ Ale zdjęci będąc chciwością na puszczy, kusili Boga na pustyniach. ¹⁵ I dał im, czego żądali, a wszakże przepuścił suchoty na nich. ¹⁶ Zatem gdy się wzruszyli zawiścią przeciw Mojżeszowi w obozie, i przeciw Aaronowi, świętemu Pańskiemu: ¹⁷ Otworzyła się ziemia, i pożarła Datana, i okryła rotę Abironową, ¹⁸ I zapalił się ogień na zebranie ich; płomień spalił niepobożnych. ¹⁹ Sprawili i cielca na Horebie, i kłaniali się bałwanowi litemu, ²⁰ I odmienili chwałę swą w podobieństwo wołu, jedzącego trawę. ²¹ Zapomnieli na Boga, wybawiciela swego, który czynił wielkie rzeczy w Egipcie; ²² Rzeczy dziwne w ziemi Chamowej, rzeczy straszne przy morzu Czerwonem. ²³ Przetoż rzekł, że ich chciał wytracić, gdyby się był Mojżesz, wybrany jego, nie stawił w onem rozerwaniu przed nim, a nie odwrócił popędliwości jego, aby ich nie tracił. ²⁴ Wzgardzili też ziemią pożądaną, nie wierząc słowu jego. ²⁵ I szemrząc w namiotach swoich, nie byli posłuszni głosowi Pańskiemu. ²⁶ Przetoż podniósł rękę swoję przeciwko nim, aby ich pobił na puszczy; ²⁷ A żeby rozrzucił nasienie ich między pogan, i rozproszył ich po ziemiach. ²⁸ Sprzęgli się też byli z bałwanem Baalfegorem, a jedli ofiary umarłych. ²⁹ A tak draźnili Boga sprawami swemi, że się na nich oborzyła plaga; ³⁰ Aż się zastawił Finees, a pomstę uczynił, i rozerwana jest ona plaga; ³¹ Co mu poczytano ku sprawiedliwości od narodu do narodu, aż na wieki. ³² Znowu go byli wzruszyli do gniewu u wód Meryba, tak, iż się źle działo i z Mojżeszem dla nich. ³³ Albowiem rozdraźnili ducha jego, że wyrzekł co niesłuszne usty swemi. ³⁴ Nadto nie wytracili onych narodów, o których im był Pan powiedział. ³⁵ Ale pomięszawszy się z onemi narodami, nauczyli się spraw ich: ³⁶ I służyli bałwanom ich, które im były sidłem. ³⁷ Albowiem dyjabłom ofiarowali synów swoich, i córki swoje, ³⁸ I wylewali krew niewinną, krew synów swoich, i córek swoich, których ofiarowali bałwanom rytym Chananejskim, tak, że splugawiona była ziemia onem krwi rozlaniem. ³⁹ I zmazali się sprawami swemi, a cudzołożyli wynalazkami swemi. ⁴⁰ Przetoż zapaliwszy się Pan w popędliwości przeciw ludowi swemu, obrzydził sobie dziedzictwo swoje, ⁴¹ I podał ich w ręce poganom; a panowali nad nimi, którzy ich mieli w nienawiści; ⁴² I uciskali ich nieprzyjaciele ich, tak, że poniżeni byli pod ręką ich. ⁴³ Częstokroć ich wybawiał; wszakże go oni wzruszali do gniewu radami swemi, zaczem poniżeni byli dla nieprawości swoich. ⁴⁴ A wszakże wejrzał na ucisk ich, i usłyszał wołanie ich. ⁴⁵ Bo sobie wspomniał na przymierze swoje z nimi, a żałował tego według wielkiej litości swojej. ⁴⁶ Tak, że im zjednał miłosierdzie przed oczyma wszystkich, którzy ich byli pojmali. ⁴⁷ Wybawże nas, Panie, Boże nasz! a zgromadź nas z tych pogan, abyśmy wysławiali imię świętobliwości twojej, a chlubili się w chwale twojej. ⁴⁸ Błogosławiony Pan, Bóg Izraelski, od wieków aż na wieki; na co niech rzecze wszystek lud: Amen, Halleluja. ¹⁰⁷ ¹ Wysławiajcie Pana: albowiem dobry; albowiem na wieki miłosierdzie jego. ² Niech o tem powiedzą ci, których odkupił Pan, jako ich wykupił z ręki nieprzyjacielskiej, ³ A zgromadził ich z ziem, od wschodu i od zachodu, od północy i od morza. ⁴ Błądzili po puszczy, po pustyni bezdrożnej, miasta dla mieszkania nie znajdując. ⁵ Byli głodnymi i pragnącymi, aż w nich omdlewała dusza ich. ⁶ A gdy wołali do Pana w utrapieniu swojem, z ucisku ich wyrywał ich; ⁷ I prowadził ich drogą prostą, aby przyszli do miasta, w któremby mieszkali. ⁸ Niechajże wysławiają przed Panem miłosierdzie jego, a dziwne sprawy jego przed synami ludzkimi: ⁹ Iż napoił duszę pragnącą, a duszę zgłodniałą napełnił dobrami. ¹⁰ Którzy siedzą w ciemności i w cieniu śmierci, ściśnieni będąc nędzą i żelazem, ¹¹ Przeto, że byli odpornymi wyrokom Bożym, a radą Najwyższego pogardzili; ¹² Dla czego poniżył biedą serce ich; upadli, a nie był, ktoby ratował. ¹³ A gdy wołali do Pana w utrapieniu swojem, z ucisków ich wybawiał ich. ¹⁴ Wywodził ich z ciemności, i z cienia śmierci, a związki ich potargał. ¹⁵ Niechajże wysławiają przed