Psalms 135:1-150:6 Halleluja. Chwalcie imię Pańskie, chwalcie słudzy Pańscy.

PBG⁽ⁱ⁾ ¹ Halleluja. Chwalcie imię Pańskie, chwalcie słudzy Pańscy. ² Którzy stawacie w domu Pańskim, w sieniach domu Boga naszego. ³ Chwalcież Pana, albowiem to Pan dobry; śpiewajcież imieniowi jego, boć jest wdzięczne. ⁴ Albowiem sobie Jakóba Pan obrał, i Izraela za własność swoję. ⁵ Jać zaiste uznaję, iż wielki jest Pan, a Pan nasz jest nad wszystkich bogów. ⁶ Wszystko co chce Pan, to czyni, na niebie i na ziemi, w morzu i we wszystkich przepaściach. ⁷ Który czyni, że występują pary od kończyn ziemi; błyskawice i dżdże przywodzi, wywodzi wiatr z skarbów swoich; ⁸ Który pobił pierworodztwa w Egipcie, od człowieka aż do bydlęcia. ⁹ Posłał znaki i cuda w pośród ciebie, Egipcie! na Faraona i na wszystkich sług jego. ¹⁰ Który poraził wiele narodów, a pobił królów możnych; ¹¹ Sehona, króla Amorejskiego, i Oga, króla Basańskiego, i wszystkie królestwa Chananejskie. ¹² I dał ziemię ich w dziedzictwo, w dziedzictwo Izraelowi, ludowi swemu. ¹³ Panie! imię twoje na wieki; Panie! pamiątka twoja od narodu do narodu. ¹⁴ Zaite Pan sądzić będzie lud swój, a nad sługami swymi zmiłuje się. ¹⁵ Ale bałwany pogańskie, srebro i złoto, są robotą rąk ludzkich. ¹⁶ Usta mają, a nie mówią, oczy mają, a nie widzą; ¹⁷ Uszy mają, a nie słyszą, ani mają tchnienia w ustach swoich. ¹⁸ Niech im podobni będą, którzy je robią, i wszyscy, którzy w nich ufają. ¹⁹ Domie Izraelski! błogosławcie Panu; domie Aaronowy! błogosławcie Panu. ²⁰ Domie Lewiego! błogosławcie Panu, którzy się boicie Pana, błogosławcie Panu. ²¹ Błogosławiony Pan z Syonu, który mieszka w Jeruzalemie. Halleluja. ¹³⁶ ¹ Wysławiajcież Pana, albowiem jest dobry; albowiem na wieki miłosierdzie jego. ² Wysławiajcież Boga nad bogami; albowiem na wieki miłosierdzie jego. ³ Wysławiajcież Pana nad panami; albowiem na wieki miłosierdzie jego; ⁴ Tego, który sam czyni cuda wielkie; albowiem na wieki miłosierdzie jego. ⁵ Który mądrze niebiosa uczynił; albowiem na wieki miłosierdzie jego; ⁶ Który rozciągnął ziemię na wodach; albowiem na wieki miłosierdzie jego; ⁷ Który uczynił światła wielkie; albowiem na wieki miłosierdzie jego; ⁸ Słońce, aby panowało we dnie; albowiem na wieki miłosierdzie jego; ⁹ Miesiąc i gwiazdy, aby panowały w nocy; albowiem na wieki miłosierdzie jego. ¹⁰ Który poraził Egipczan na pierworodnych ich; albowiem na wieki miłosierdzie jego. ¹¹ Który wywiódł Izraela z pośrodku ich; albowiem na wieki miłosierdzie jego; ¹² W ręce mocnej i w ramieniu wyciągnionem; albowiem na wieki miłosierdzie jego. ¹³ Który rozdzielił morze Czerwone na rozdziały; albowiem na wieki miłosierdzie jego; ¹⁴ I przeprowadził lud Izraelski pośrodkiem jego; albowiem na wieki miłosierdzie jego. ¹⁵ I wrzucił Faraona z wojskiem jego w morze Czerwone; albowiem na wieki miłosierdzie jego. ¹⁶ Który prowadził lud swój przez puszczę; albowiem na wieki miłosierdzie jego. ¹⁷ Który poraził królów wielkich; albowiem na wieki miłosierdzie jego; ¹⁸ I pobił królów możnych; albowiem na wieki miłosierdzie jego; ¹⁹ Sehona; króla Amorejskiego; albowiem na wieki miłosierdzie jego; ²⁰ I Oga, króla Basańskiego; albowiem na wieki miłosierdzie jego. ²¹ I dał ziemię ich w dziedzictwo; albowiem na wieki miłosierdzie jego; ²² W dziedzictwo Izraelowi, słudze swemu; albowiem na wieki miłosierdzie jego. ²³ Który w uniżeniu naszem pamięta na nas; albowiem na wieki miłosierdzie jego. ²⁴ I wybawił nas od nieprzyjaciół naszych; albowiem na wieki miłosierdzie jego. ²⁵ Który daje pokarm wszelkiemu ciału; albowiem na wieki miłosierdzie jego. ²⁶ Wysławiajcież Boga niebios; albowiem na wieki miłosierdzie jego. ¹³⁷ ¹ Nad rzekami Babilońskiemi, tameśmy siadali i płakali, wspominając na Syon. ² Na wierzbach, które są w nim, zawieszaliśmy harfy nasze. ³ A gdy nas tam pytali ci, którzy nas zawiedli w niewolę, o słowa pieśni,( chociażeśmy byli zawiesili pieśni radości,) mówiąc: Śpiewajcie nam pieśń z pieśni Syońskich, ⁴ Odpowiedzieliśmy: Jakoż mamy śpiewać pieśń Pańską w ziemi cudzoziemców? ⁵ Jeźliże cię zapomnę, o Jeruzalemie! niech zapomni sama siebie prawica moja. ⁶ Niech przylgnie język mój do podniebienia mego, jeźlibym na cię nie pomniał, jeźlibym nie przełożył Jeruzalemu nad najwiekszę wesele moje. ⁷ Wspomnij, Panie! na synów Edomskich, i na dzień Jeruzalemski, w który mówili: Poburzcie, poburzcie aż do gruntu w nim. ⁸ O córko Babilońska! i ty będziesz spustoszona. Błogosławiony, któryć odda nagrodę twoję, za to, coś nam złego uczyniła. ⁹ Błogosławiony, który pochwyci i roztrąci dziatki twe o skałę. ¹³⁸ ¹ Psalm Dawidowy. Wysławiać cię będę, Panie! ze wszystkiego serca mego; przed bogami śpiewać ci będę. ² Będę się kłaniał ku kościołowi twemu świętemu, i będę wysławiał imię twoje dla miłosierdzia twego, i dla prawdy twojej; boś nade wszystko uwielbił imię twoje i wyroki twoje. ³ W dzień, któregom cię wzywał, wysłuchałeś mię, a posiliłeś mocą duszę moję. ⁴ Wysławiać cię będą, Panie! wszyscy królowie ziemi, gdy usłyszą wyroki ust twoich. ⁵ I będą śpiewali o drogach Pańskich, a iż wielka jest chwała Pańska. ⁶ A choć wywyższony jest Pan, wszakże na uniżonego patrzy, a wysokomyślnego z daleka poznaje. ⁷ Jeźlibym chodził w pośród utrapienia, ożywisz mię; przeciw popędliwości nieprzyjaciół moich wyciągniesz rękę twoję, a prawica twoja wyswobodzi mię. ⁸ Pan wszystko za mię wykona. O Panie! miłosierdzie twoje trwa na wieki; sprawy rąk twoich nie opuścisz. ¹³⁹ ¹ Przedniejszemu śpiewakowi psalm Dawidowy. Panie! doświadczyłeś i doznałeś mię. ² Tedy znasz siedzenie moje, i powstanie moje, wyrozumiewasz myśli moje z daleka. ³ Tyś chodzenie moje i leżenie moje ogarnął, świadomeś wszystkich dróg moich. ⁴ Nim