John 5:1-16:33 Było potem święto żydowskie, i wstąpił Jezus do Jeruzalemu.

PBG⁽ⁱ⁾ ¹ Było potem święto żydowskie, i wstąpił Jezus do Jeruzalemu. ² A była w Jeruzalemie przy owczej bramie sadzawka, którą zowią po żydowsku Betesda, mająca pięć ganków. ³ W tych leżało mnóstwo wielkie niedołężnych, ślepych, chromych, wyschłych, którzy czekali poruszenia wody. ⁴ Albowiem Anioł czasu pewnego zstępował w sadzawkę i poruszał wodę; a tak, kto pierwszy wstąpił po wzruszeniu wody, stawał się zdrowym, jakąbykolwiek chorobą zdjęty był. ⁵ A był tam niektóry człowiek trzydzieści i ośm lat chorobą złożony. ⁶ Tego gdy Jezus ujrzał leżącego, a poznawszy, że już przez długi czas chorował, rzekł mu: Chcesz być zdrów? ⁷ Odpowiedział mu on chory: Panie! nie ma człowieka, który by mię, gdy bywa poruszona woda, wrzucił do sadzawki; ale gdy ja idę, inszy przede mną wstępuje. ⁸ Rzekł mu Jezus: Wstań, weźmij łoże twoje, a chodź. ⁹ A zarazem stał się zdrowym on człowiek, i wziął łoże swoje, i chodził. A był sabat onego dnia. ¹⁰ Tedy rzekli Żydowie onemu uzdrowionemu: Sabat jest, nie godzi ci się łoża nosić. ¹¹ Odpowiedział im: Ten, który mię uzdrowił, tenże mi rzekł: Weźmij łoże twoje, a chodź. ¹² I pytali go: Któryż jest ten człowiek, co ci powiedział: Weźmij łoże twoje, a chodź? ¹³ A on uzdrowiony nie wiedział, kto by był; albowiem był Jezus ustąpił, ponieważ wiele ludu było na onem miejscu. ¹⁴ Potem go Jezus znalazł w kościele i rzekł mu: Otoś się stał zdrowym, nie grzesz więcej, aby co gorszego na cię nie przyszło. ¹⁵ A odszedłszy on człowiek, powiedział Żydom, iż to był Jezus, który go uzdrowił. ¹⁶ A przetoż Żydowie prześladowali Jezusa i szukali, jakoby go zabili, że to uczynił w sabat. ¹⁷ A Jezus im odpowiedział: Ojciec mój aż dotąd pracuje, i ja pracuję; ¹⁸ Dlatego tedy tem więcej szukali Żydowie, jakoby go zabili, nie tylko, iż gwałcił sabat, ale że i Ojca swego powiadał być Bogiem, czyniąc się równym Bogu. ¹⁹ Odpowiedział tedy Jezus i rzekł im: Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam, nie może Syn sam od siebie nic czynić, jedno co widzi, że Ojciec czyni; albowiem cokolwiek on czyni, to także i Syn czyni. ²⁰ Boć Ojciec miłuje Syna i ukazuje mu wszystko, co sam czyni, i większe mu nad te sprawy pokaże, abyście się wy dziwowali. ²¹ Albowiem jako Ojciec wzbudza umarłe i ożywia, tak i Syn, które chce, ożywia. ²² Bo Ojciec nikogo nie sądzi, lecz wszystek sąd dał Synowi, ²³ Aby wszyscy czcili Syna, tak jako czczą Ojca; kto nie czci Syna, nie czci i Ojca, który go posłał. ²⁴ Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Kto słowa mego słucha i wierzy onemu, który mię posłał, ma żywot wieczny i nie przyjdzie na sąd, ale przeszedł z śmierci do żywota. ²⁵ Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Że idzie godzina i teraz jest, gdy umarli usłyszą głos Syna Bożego, a którzy usłyszą, żyć będą. ²⁶ Albowiem jako