Panem miłosierdzie jego, a dziwne sprawy jego przed synami ludzkimi. ¹⁶ Przeto, że kruszy bramy miedziane, a zawory żelazne rąbie. ¹⁷ Szaleni dla drogi przewrotności swojej, i dla nieprawości swej utrapieni bywają. ¹⁸ Wszelki pokarm brzydzi sobie dusza ich, aż się przybliżają do bram śmierci. ¹⁹ Gdy wołają do Pana w utrapieniu swojem, z ucisków ich wybawia ich. ²⁰ Posyła słowo swe, i uzdrawia ich,a wybawia ich z grobu. ²¹ Niechajże wysławiają przed Panem miłosierdzie jego, a dziwne sprawy jego przed synami ludzkimi; ²² I ofiarując ofiary chwały, niech opowiadają sprawy jego z wesołem śpiewaniem. ²³ Którzy się pławią na morzu w okrętach, pracujący na wodach wielkich: ²⁴ Ci widują sprawy Pańskie, i dziwy jego na głębi. ²⁵ Jako jedno rzecze, wnet powstanie wiatr gwałtowny, a podnoszą się nawałności morskie. ²⁶ Wstępują aż ku niebu, i zaś zstępują do przepaści, tak, iż się dusza ich w niebezpieczeństwie rozpływa. ²⁷ Bywają miotani, a potaczają się jako pijany, a wszystka umiejętność ich niszczeje. ²⁸ Gdy wołają do Pana w utrapieniu swojem, z ucisków ich wybawia ich. ²⁹ Obraca burzę w ciszę, tak, że umilkną nawałności ich. ³⁰ I weselą się, że ucichło; a tak przywodzi ich do portu pożądanego. ³¹ Niechajże wysławiają przed Panem miłosierdzie jego, a dziwne sprawy jego przed synami ludzkimi. ³² Niech go wywyższają w zgromadzeniu ludu, a w radzie starców niechaj go chwalą. ³³ Obraca rzeki w pustynię, a potoki wód w suszę; ³⁴ Ziemię urodzajną obraca w niepłodną dla złości tych, którzy w niej mieszkają. ³⁵ Pustynie obraca w jeziora, a ziemię suchą w strumienie wód. ³⁶ I osadza w nich głodnych, aby zakładali miasta ku mieszkaniu; ³⁷ Którzy posiewają pole, a sadzą winnice, i zgromadzają sobie pożytek z urodzaju. ³⁸ Takci im on błogosławi, że się bardzo rozmnażają, a dobytku ich nie umniejsza. ³⁹ Ale podczas umniejszeni i poniżeni bywają okrucieństwem, nędzą, i utrapieniem; ⁴⁰ Gdy wylewa wzgardę na książąt, dopuszczając, aby błądzili po puszczy bezdrożnej. ⁴¹ Onci nędznego z utrapienia podnosi, i rozmnaża rodzinę jego jako trzodę. ⁴² To widząc uprzejmi rozweselą się, a wszelka nieprawość zatka usta swe. ⁴³ Ale któż jest tak mądry, aby to upatrywał, i wyrozumiewał wszystkie litości Pańskie? ¹⁰⁸ ¹ Pieśń psalmu samego Dawida. ² Gotowe jest serce moje, Boże! śpiewać i wysławiać cię będę, także i chwała moja. ³ Ocućże się lutnio i harfo! gdy na świtaniu powstaję. ⁴ Wysławiać cię będę między ludźmi, Panie! a będęć śpiewał między narodami. ⁵ Albowiem większe jest nad niebiosa miłosierdzie twoje, i aż pod obłoki prawda twoja. ⁶ Wywyszże się nad niebiosa, o Boże! a nad wszystkę ziemię chwała twoja. ⁷ Niech będą wybawieni umiłowami twoi; zachowajże ich prawicą swoją, a wysłuchaj mię. ⁸ Bóg mówił przez świętobliwość swoję; dlatego się weselić będę, że rozdzielę Sychem, a dolinę Sukkot rozmierzę. ⁹ Mojeć jest Galaad, mój i Manases, a Efraim mocą głowy mojej, Juda zakonodawca mój. ¹⁰ Moab jest miednicą do umywania mego, na Edoma porzucę obuwie moje: przeciwko Filistynom trąbić będę. ¹¹ Któż mię zaprowadzi do miasta obronnego? Któż mię przywiedzie aż do ziemi edomskiej? ¹² Izali nie ty, o Boże! któryś nas był odrzucił, a nie wychodziłeś, o Boże! z wojskami naszemi? ¹³ Dajże nam pomoc z ucisku; albowiem omylna jest pomoc ludzka. W Bogu sobie mężnie poczynać będziemy, a on podepcze nieprzyjaciół naszych. ¹⁰⁹ ¹ Przedniejszemu śpiewakowi psalm Dawidowy. O Boże chwały mojej! nie milcz; ² Bo się usta niepobożnego, i usta kłamliwe przeciwko mnie otworzyły; mówili przeciwko mnie językiem kłamliwym, ³ A słowy jadowitemi ogarnęli mię, walcząc przeciwko mnie bez wszekiej przyczyny. ⁴ Przeciwili mi się za miłość moję, chociażem się za nich modlił. ⁵ Oddawają mi złem za dobre; a nienawiścią za miłość moję. ⁶ Postawże nad nim bezbożnika, a przeciwnik niech stoi po prawej ręce jego. ⁷ Gdy przed sądem stanie, niech wynijdzie potępionym, a modlitwa jego niech się w grzech obróci. ⁸ Niech będą dni jego krótkie, a przełożeństwo jego niech inny weźmie. ⁹ Niech dzieci jego będą sierotami, a żona jego