przyjdzie słowo na język mój, oto Panie! ty to wszystko wiesz. ⁵ Z tyłu i z przodku otoczyłeś mię, a położyłeś na mię rękę twoję. ⁶ Dziwniejsza umiejętność twoja nad dowcip mój; wysoka jest, nie mogę jej pojąć. ⁷ Dokąd ujdę przed duchem twoim? a dokąd przed obliczem twojem uciekę? ⁸ Jeźlibym wstąpił do nieba, jesteś tam; i jeźlibym sobie posłał w grobie, i tameś przytomny. ⁹ Wziąłlibym skrzydła rannej zorzy, abym mieszkał na końcu morza, ¹⁰ I tamby mię ręka twoja prowadziła, a dosięgłaby mię prawica twoja. ¹¹ Albo rzekłlibym: Wżdyć ciemności zakryją mię; aleć i noc jest światłem około mnie, ¹² Gdyż i ciemności nic nie zakryją przed tobą; owszem tobie noc jako dzień świeci; ciemnościć są jako światłość. ¹³ Ty zaiste w nocy masz nerki moje; okryłeś mię w żywocie matki mojej. ¹⁴ Wysławiam cię dlatego, że się zdumiewam strasznym i dziwnym sprawom twoim, a dusza moja zna je wybornie. ¹⁵ Nie zataiła się żadna kość moja przed tobą, chociażem był uczyniony w skrytości, i misternie złożony w niskościach ziemi. ¹⁶ Niedoskonały płód ciała mego widziały oczy twoje; w księgi twoje wszystkie członki moje wpisane są, i dni, w których kształtowane były, gdy jeszcze żadnego z nich nie było. ¹⁷ Przetoż o jako drogie są u mnie myśli twoje, Boże! a jako ich jest wielka liczba. ¹⁸ Jeźlibym je chciał zliczyć, nad piasek rozmnożyły się; ocucęli się, jeszczem ci ja z tobą. ¹⁹ Zabiłlibyś, o Boże! niezbożnika, tedyćby mężowie krwawi odstąpili odemnie; ²⁰ Którzy mówią przeciwko tobie obrzydłości, którzy próżno wynoszą nieprzyjaciół twoich. ²¹ Izali tych, którzy cię w nienawiści mają, o Panie! niemam w nienawiści? a ci, którzy przeciwko tobie powstawają, izaż mi nie omierzli? ²² Główną nienawiścią nienawidzę ich, a mam ich za nieprzyjaciół. ²³ Wyszpieguj mię, Boże! a poznaj serce moje; doświadcz mię, a poznaj myśli moje, ²⁴ I obacz, jeźli droga odporności jest we mnie, a prowadź mię drogą wieczną. ¹⁴⁰ ¹ Przedniejszemu śpiewakowi psalm Dawidowy. ² Wyrwij mię, Panie! od człowieka złego, od męża okrutnego strzeż mię; ³ Którzy myślą złe rzeczy w sercu, a na każdy dzień zbierają się na wojnę. ⁴ Zaostrzają język swój, jako wąż; jad żmij pod wargami ich. Sela. ⁵ Zachowaj mię, Panie! od rąk bezbożnika; od męża okrutnego strzeż mię, którzy myślili podwrócić nogi moje. ⁶ Hardzi na mię zastawili sidło, i powrozy; rozciągnęli sieci przy ścieszce, a sidła swe zastawili na mię. Sela. ⁷ Rzekłem Panu: Tyś jest Bóg mój! wysłuchajże, Panie! głos modlitw moich. ⁸ O Panie, Panie mocy zbawienia mego, który przykrywasz głowę moję w dzień bitwy! ⁹ Nie dawaj, Panie! bezbożnemu czego żąda; ani myśli jego złej góry nie dawaj, żeby się nie podniósł. Sela. ¹⁰ A wodza tych, którzy mię obstąpili, nieprawość warg ich niech ich okryje. ¹¹ Niech na nich spadną węgle rozpalone; do ognia niech wrzuceni będą, i do dołów głębokich, skądby nie