Ojciec ma żywot sam w sobie, tak dał i Synowi, aby miał żywot w samym sobie. ²⁷ I dał mu moc i sąd czynić; bo jest Synem człowieczym. ²⁸ Nie dziwujcież się temu; boć przyjdzie godzina, w którą wszyscy, co są w grobach, usłyszą głos jego; ²⁹ I pójdą ci, którzy dobrze czynili, na powstanie żywota; ale ci, którzy źle czynili, na powstanie sądu. ³⁰ Nie mogęć ja sam od siebie nic czynić; jako słyszę, tak sądzę, a sąd mój jest sprawiedliwy; bo nie szukam woli mojej, ale woli tego, który mię posłał, Ojca. ³¹ Jeźliżeć ja sam o sobie świadczę, świadectwo moje nie jest prawdziwe. ³² Inszy jest, co o mnie świadczy, i wiem, że prawdziwe jest świadectwo, które wydaje o mnie. ³³ Wyście słali do Jana, a on dał świadectwo prawdzie. ³⁴ Ale ja nie od człowieka świadectwo biorę, ale to mówię, abyście wy byli zbawieni. ³⁵ Onci był świecą gorejącą i świecącą, a wyście się chcieli do czasu poradować w światłości jego. ³⁶ Ale ja mam świadectwo większe niż Janowe; albowiem sprawy, które mi dał Ojciec, abym je wykonał, te same sprawy, które ja czynię, świadczą o mnie, iż mię Ojciec posłał. ³⁷ A Ojciec, który mię posłał, onże świadczył o mnie, któregoście wy głosu nigdy nie słyszeli, aniście osoby jego widzieli; ³⁸ I słowa jego nie macie w sobie mieszkającego; albowiem, którego on posłał, temu nie wierzycie. ³⁹ Badajcież się Pism; boć się wam zda, że w nich żywot wieczny macie, a one są, które świadectwo wydawają o mnie. ⁴⁰ A wżdy do mnie przyjść nie chcecie, abyście żywot mieli. ⁴¹ Chwały od ludzi nie przyjmuję. ⁴² Alem was poznał, że miłości Bożej nie macie w sobie. ⁴³ Jam przyszedł w imieniu Ojca mego, a nie przyjmujecie mnie: jeźliżby przyszedł inny w imieniu swojem, onego przyjmiecie. ⁴⁴ Jakoż wy możecie wierzyć, chwałę jedni od drugich przyjmując, ponieważ chwały, która jest od samego Boga, nie szukacie? ⁴⁵ Nie mniemajcie, abym ja was miał oskarżać przed Ojcem; jestci, który skarży na was, Mojżesz, w którym wy nadzieję macie. ⁴⁶ Bo gdybyście wierzyli Mojżeszowi, wierzylibyście i mnie; gdyż on o mnie pisał. ⁴⁷ Ale ponieważ pismom jego nie wierzycie, i jakoż słowom moim uwierzycie? ⁶ ¹ Potem odszedł Jezus za morze Galilejskie, które jest Tyberyjadzkie; ² I szedł za nim lud wielki, iż widzieli cuda jego, które czynił nad chorymi. ³ I wszedł Jezus na górę, i siedział tam z uczniami swoimi; ⁴ A była blisko wielkanoc, święto żydowskie. ⁵ Tedy podniósł Jezus oczy i ujrzawszy, iż wielki lud idzie do niego, rzekł do Filipa: Skąd kupimy chleba, aby ci jedli? ⁶ (Ale to mówił, kusząc go; bo on wiedział, co miał czynić.) ⁷ Odpowiedział mu Filip: Za dwieście groszy chleba nie dosyć im będzie, choćby każdy z nich mało co wziął. ⁸ Rzekł mu jeden z uczniów jego, Andrzej, brat Szymona Piotra: ⁹ Jest tu jedno pacholę, co ma pięcioro chleba jęczmiennego i dwie rybki; ale cóż to jest na tak wielu? ¹⁰ Tedy rzekł Jezus: Każcie ludowi usiąść. A było