wdową. ¹⁰ Niech będą biegunami i tułaczami synowie jego, niech żebrzą, a niech żebrzą wychodząc z pustek swoich. ¹¹ Niech lichwiarz załapi wszystko, co jest jego, a niech obcy rozchwycą pracę jego. ¹² Niech nie będzie ktoby mu miłosierdzie pokazał, niech nie będzie, ktoby się zmiłował nad sierotami jego. ¹³ Potomkowie jego niech z korzenia wycięci będą; w drugiem pokoleniu niech będzie wygładzone imię ich. ¹⁴ Niech przyjdzie na pamięć nieprawość przodków jego przed Panem, a grzech matki jego niechaj nie będzie zgładzony. ¹⁵ Niech będą przed Panem ustawicznie, ażby wygładził z ziemi pamiątkę ich, ¹⁶ Przeto, że nie pamiętał, aby czynił miłosierdzie, ale prześladował człowieka nędznego i ubogiego,a tego,który był serca utrapionego, chciał zamordować. ¹⁷ Ponieważ umiłował przeklęstwo, niechże przyjdzie na niego; niechciał błogosławieństwa niechże będzie oddalone od niego. ¹⁸ A tak niech będzie obleczony w przeklęstwo, jako w szatę swoję; a niech wnijdzie jako woda we wnętrzności jego, a jako olej w kości jego. ¹⁹ Niech mu to będzie jako płaszcz do przodziania, a jako pas dla ustawicznego opasywania. ²⁰ Takowa zapłata niech będzie przeciwnikom moim od Pana, i tym, którzy źle mówią przeciwko duszy mojej. ²¹ Ale ty, Panie! o Panie! użyj nademną litości dla imienia twego; a iż dobre jest miłosierdzie twoje, wyrwijże mię. ²² Bomci ja jest ubogi i nędzny, a serce moje zranione jest w wnętrznościach moich. ²³ Jako cień, który ustępuje, uchodzić muszę; zganiają mię jako szarańczę. ²⁴ Kolana moje upadają od postu, a ciało moje wychudło z tłustości. ²⁵ Nadto stałem się im pośmiewiskiem; gdy mię widzą, kiwają głowami swemi. ²⁶ Wspomóżże mię, o Panie, Boże mój! zachowaj mię według miłosierdzia swego, ²⁷ Tak, aby poznać mogli, iż to ręka twoja, a żeś ty, Panie! to uczynił. ²⁸ Niechże oni przeklinają, ty błogosław; którzy powstali, niech będą zawstydzeni, aby się weselił sługa twój. ²⁹ Niech będą przeciwnicy moi w hańbę obleczeni, a niech się przyodzieją, jako płaszczem, zelżywością swoją. ³⁰ Będę Pana wielce wysławiał usty swemi, a w pośród wielu chwalić go będę. ³¹ Przeto, że stoi po prawej stronie nędznemu, aby go wybawił od tych, którzy osądzają duszę jego. ¹¹⁰ ¹ Psalm Dawidowy. Rzekł Pan Panu memu: Siądź po prawicy mojej, dokąd nie położę nieprzyjaciół twoich podnóżkiem nóg twoich. ² Laskę mocy twojej pośle Pan z Syonu, mówiąc: Panuj w pośród nieprzyjaciół twoich. ³ Lud twój będzie dobrowolny w dzień zwycięstwa twego, w ozdobie świętobliwości, a rozrodzi się płód twój z żywota jako rosa na świtaniu. ⁴ Przysiągł Pan, a nie będzie tego żałował, mówiąc: Tyś jest kapłanem na wieki według porządku Melchisedechowego. ⁵ Pan po prawicy twojej potrze królów w dzień gniewu swego. ⁶ Będzie sądził narody, i wszystko napełni trupami; potłucze głowę nad wielą ziem panującą. ⁷ Z strumienia na drodze pić będzie; przetoż wywyższy głowę. ¹¹¹ ¹ Halleluja. Będę wysławiał Pana całem sercem w radzie szczerych, i w zgromadzeniu. ² Wielkie sprawy Pańskie, jawne u wszystkich, którzy się w nich kochają. ³ Chwalebne i ozdobne dzieło jego, a sprawiedliwość jego trwa na wieki. ⁴ Pamiątkę cudów swoich uczynił miłosierny a litościwy Pan. ⁵ Dał pokarm tym, którzy się go boją, pamiętając wiecznie na przymierze swoje. ⁶ Moc spraw swoich oznajmił ludowi swemu, dawszy im dziedzictwo pogan. ⁷ Uczynki rąk jego prawda i sąd; nieodmienne są wszystkie przykazania jego, ⁸ Utwierdzone na wieki wieczne, uczynione w prawdzie i w szczerości. ⁹ Wykupienie posławszy ludowi swemu, przykazał na wieki strzedź przymierza swego; święte i straszne jest imię jego. ¹⁰ Początek mądrości jest bojaźń Pańska; rozumu dobrego nabywają wszyscy, którzy rozkazanie Pańskie czyną; chwała jego trwa na wieki. ¹¹² ¹ Halleluja. Błogosławiony mąż, który się Pana boi, a w przykazaniach jego ma wielkie kochanie. ² Możne będzie na ziemi nasienie jego; rodzina szczerych błogosławiona będzie. ³ Majętność i bogactwa są w domu jego, a sprawiedliwość jego trwa na wieki. ⁴ Szczerym w ciemnościach światłość wschodzi; łaskawy, miłosierny, i