powstali. ¹² Potwarca nie będzie utwierdzony na ziemi, a mąż okrutny złością ułowiony będąc upadnie. ¹³ Wiem, że Pan uczyni sąd utrapionemu, i pomstę nędznych. A tak sprawiedliwi będą wysławiać imię twoje, a szczerzy będą mieszkać przed obliczem twojem. ¹⁴¹ ¹ Pieśń Dawidowa. Panie! wołam do ciebie, pośpiesz się do mnie: posłuchaj głosu mego, gdy wołam do ciebie. ² Niech będzie przyjemna modlitwa moja, jako kadzidło przed obliczem twoim, a podnoszenie rąk moich jako ofiara wieczorna. ³ Panie! połóż straż ustom moim; strzeż drzwi warg moich. ⁴ Nie nachylaj serca mego do złej rzeczy, abym nie czynił spraw niepobożnych z mężami czyniącymi nieprawość, i żebym się nie karmił rozkoszami ich. ⁵ Niech mię bije sprawiedliwy, a przyjmę to za miłosierdzie; i niech mię gromi, a będzie mi to za najwyborniejszy olejek, który nie zarazi głowy mojej; albowiem jeszczeć modlitwa moja płatna będzie przeciwko złości ich. ⁶ Niech będą zrzuceni do miejsc opoczystych sędziowie ich, aby słyszeli słowa moje, że były wdzięczne. ⁷ Jako gdyby kto rąbał i łupał drwa na ziemi, tak się rozlatują kości nasze aż do ust grobowych. ⁸ Ale do ciebie, Panie, Panie! podnoszę oczy moje; w tobie ufam, nie odpychaj duszy mojej. ⁹ Strzeż mię od sidła, które na mię zastawili, i od sideł czyniących nieprawość. ¹⁰ Niech wpadną razem w sieci swoje niepobożni, a ja za tem przeminę. ¹⁴² ¹ Pieśń wyuczająca Dawidowa, gdy był w jaskini, modlitwa jego. ² Głosem moim do Pana wołam; głosem moim Panu się modlę. ³ Wylewam przed obliczem jego żądłość moję, a utrapienie moje przed oblicznością jego oznajmuję. ⁴ Gdy bywa ściśniony duch mój we mnie, ty znasz ścieszkę moję; na drodze, którą chodzę, ukryli na mię sidło. ⁵ Oglądamli się na prawą stronę, a przypatruję się, niemasz ktoby mię znał; zginęła ucieczka moja, niemasz ktoby się ujął o duszę moję. ⁶ Panie! do ciebie wołam, mówiąc: Tyś nadzieja moja, tyś dział mój w ziemi żyjących. ⁷ Posłuchaj pilnie wołania mego, bom bardzo znędzony; wyrwij mię od tych, którzy mię prześladują, albowiem są mocniejszymi nad mię. Wywiedźże z ciemnicy duszę moję, abym chwalił imię twoje; obstąpią mię sprawiedliwi, gdy mi dobrodziejstwo uczynisz. ¹⁴³ ¹ Psalm Dawidowy. Panie! wysłuchaj modlitwę moję, a przyjmij w uszy prośby moje; dla prawdy twojej wysłuchaj mię i dla sprawiedliwości twojej. ² A nie wchodź w sąd z sługą twoim; albowiem nie będzie usprawiedliwiony przed obliczem twoim żaden żyjący. ³ Gdyż prześladuje nieprzyjaciel duszę moję, potarł równo z ziemią żywot mój; sprawił to, że muszę mieszkać w ciemnościach, jako ci, którzy z dawna pomarli. ⁴ I ściśniony jest we mnie duch mój, a we wnętrznościach moich niszczeje serce moje. ⁵ Wspominam sobie dni dawne, i rozmyślam o wszystkich sprawach twoich, i uczynki rąk twoich rozbieram. ⁶ Wyciągam ręce moje ku tobie; dusza moja, jako sucha ziemia, ciebie