sprawiedliwy jest Bóg. ⁵ Dobry człowiek litościwym jest, i pożycza, a rzeczy swe miarkuje rozsądkiem. ⁶ Bo na wieki nie będzie poruszony; w pamięci wiecznej będzie sprawiedliwy. ⁷ Słysząc złe nowiny, nie boi się; stateczne serce jego ufa w Panu. ⁸ Umocnione serce jego nie boi się, aż ogląda pomstę nad nieprzyjaciołmi swymi. ⁹ Rozprasza, i daje ubogim; sprawiedliwość jego trwa na wieki; róg jego wywyższy się w sławie. ¹⁰ Widząc to niepobożny, będzie się gniewał, i zębami swemi zgrzytał, i schnąć będzie; żądość niepobożnych zginie. ¹¹³ ¹ Halleluja. Chwalcie słudzy Pańscy, chwalcie imię Pańskie. ² Niechaj będzie imię Pańskie błogosławione, odtąd aż na wieki. ³ Od wschodu słońca, aż do zachodu jego, niech będzie chwalebne imię Pańskie. ⁴ Pan jest nad wszystkie narody wywyższony; chwała jego nad niebiosa. ⁵ Któż taki, jako Pan Bóg nasz, który mieszka na wysokości? ⁶ Który się zniża, aby widział, co jest na niebie i na ziemi. ⁷ Podnosi z prochu nędznego, a z gnoju wywyższa ubogiego, ⁸ Aby go posadził z książętami, z książętami ludu swego; ⁹ Który sprawia, że niepłodna w domu bywa matką weselącą się z dziatek. Halleluja. ¹¹⁴ ¹ Gdy wychodził Izrael z Egiptu i dom Jakóbowy z narodu obcego, ² Stał się Juda poświęceniem jego, Izrael panowaniem jego. ³ To widząc morze, uciekło a Jordan wrócił się nazad. ⁴ Góry skakały jako barany, pogórki jako jagnięta. ⁵ Morze! cóż ci się stało, iżeś uciekło? O Jordanie! żeś się nazad wrócił? ⁶ Góry! żeście skakały jako barany? pagórki! jako jagnięta? ⁷ Przed obliczem Pańskiem zadrżała ziemia, przed obliczem Boga Jakóbowego. ⁸ Który obraca opokę w jezioro wód, a krzemień w źródło wód. ¹¹⁵ ¹ Nie nam, Panie! nie nam, ale imieniowi twemu daj chwałę dla miłosierdzia twego, i dla prawdy twojej. ² Czemuż mają mówić poganie: Gdzież teraz jest Bóg ich? ³ Wszakże Bóg nasz jest na niebie, czyniąc wszystko, co mu się podoba. ⁴ Ale bałwany ich są srebro i złoto, robota rąk ludzkich. ⁵ Usta mają, a nie mówią; oczy mają, a nie widzą. ⁶ Uszy mają, a nie słyszą; nozdrze mają, a nie wonieją. ⁷ Ręce mają, a nie macają; nogi mają, a nie chodzą, ani wołają gardłem swojem. ⁸ Niech im podobni będą, którzy je czynią, i wszyscy, którzy w nich ufają. ⁹ Izraelu! ufaj w Panu; bo on jest pomocnikiem ich i tarczą ich. ¹⁰ Domie Aaronowy! ufajcie w Panu; on jest pomocnikiem, i tarczą ich. ¹¹ Którzy się boicie Pana, ufajcie w Panu; on jest pomocnikiem i tarczą ich. ¹² Pan będzie pamiętał na nas, będzie błogosławił; będzie błogosławił domowi Izraelskiemu, będzie błogosławił domowi Aaronowemu. ¹³ Będzie błogosławił tym, którzy się boją Pana, małym i wielkim. ¹⁴ Rozmnoży was Pan, was i synów waszych. ¹⁵ Błogosławieniście wy od Pana, który stworzył niebo i ziemię. ¹⁶ Niebiosa są niebiosa Pańskie; ale ziemię dał synom ludzkim. ¹⁷ Umarli nie będą chwalili Pana, ani kto z tych, co zstępują do miejsca milczenia. ¹⁸ Ale my będziemy błogosławili Panu, odtąd aż na wieki. Halleluja. ¹¹⁶ ¹ Miłuję Pana, iż wysłuchał głos mój, i prośby moje. ² Albowiem nakłonił ucha swego ku mnie, gdym go wzywał za dni moich. ³ Ogarnęły mię były boleści śmierci, a utrapienia grobu zjęły mię; ucisk i boleść przyszła na mię. ⁴ I wzywałem imienia Pańskiego, mówiąc: Proszę, o Panie! wybaw duszę moję. ⁵ Miłościwy Pan i sprawiedliwy, Bóg nasz litościwy. ⁶ Pan prostaczków strzeże; byłem uciśniony, a wspomógł mię. ⁷ Nawróć się, duszo moja! do odpocznienia swego; albowiem ci Pan dobrze uczynił. ⁸ Bo wyrwał duszę moję od śmierci, oczy moje od płaczu, nogę moję od upadku. ⁹ Będę chodził ustawicznie przed oblicznością Pańską w ziemi żyjących. ¹⁰ Uwierzyłem, dlategom mówił, chociażem bardzo był utrapiony. ¹¹ Jam był rzekł w zatrwożeniu mojem: Wszelki człowiek kłamca. ¹² Cóż oddam Panu za wszystkie dobrodziejstwa jego, które mi uczynił? ¹³ Kielich obfitego zbawienia wezmę, a imienia Pańskiego wzywać będę, ¹⁴ Śluby moje oddam Panu, a to zaraz przed wszystkim ludem jego. ¹⁵ Droga jest przed oczyma Pańskiemi śmierć świętych jego. ¹⁶ O mój Panie! żem ja sługą twoim, jam sługą twoim, synem służebnicy twojej, rozwiązałeś związki moje. ¹⁷ Tobie ofiarować będę ofiarę chwały, i imienia Pańskiego wzywać będę. ¹⁸ Śluby moje oddam Panu, a to zaraz przed wszystkim ludem jego, ¹⁹ W przysionkach domu Pańskiego, w pośrodku ciebie, Jeruzalemie! Halleluja. ¹¹⁷ ¹ Chwalcie Pana wszystkie narody! chwalcie go wszyscy ludzie! ² Albowiem rozszerzone jest nad nami miłosierdzie jego, a prawda Pańska trwa na wieki. Halleluja. ¹¹⁸ ¹ Wysławiajcie Pana, albowiem dobry; albowiem na wieki trwa miłosierdzie jego; ² Rzecz teraz, Izraelu! że na wieki miłosierdzie jego. ³ Rzecz teraz, domie Aaronowy! że na wieki miłosierdzie jego. ⁴ Rzeczcież teraz, którzy się boicie Pana, że na wieki miłosierdzie jego. ⁵ W ucisku wzywałem Pana; wysłuchał mię, i na przestrzeństwie postawił mię Pan. ⁶ Pan jest zemną, nie będę się bał, żeby mi co uczynił człowiek. ⁷ Pan jest zemną między pomocnikami mymi; przetoż ja oglądam pomstę nad tymi, którzy mię mają w nienawiści. ⁸ Lepiej mieć nadzieję w Panu, niżeli ufać w człowieku. ⁹ Lepiej mieć nadzieję w Panu, niżeli ufać w książętach. ¹⁰ Wszystkie narody ogarnęły mię; ale w imieniu Pańskim wygubiłem ich. ¹¹ Częstokroć mię ogarnęły; ale w imieniu Pańskiem wygubiłem ich. ¹² Ogarnęły mię jako pszczoły, ale zgasły jako ogień z ciernia; bo w imieniu Pańskiem wytraciłem ich. ¹³ Bardzoś potężnie na mię nacierał, abym upadł; ale Pan poratował mię. ¹⁴ Pan jest mocą moją, i pieśnią moją; on był moim wybawicielem. ¹⁵ Głos wykrzykania i zbawienia w przybytkach sprawiedliwych, prawica Pańska dokazała mocy; ¹⁶ Prawica Pańska wywyższyła się; prawica Pańska dokazała mocy. ¹⁷ Nie umrę, ale będę żył, abym opowiadał sprawy Pańskie. ¹⁸ Pokarałci mię Pan srodze; ale mię na śmierć nie podał. ¹⁹ Otwórzcie mi bramy sprawiedliwości, a wszedłszy w nie będę wysławiał Pana. ²⁰ Tać jest brama Pańska, którą sprawiedliwi wchodzą. ²¹ Tuć ja ciebie wysławiać będę; boś mię wysłuchał, i byłeś wybawicielem moim. ²² Kamień, którzy odrzucili budujący, uczyniony jest głową węgielną. ²³ Od Pana się to stało, a jest dziwno w oczach naszych. ²⁴ Tenci to dzień, który uczynił Pan; rozweselmyż się, a rozradujmy się weń. ²⁵ Proszę, Panie! zachowajże teraz; proszę Panie! zdarz teraz. ²⁶ Błogosławiony, który przychodzi w imię Pańskie; błogosławimy wam z domu Pańskiego. ²⁷ Bógci Panem, onci nas oświecił; przywiążcie baranki powrozami ku ofierze aż do rogów ołtarza. ²⁸ Tyś jest Bóg mój; przetoż cię wysławiać będę, Boże mój! wywyższać cię będę. ²⁹ Wysławiajcież Pana, albowiem jest dobry: albowiem na wieki miłosierdzie jego. ¹¹⁹ ¹ Błogosławieni, którzy żyją bez nagany, którzy chodzą w zakonie Pańskim, ² Błogosławieni, którzy strzegą świadectw jego, i którzy go ze wszystkiego serca szukają; ³ I którzy nie czynią nieprawości, ale chodzą drogami jego. ⁴ Tyś przykazał, aby pilnie strzeżono rozkazań twoich. ⁵ Oby wyprostowane były drogi moje ku przestrzeganiu praw twoich! ⁶ Tedy nie będę zawstydzony, gdy się będę oglądał na wszystkie rozkazania twoje. ⁷ Będę cię wysławiał w szczerości serca, gdy się nauczę praw sprawiedliwości twojej. ⁸ Ustaw twoich z pilnością strzedz będę; tylko mię nie opuszczaj. ⁹ Jakim sposobem oczyści młodzieniec ścieszkę swoję? Gdy się zachowa według słowa twego. ¹⁰ Ze wszystkiego serca mego szukam cię; nie dopuszczajże mi błądzić od rozkazań twoich. ¹¹ W sercu mojem składam wyroki twoje, abym nie zgrzeszył przeciwko tobie. ¹² Błogosławionyś ty, Panie! nauczże mię ustaw twoich. ¹³ Wargami mojemi opowiadam wszystkie sądy ust twoich. ¹⁴ W drodze świadectw twoich kocham się więcej, niż we wszystkich bogactwach. ¹⁵ O przykazaniach twoich rozmyślam, i przypatruję się drogom twoim. ¹⁶ W ustawach twoich kocham się, i nie zapominam słów twoich. ¹⁷ Daruj to słudze twemu, abym żył, a przestrzegał słów twoich. ¹⁸ Odsłoń oczy moje, abym się przypatrzył dziwom z zakonu twego. ¹⁹ Jestem gościem na ziemi; nie ukrywaj przedemną rozkazań twoich. ²⁰ Omdlewa dusza moja, pragnąc sądów twoich na każdy czas. ²¹ Wytraciłeś pysznych; przeklęci są ci, którzy błądzą od rozkazań twoich. ²² Oddal odemnie pohańbienie i wzgardę, gdyż