pragnie. Sela. ⁷ Pośpiesz się, a wysłuchaj mię, Panie! ustaje duch mój; nie ukrywajże oblicza twego przedemną; bomci podobny zstępującym do grobu. ⁸ Spraw, abym rano słyszał miłosierdzie twoje, bo w tobie ufam; oznajmij mi drogę, którąbym miał chodzić; bo do ciebie podnoszę duszę moję. ⁹ Wyrwij mię od nieprzyjaciół moich, Panie! do ciebie się uciekam. ¹⁰ Naucz mię czynić wolę twoję, albowiemeś ty Bóg mój; duch twój dobry niech mię prowadzi po ziemi prawej. ¹¹ Dla imienia twego, Panie!ożyw mię; dla sprawiedliwości twojej wywiedź z utrapienia duszę moję. ¹² I dla miłosierdzia twego wytrać nieprzyjaciół moich, a wygładź wszystkich przeciwników duszy mojej; bom ja sługa twój. ¹⁴⁴ ¹ Pieśń Dawidowa. Błogosławiony Pan, skała moja, który ćwiczy ręce moje do bitwy, a palce moje do wojny. ² Miłosierdziem mojem, i twierdzą moją, ucieczką moją, wybawicielem moim, i tarczą moją on mi jest, przetoż w nim ufam; onci podbija pod mię lud mój. ³ Panie! cóż jest człowiek, że nań masz baczenie? a syn człowieczy, że go sobie poważasz? ⁴ Człowiek marności jest podobny; dni jego jako cień pomijający. ⁵ Panie! nakłoń niebios twoich, a zstąp; dotknij się gór, a zakurzą się. ⁶ Zabłyśnij błyskawicą, a rozprosz ich; puść strzały twoje, a poraź ich. ⁷ Ściągnij rękę swą z wysokości; wybaw mię, a wyrwij mię z wód wielkich, z ręki cudzoziemców. ⁸ Których usta kłamstwo mówią, a prawica ich, prawica omylna. ⁹ Boże! pieśń nową tobie zaśpiewam; na lutni, i na instrumencie o dziesięciu stronach śpiewać ci będę. ¹⁰ Bóg daje zwycięstwo królom, a Dawida, sługę swego, wybawia od miecza srogiego. ¹¹ Wybawże mię, a wyrwij mię z ręki cudzoziemców, których usta mówią kłamstwo, a prawica ich prawica omylna; ¹² Aby synowie nasi byli jako szczepy rosnące w młodości swojej, a córki nasze, jako kamienie węgielne, wyciosane w budynku kościelnym. ¹³ Szpiżarnie nasze pełne niech wydawają wszelakie potrzeby; trzody nasze niech rodzą tysiące, niech rodzą dziesięć tysięcy w oborach naszych. ¹⁴ Woły nasze niech będą tłuste; niech nie będzie wtargnienia, ani zajęcia, ani narzekania po ulicach naszych. ¹⁵ Błogosławiony lud, któremu się tak dzieje. Błogosławiony lud, którego Bogiem jest Pan. ¹⁴⁵ ¹ Chwalebna pieśń Dawidowa. Wywyższać cię będę, Boże mój, królu mój! i błogosławić będę imieniowi twemu na wieki wieków. ² Na każdy dzień błogosławić cię będę, a chwalić imię twoje na wieki wieków. ³ Pan wielki jest i bardzo chwalebny, a wielkość jego nie może być dościgniona. ⁴ Naród narodowi wychwalać będzie sprawy twoje, a mocy twoje opowiadać będą. ⁵ Ozdobę chwały wielmożności twojej, i dziwne twe sprawy wysławiać będę. ⁶ I moc strasznych uczynków twoich ogłaszać będą, i ja zacność twoję opowiadać będę, ⁷ Pamięć obfitej dobroci twojej wysławiać, o sprawiedliwości twojej śpiewać będą, mówiąc: ⁸ Dobrotliwy i miłosierny jest Pan, nierychły do gniewu, i wielkiego miłosierdzia. ⁹ Dobryć jest Pan wszystkim, a miłosierdzie jego nad wszystkiem sprawami jego. ¹⁰ Niech cię wysławiają, Panie! wszystkie sprawy twoje, a święci twoi niech ci błogosławią. ¹¹ Sławę królestwa twego niech opowiadają, a o możności twojej niech rozmawiają; ¹² Aby oznajmili synom ludzkim mocy jego, a chwałę i ozdobę królestwa jego. ¹³ Królestwo twoje jest królestwo wszystkich wieków, a panowanie twoje nie ustaje nad wszystkimi narodami. ¹⁴ Trzyma Pan wszystkich upadających, a podnosi wszystkich obalonych. ¹⁵ Oczy wszystkich w tobie nadzieję mają, a ty im dajesz pokarm ich czasu swojego. ¹⁶ Otwierasz rękę twoję, a nasycasz wszystko, co żyje, według upodobania twego. ¹⁷ Sprawiedliwy jest Pan we wszystkich drogach swoich, i miłosierny we wszystkich sprawach swoich. ¹⁸ Bliski jest Pan wszystkim, którzy go wzywają, wszystkim, którzy go wzywają w prawdzie. ¹⁹ Wolę tych czyni, którzy się go boją, a wołanie ich wysłuchiwa, i ratuje ich. ²⁰ Strzeże Pan wszystkich, którzy go miłują; ale wszystkich niepobożnych wytraci. ²¹ Chwałę Pańską wysławiać będą usta moje; a błogosławić będzie wszelkie ciało imię święte jego na wieki wieków. ¹⁴⁶ ¹ Halleluja. ² Chwal, duszo moja! Pana. Chwalić będę Pana, pókim żyw; będę śpiewał Bogu memu, póki mię staje. ³ Nie ufajcie w książętach, ani w żadnym synu ludzkim, w którym nie masz wybawienia. ⁴ Wynijdzie duch jego, i nawróci się do ziemi swojej; w onże dzień zginą wszystkie myśli jego. ⁵ Błogosławiony, którego Bóg Jakóbowy jest pomocnikiem, którego nadzieja jest w Panu, Bogu jego; ⁶ Który uczynił niebo, i ziemię, morze, i wszystko, co w nich jest, który przestrzega prawdy aż na wieki; ⁷ Który czyni sprawiedliwość ukrzywdzonym, i daje chleb zgłodniałym; Pan rozwiązuje więźniów. ⁸ Pan otwiera oczy ślepych; Pan podnosi upadłych; Pan miłuje sprawiedliwych. ⁹ Pan strzeże przychodniów, sierotce i wdowie pomaga; ale drogę niepobożnych podwraca. ¹⁰ Pan będzie królował na wieki; Bóg twój, o Syonie! od narodu do narodu. Halleluja. ¹⁴⁷ ¹ Chwalcie Pana; albowiem dobra rzecz jest, śpiewać Bogu naszemu; albowiem to wdzięczna i przystojna jest chwała. ² Pan Jeruzalem buduje, a rozproszonego Izraela zgromadza. ³ Który uzdrawia skruszonych na sercu, a zawiązuje boleści ich. ⁴ Który rachuje liczbę gwiazd, a każdą z nich imieniem jej nazywa. ⁵ Wielki jest Pan nasz, i wielki w mocy; rozumienia jego niemasz liczby. ⁶ Pan pokornych podnosi; ale niepobożnych aż ku ziemi uniża. ⁷ Śpiewajcież Panu z chwałą; śpiewajcie Bogu naszemu na harfie; ⁸ Który okrywa niebiosa obłokami, a deszcz ziemi gotuje: który czyni, że rośnie trawa po górach; ⁹ Który daje bydłu pokarm ich, i kruczętom młodym, które wołają do niego. ¹⁰ Nie kocha się w mocy końskiej, ani się kocha w goleniach męskich. ¹¹ Kocha się Pan w tych, którzy się go boją, a którzy ufają w