strzegę świadecwt twoich. ²³ I książęta zasiadają, a mówią przeciwko mnie; wszakże sługa twój rozmyśla w ustawach twoich. ²⁴ Świadectwa twoje zaiste są mojem kochaniem, i radcami mymi. ²⁵ Przylgnęła do prochu dusza moja; ożywże mię według słowa twego. ²⁶ Drogi moje rozpowiedziałem, a wysłuchałeś mię; naucz mię ustaw twoich. ²⁷ Daj, abym zrozumiał drogę rozkazań twoich, ażebym rozmyślał o dziwnych sprawach twoich. ²⁸ Rozpływa się od smutku dusza moja; utwierdźże mię według słowa twego. ²⁹ Drogę kłamliwą oddal odemnie, a zakonem twoim udaruj mię. ³⁰ Obrałem drogę prawdy, a sądy twoje przekładam sobie. ³¹ Przystałem do świadectw twoich; Panie! nie zawstydzajże mię. ³² Drogą przykazań twoich pobieżę, gdy rozszerzysz serce moje. ³³ Naucz mię, Panie! drogi ustaw twoich, a będę jej strzegł aż do końca. ³⁴ Daj mi rozum, abym strzegł zakonu twego, ażebym go przestrzegał ze wszystkiego serca. ³⁵ Daj, abym chodził ścieżką przykazań twoich, gdyż w tem jest upodobanie moje. ³⁶ Nakłoń serce moje do świadectw twoich, a nie do łakomstwa. ³⁷ Odwróć oczy moje, aby nie patrzały na marność; na drodze twojej ożyw mię. ³⁸ Utwierdź wyrok twój słudze twemu, który się oddał bojaźni twojej. ³⁹ Oddal odemnie pohańbienie moje, którego się boję; bo sądy twoje dobre. ⁴⁰ Oto pragnę rozkazań twoich; w sprawiedliwości twojej ożyw mię. ⁴¹ Niech na mię przyjdą litości twoje, Panie! i zbawienie twoje według wyroku twego. ⁴² Tak abym odpowiedź mógł dać samą rzeczą temu, który mi urąga, gdyż ufam w słowie twojem. ⁴³ A nie wyjmuj z ust moich słowa najprawdziwszego; albowiem sądów twoich oczekuję. ⁴⁴ I będę strzegł zakonu twego zawsze, aż na wieki wieczne. ⁴⁵ A ustawicznie będę chodził na przestrzeństwie, bom się dopytał rozkazań twoich. ⁴⁶ Owszem, będę mówił o świadectwach twoich przed królmi, a nie będę zawstydzony. ⁴⁷ Bom się rozkochał w przykazaniach twoich, którem umiłował. ⁴⁸ Przyłożę i ręce moje do rozkazań twoich, które miłuję, a będę rozmyślał o ustawach twoich. ⁴⁹ Wspomnij na słowo wyrzeczone do sługi twego, któremeś mię ubezpieczył. ⁵⁰ Toć pociecha moja w utrapieniu mojem, że mię wyrok twój ożywia. ⁵¹ Pyszni bardzo się ze mnie naśmiewają; wszakże się od zakonu twego nie uchylam. ⁵² Bo pamiętam na sądy twoje wieczne, Panie! któremi się cieszę. ⁵³ Strach mię ogarnął nad niezbożnymi, którzy opuszczają zakon twój. ⁵⁴ Są mi ustawy twoje pieśniami w domu pielgrzymstwa mego. ⁵⁵ Wspominam sobie i w nocy na imię twoje, Panie! i strzegę zakonu twego. ⁵⁶ Toć mam z tego, że przestrzegam przykazań twoich. ⁵⁷ Rzekłem: Panie! to jest cząstka moja, przestrzegać słów twoich. ⁵⁸ Modlę się przed obliczem twojem ze wszystkiego serca; zmiłujże się nademną według słowa twego. ⁵⁹ Uważyłem w myślach drogi moje, a obróciłem nogi moje ku świadectwom twoim. ⁶⁰ Śpieszę się, a nie omieszkuję przestrzegać rozkazań twoich. ⁶¹ Hufy niepobożnych złupiły mię; ale na zakon twój nie zapominam. ⁶² O północy wstaję, abym cię wysławiał w sądach sprawiedliwości twojej. ⁶³ Jestem towarzyszem wszystkich, którzy się ciebie boją, i tych, którzy przestrzegają przykazań twoich. ⁶⁴ Panie! pełna jest ziemia miłosierdzia twego; nauczże mię ustaw twoich. ⁶⁵ Łaskawieś postąpił ze sługą twoim, Panie! według słowa twego. ⁶⁶ Dobrego rozumu i umiejętności naucz mię; bom przykazaniom twoim uwierzył. ⁶⁷ Pierwej niżem się był uniżył, błądziłem; ale teraz wyroku twego przestrzegam. ⁶⁸ Dobryś ty i dobrotliwy; nauczże mię ustaw twoich. ⁶⁹ Uknowali hardzi kłamstwo przeciwko mnie; ale ja ze wszystkiego serca strzegę przykazań twoich. ⁷⁰ Serce ich zatyło jako sadło; ale się ja zakonem twoim cieszę. ⁷¹ Jest mi to ku dobremu, żem był utrapiony, abym się nauczył ustaw twoich. ⁷² Lepszy mi jest zakon ust twoich, niżeli tysiące złota i srebra. ⁷³ Ręce twoje uczyniły mię, i wykształtowały mię; dajże mi rozum, abym się nauczył przykazań twoich; ⁷⁴ Aby się radowali bojący się ciebie, ujrzawszy mię, że na słowo twoje oczekuję. ⁷⁵ Znam, Panie! iż są sprawiedliwe sądy twoje, a iżeś mię słusznie utrapił. ⁷⁶ Niechajże mię, proszę, ucieszy miłosierdzie twoje według wyroku twego, któryś uczynił słudze twemu. ⁷⁷ Niechże na mię przyjdą litości twoje, abym żył; bo zakon twój jest kochaniem mojem. ⁷⁸ Niech będą zawstydzeni pyszni, przeto, że mię chytrze podwrócić chcieli; ale ja rozmyślać będę w przykazaniach twoich. ⁷⁹ Niech się obrócą do mnie, którzy się ciebie boją, i którzy znają świadectwa twoje. ⁸⁰ Niech będzie serce moje uprzejme przy ustawach twoich, abym nie był zawstydzony. ⁸¹ Tęskni dusza moja po zbawieniu twojem, oczekuję na słowo twoje. ⁸² Ustały oczy moje, czekając wyroku twego, gdy mówię: Kiedyż mię pocieszysz? ⁸³ Chociażem jest jako naczynie skórzane w dymie, wszakżem ustaw twoich nie zapomniał. ⁸⁴ Wieleż będzie dni sługi twego? kiedyż sąd wykonasz nad tymi, którzy mię prześladują? ⁸⁵ Pyszni pokopali mi doły, co nie jest według zakonu twojego. ⁸⁶ Wszystkie przykazania twoje są prawdą; bez przyczyny mię prześladują; ratujże mię. ⁸⁷ Bez mała mię już wniwecz nie obrócili na ziemi; a wszakżem ja nie opuścił przykazań twoich. ⁸⁸ Według miłosierdzia twego ożyw mię, abym strzegł świadectwa ust twoich. ⁸⁹ O Panie! słowo twoje trwa na wieki na niebie. ⁹⁰ Od narodu do narodu prawda twoja; ugruntowałeś ziemię, i stoi. ⁹¹ Według rozrządzenia twego trwa to wszystko aż do dnia tego; wszystko to zaiste jest ku służbie twojej. ⁹² By był zakon twój nie był kochaniem mojem, dawnobym był zginął w utrapieniu mojem. ⁹³ Na wieki nie zapomnę na przykazania twoje, gdyżeś mię w nich ożywił. ⁹⁴ Twójcim ja, zachowajże mię; bo przykazań twoich szukam. ⁹⁵ Czekają na mię niezbożnicy, aby mię zatracili; ale ja świadectwa twoje uważam. ⁹⁶ Wszelkiej rzeczy koniec widzę; ale przykazanie twoje bardzo szerokie. ⁹⁷ O jakom się rozmiłował zakonu twego! tak, iż każdego dnia jest rozmyślaniem mojem. ⁹⁸ Nad nieprzyjaciół moich mędrszym mię czynisz przykazaniem twojem; bo je mam ustawicznie przed sobą. ⁹⁹ Nad wszystkich nauczycieli moich stałem się rozumniejszym; bo świadectwa twoje są rozmyślaniem mojem. ¹⁰⁰ Nad starców jestem roztropniejszy; bo przykazań twoich przestrzegam. ¹⁰¹ Od wszelkiej złej drogi zawściągam nogi swoje, abym strzegł słowa twego. ¹⁰² Od sądów twoich nie odstępuję, przeto, że ich ty mnie uczysz. ¹⁰³ O jako są słodkie słowa twoje podniebieniu memu! nad miód są słodsze ustom moim. ¹⁰⁴ Z przykazań twoich nabyłem rozumu: przetoż mam w nienawiści wszelką ścieszkę obłędliwą. ¹⁰⁵ Słowo twe jest pochodnią nogą moim, a światłością ścieszce mojej. ¹⁰⁶ Przysięgłem i uczynię temu dosyć, że będę strzegł sądów sprawiedliwości twojej. ¹⁰⁷ Jestem bardzo utrapiony; o Panie! ożyw mię według słowa twego. ¹⁰⁸ Panie! dobrowolne śluby ust moich przyjmij proszę za wdzięczne, a sądów twoich naucz mię. ¹⁰⁹ Dusza moja jest w ustawicznem niebezpieczeństwie; wszakże na zakon twój nie zapominam. ¹¹⁰ Sidło na mię niezbożnicy zastawili; lecz ja się od przykazań twoich nie obłądzę. ¹¹¹ Za dziedzictwo wieczne wziąłem świadectwa twoje; bo są radością serca mego. ¹¹² Nakłoniłem serca mego ku wykonywaniu ustaw twoich ustawicznie, i aż do końca (żywota). ¹¹³ Wymysły mam w nienawiści, a zakon twój miłuję. ¹¹⁴ Tyś jest ucieczką moją, i tarczą moją; na słowo twoje oczekuję. ¹¹⁵ Odstąpcież odemnie złośnicy, abym strzegł rozkazania Boga mojego. ¹¹⁶ Utwierdźże mię według słowa twego, abym żył, a nie zawstydzaj mię w oczekiwaniu mojem. ¹¹⁷ Podpieraj mię, abym był zachowany, i rozmyślał w ustawach twoich ustawicznie. ¹¹⁸ Podeptałeś wszystkich, którzy się obłądzili od ustaw twoich; albowiem jest kłamliwa zdrada ich. ¹¹⁹ Odrzucasz jako zużelicę wszystkich niezbożników ziemi; dla tego miłuję świadectwa twoje. ¹²⁰ Drży od strachu przed tobą ciało moje; bo się sądów twoich lękam. ¹²¹ Czynię sądy i sprawiedliwość: nie podawajże mię tym, którzy mi gwałt czynią. ¹²² Zastąp sam sługę twego ku dobremu, aby mię hardzi nie potłoczyli. ¹²³ Oczy moje ustały, czekając na zbawienie twoje, i na wyrok sprawiedliwości twojej. ¹²⁴ Obchodź się z sługą twoim według miłosierdzia twego, a ustaw twoich naucz mię. ¹²⁵ Sługamci ja twój, dajże mi zrozumienie; abym umiał świadectwa