miłosierdziu jego. ¹² Chwalże, Jeruzalemie! Pana; chwalże, Syonie! Boga twego. ¹³ Albowiem on umacnia zawory bram twoich, a błogosławi synów twoich w pośrodku ciebie. ¹⁴ On czyni pokój w granicach twoich, a najwyborniejszą pszenicą nasyca cię. ¹⁵ On wysyła słowo swe na ziemię; bardzo prędko bieży wyrok jego. ¹⁶ On daje śnieg jako wełnę, szron jako popiół rozsypuje. ¹⁷ Rzuca lód swój jako bryły; przed zimnem jego któż się ostoi? ¹⁸ Posyła słowo swoje, i roztapia je; powienie wiatrem swym, a rozlewają wody. ¹⁹ Oznajmuje słowo swe Jakóbowi, ustawy swe i sądy swe Izraelowi. ²⁰ Nie uczynił tak żadnemu narodowi; przetoż nie poznali sądów jego. Halleluja. ¹⁴⁸ ¹ Halleluja. Chwalcie Pana na niebiosach; chwalcież go na wysokościach. ² Chwalcie go wszyscy Aniołowie jego; chwalcie go wszystkie wojska jego. ³ Chwalcie go słońce i miesiącu; chwalcie go wszystkie jasne gwiazdy. ⁴ Chwalcie go niebiosa nad niebiosami, i wody, które są nad niebem. ⁵ Chwalcie imię Pańskie; albowiem on rozkazał, a stworzone są. ⁶ I wystawił je na wieki wieczne; założył im kres, którego nie przestępują. ⁷ Chwalcie Pana na ziemi, smoki i wszystkie przepaści. ⁸ Ogień i grad, śnieg i para, wiatr gwałtowny, wykonywający rozkaz jego; ⁹ Góry, i wszystkie pagórki, drzewa rodzaje, i wszystkie cedry; ¹⁰ Zwierzęta, i wszystko bydło, gadziny, i ptastwo skrzydlaste. ¹¹ Królowie ziemscy, i wszystkie narody; książęta i wszyscy sędziowie ziemi; ¹² Młodzieńcy, także i panny, starzy i młodzi, ¹³ Chwalcie imię Pańskie; albowiem wywyższone jest imię jego samego, a chwała jego nad ziemią i niebem. ¹⁴ I wywyższył róg ludu swego, chwałę wszystkich świętych jego, mianowicie synów Izraelskich, ludu jemu najbliższego. Halleluja. ¹⁴⁹ ¹ Halleluja. Śpiewajcie Panu pieśń nową; chwała jego niechaj zabrzmi w zgromadzeniu świętych. ² Wesel się, Izraelu! w Twórcy swoim; synowie Syońscy! radujcie się w królu swoim. ³ Chwalcie imię jego na piszczałkach; na bębnie i na harfie grajcie mu. ⁴ Albowiem się kocha Pan w ludu swym; pokornych zbawieniem uwielbia. ⁵ Radować się będą święci w chwale Bożej, a śpiewać będą w pokojach swych. ⁶ Wysławiania Boże będą w ustach ich, a miecz na obie strony ostry w rękach ich, ⁷ Aby wykonywali pomstę nad poganami, a karali narody; ⁸ Aby wiązali pętami królów ich, a szlachtę ich okowami żelaznemi; ⁹ Aby postąpili z nimi według prawa zapisanego.Tać jest sława wszystkich świętych jego. Halleluja. ¹⁵⁰ ¹ Halleluja. Chwalcie Boga w świątnicy jego; chwalcie go na rozpostarciu mocy jego. ² Chwalcie go ze wszelkiej mocy jego; chwalcie go według wielkiej dostojności jego. ³ Chwalcie go na głośnych trąbach; chwalcie go na lutni i na harfie. ⁴ Chwalcie go na bębnie, i na piszczałce; chwalcie go stronach i na organach. ⁵ Chwalcie go na cymbałach głośnych; chwalcie go cymbałach krzykliwych. ⁶ Niech wszelki duch chwali Pana! Halleluja.