twoje. ¹²⁶ Czasci już, abyś czynił Panie! albowiem wzruszono zakon twój. ¹²⁷ Dlatego umiłowałem rozkazania twoje nad złoto, a nad złoto najwyborniejsze. ¹²⁸ Przeto, że wszystkie przykazania twoje, wszystkie prawdziwe być uznaję, a wszelkie ścieżki obłędliwe mam w nienawiści. ¹²⁹ Dziwne są świadectwa twoje; przetoż ich strzeże dusza moja. ¹³⁰ Początek słów twoich oświeca i daje rozum prostakom. ¹³¹ Usta moje otwieram i dyszę; albowiemem przykazań twoich pragnął. ¹³² Wejżyjże na mię, a zmiłuj się nademną weaług prawa tych, którzy miłują imię twoje. ¹³³ Drogi moje utwierdź w słowie twojem, a niech nademną nie panuje żadna nieprawość. ¹³⁴ Wybaw mię od uciśnienia ludzkiego, abym strzegł rozkazań twoich. ¹³⁵ Rozświeć nad sługą twoim oblicze twoje, a naucz mię ustaw twoich. ¹³⁶ Strumienie wód płyną z oczów moich dla tych, którzy nie strzegli zakonu twego. ¹³⁷ Sprawiedliwyś ty, Panie! i prawdziwy w sądach twoich. ¹³⁸ Przykazałeś sprawiedliwe świadectwa twoje, i wielce prawdziwe. ¹³⁹ Zniszczyła mię gorliwość moja, iż zapominają na słowo twoje nieprzyjaciele moi. ¹⁴⁰ Doskonale są doświadczone słowa twoje; dlatego się sługa twój w nich rozkochał. ¹⁴¹ Jam maluczki i wzgardzony; wszakże przykazań twoich nie zapominam. ¹⁴² Sprawiedliwość twoja sprawiedliwość wieczna, a zakon twój prawda. ¹⁴³ Ucisk i utrapienie przyszło na mię; przykazania twoje są kochaniem mojem. ¹⁴⁴ Sprawiedliwość świadectw twoich trwa na wieki; daj mi rozum, a żyć będę. ¹⁴⁵ Wołam ze wszystkiego serca, wysłuchajże mię, o Panie! a będę strzegł ustaw twoich. ¹⁴⁶ Wołam do ciebie, zachowajże mię, a będę pilen świadectw twoich. ¹⁴⁷ Uprzedzam cię na świtaniu i wołam, na słowo twoje oczekując. ¹⁴⁸ Uprzedzają straż nocną oczy moje, przeto, abym rozmyślał o wyrokach twoich. ¹⁴⁹ Panie! głos mój usłysz według miłosierdzia twego; według sądu twego ożyw mię. ¹⁵⁰ Przybliżają się, którzy naśladują złości, ci, którzy się od zakonu twego oddalili. ¹⁵¹ Bliskoś ty jest, Panie! a wszystkie przykazania twoje są prawdą. ¹⁵² Dawno to wiem o świadectwach twoich, żeś je na wieki ugruntował. ¹⁵³ Obacz utrapienie moje, a wyrwij mię; bom na zakon twój nie zapomniał. ¹⁵⁴ Stań przy sprawie mojej, a obroń mię; dla słowa twego ożyw mię. ¹⁵⁵ Dalekoć jest od niezbożników zbawienie; bo się nie badają o ustawach twoich. ¹⁵⁶ Wielkie są litości twoje, Panie! według sądów twoich ożyw mię. ¹⁵⁷ Wieleć jest prześladowców moich i nieprzyjaciół moich; wszakże od świadectw twoich nie uchylam się. ¹⁵⁸ Widziałem przestępców, i mierziało mię to, że wyroku twego nie przestrzegali. ¹⁵⁹ Obaczże Panie! iż rozkazania twoje miłuję; według miłosierdzia twego ożyw mię. ¹⁶⁰ Najprzedniejsza rzecz słowa twego jest prawda, a na wieki trwa wszelki sąd sprawiedliwości twojej. ¹⁶¹ Książęta mię prześladują bez przyczyny; wszakże słów twoich boi się serce moje. ¹⁶² Ja się weselę z wyroku twego, tak jako ten, który znajduje wielkie korzyści. ¹⁶³ Ale nienawidzę kłamstwa, i brzydzą się niem; ale zakon twój miłuję. ¹⁶⁴ Chwalę cię siedm kroć przez dzień, dla sądów twoich sprawiedliwych. ¹⁶⁵ Pokój wielki dajesz tym, którzy miłują zakon twój, a nie doznawają żadnego obrażenia. ¹⁶⁶ Panie! oczekuję zbawienia twego; a przykazania twoje wykonywam. ¹⁶⁷ Przestrzega dusza moja świadectw twoich; albowiem je bardzo miłuję. ¹⁶⁸ Przestrzegam przykazań twoich i świadectw twoich; albowiem wszystkie drogi moje są przed tobą. ¹⁶⁹ Panie! niech się przybliży wołanie moje przed oblicze twoje; według słowa twego daj mi zrozumienie. ¹⁷⁰ Niech przyjdzie prośba moja przed twarz twoję, a według obietnicy twojej wyrwij mię. ¹⁷¹ Chwałę wydadzą wargi moje, gdy mię nauczysz ustaw twoich. ¹⁷² Opowiadać będzie język mój wyroki twoje; bo wszystkie przykazania twoje są sprawiedliwość. ¹⁷³ Niech mi będzie na pomocy ręka twoja, gdyżem sobie obrał przykazania twoje. ¹⁷⁴ Panie! zbawienia twego pragnę, a zakon twój jest kochaniem mojem. ¹⁷⁵ Żyć będzie dusza moja, i będzie cię chwaliła, a sądy twoje będą mi na pomocy. ¹⁷⁶ Błądzę jako owca zgubiona, szukajże sługi twego; boć przykazań twoich nie zapominam.