trawy dość na onemże miejscu, i usiadło mężów w liczbie około pięciu tysięcy. ¹¹ Wziął tedy Jezus one chleby, a podziękowawszy rozdał uczniom, a uczniowie siedzącym; także i z onych rybek, ile jedno chcieli. ¹² A gdy byli nasyceni, rzekł uczniom swoim: Zbierzcie te ułomki, które zbywają, żeby nic nie zginęło. ¹³ I zebrali i napełnili dwanaście koszów ułomków z onego pięciorga chleba jęczmiennego, które zbywały tym, co jedli. ¹⁴ A oni ludzie, ujrzawszy cud, który uczynił Jezus, mówili: Tenci jest zaprawdę on prorok, który miał przyjść na świat. ¹⁵ Tedy Jezus poznawszy, iż mieli przyjść i porwać go, aby go uczynili królem, uszedł zasię sam tylko na górę. ¹⁶ A gdy był wieczór, zstąpili uczniowie jego do morza. ¹⁷ A wstąpiwszy w łódź, jechali za morze do Kapernaum, a już było ciemno, a Jezus nie przyszedł był do nich. ¹⁸ A morze, gdy powstał wielki wiatr, burzyć się poczynało. ¹⁹ Gdy tedy odpłynęli jakoby na dwadzieścia i pięć lub trzydzieści stajan, ujrzeli Jezusa chodzącego po morzu, przybliżającego się ku łodzi, i ulękli się. ²⁰ A on im rzekł: Jamci jest, nie bójcie się. ²¹ I wzięli go ochotnie do łodzi, a zarazem łódź przypłynęła do ziemi, do której jechali. ²² Nazajutrz lud, który był za morzem, widząc, że tam nie było drugiej łodzi, tylko ona jedna, w którą byli wstąpili uczniowie jego, a iż Jezus nie wszedł był w łódź z uczniami swoimi, ale sami uczniowie jego ujechali; ²³ (Przyszły też były drugie łodzie z Tyberyjady, blisko do onego miejsca, gdzie jedli chleb, gdy był Pan dzięki uczynił.) ²⁴ To gdy obaczył lud, iż tam nie było Jezusa, ani uczniów jego, wstąpili i oni w łodzie i przeprawili się do Kapernaum, szukając Jezusa; ²⁵ A znalazłszy go za morzem, rzekli mu: Mistrzu! kiedyś tu przybył? ²⁶ Odpowiedział im Jezus i rzekł: Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Szukacie mię nie przeto, iżeście widzieli cuda, ale iżeście jedli chleb, i byliście nasyceni. ²⁷ Sprawujcież nie pokarm, który ginie, ale pokarm, który trwa ku żywotowi wiecznemu, który wam da Syn człowieczy; albowiem tego zapieczętował Bóg Ojciec. ²⁸ Rzekli tedy do niego: Cóż będziemy czynili, abyśmy sprawowali sprawy Boże? ²⁹ Odpowiedział Jezus i rzekł im: Toć jest sprawa Boża, abyście wierzyli w tego, którego on posłał. ³⁰ Rzekli mu tedy: Cóż wżdy ty za znak czynisz, abyśmy widzieli i wierzyli tobie? Cóż czynisz? ³¹ Ojcowie nasi jedli mannę na puszczy, jako jest napisano: Chleb z nieba dał im ku jedzeniu. ³² Rzekł im tedy Jezus: Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Nie Mojżesz wam dał chleb z nieba, ale Ojciec mój daje wam chleb on prawdziwy z nieba. ³³ Albowiem chleb Boży ten jest, który zstępuje z nieba i żywot daje światu. ³⁴ Tedy mu rzekli: Panie! daj nam zawsze tego chleba. ³⁵ I rzekł im Jezus: Jamci jest on chleb żywota; kto do mnie przychodzi, łaknąć nie będzie, a kto wierzy w mię, nigdy pragnąć nie będzie. ³⁶ Alem wam powiedział: Owszem, widzieliście mię, a nie wierzycie. ³⁷ Wszystko, co mi daje Ojciec, do mnie przyjdzie, a tego, co do mnie przyjdzie, nie wyrzucę precz. ³⁸ Bom zstąpił z nieba, nie iżbym czynił wolę moję, ale wolę onego, który mię posłał. ³⁹ A tać jest wola onego, który mię posłał, Ojca, abym z tego wszystkiego, co mi dał, nic nie stracił, ale abym to wzbudził w on ostateczny dzień. ⁴⁰ A tać jest wola onego, który mię posłał, aby każdy, kto widzi Syna, a wierzy weń, miał żywot wieczny; a ja go wzbudzę w on ostateczny dzień. ⁴¹ I szemrali Żydowie o nim, iż rzekł: Jam jest on chleb, który z nieba zstąpił. ⁴² I mówili: Izaż ten nie jest Jezus, syn Józefa, którego my ojca i matkę znamy; jakoż teraz tedy ten powiada: Żem z nieba zstąpił? ⁴³ Tedy odpowiedział Jezus i rzekł im: Nie szemrzyjcie między sobą. ⁴⁴ Żaden do mnie przyjść nie może, jeźli go Ojciec mój, który mię posłał, nie pociągnie; a ja go wzbudzę w ostateczny dzień. ⁴⁵ Napisano w prorokach: I będą wszyscy wyuczeni od Boga; przetoż każdy, kto słyszał od Ojca, a nauczył się, przychodzi do mnie. ⁴⁶ Nie iżby kto widział Ojca, oprócz tego, który jest od Boga; ten widział Ojca. ⁴⁷ Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Kto w mię wierzy, ma żywot wieczny. ⁴⁸ Jam jest on chleb żywota. ⁴⁹ Ojcowie wasi jedli mannę na puszczy, a pomarli. ⁵⁰ Ten jest on chleb, który z nieba zstępuje; jeźliby go kto jadł, nie umrze. ⁵¹ Jamci jest chleb on żywy, którym z nieba zstąpił: jeźliby kto jadł z tego chleba, żyć będzie na wieki; a chleb, który ja dam, jest ciało moje, które ja dam za żywot świata. ⁵² Wadzili się tedy Żydowie między sobą, mówiąc: Jakoż ten może nam dać ciało swoje ku jedzeniu? ⁵³ I rzekł im Jezus: Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Jeźli nie będziecie jedli ciała Syna człowieczego, i pili krwi jego, nie macie żywota w sobie. ⁵⁴ Kto je ciało moje, a pije krew moję, ma żywot wieczny, a ja go wzbudzę w on ostateczny dzień. ⁵⁵ Albowiem ciało moje prawdziwie jest pokarm, a krew moja prawdziwie jest napój. ⁵⁶ Kto je ciało moje i pije krew moję, we mnie mieszka, a ja w nim. ⁵⁷ Jako mię posłał żyjący Ojciec, i ja żyję przez Ojca; tak kto mnie pożywa, i on żyć będzie przez mię. ⁵⁸ Tenci jest chleb on, który z nieba zstąpił, nie jako ojcowie wasi jedli mannę, a pomarli; kto je ten chleb, żyć będzie na wieki. ⁵⁹ To mówił w bóżnicy, ucząc w Kapernaum. ⁶⁰ Wiele ich tedy z uczniów jego słysząc to, mówili: Twardać to jest mowa, któż jej słuchać może? ⁶¹ Ale wiedząc Jezus sam w sobie, iż o tem szemrali uczniowie jego, rzekł im: Toż was obraża? ⁶² Cóż, gdybyście ujrzeli Syna człowieczego wstępującego, gdzie był pierwej? ⁶³ Duchci jest, który ożywia, ciało nic nie pomaga; słowa, które ja wam mówię, duch są i żywot są. ⁶⁴ Ale są niektórzy z was, co nie wierzą; albowiem wiedział od początku Jezus, którzy byli, co nie wierzyli, i kto jest, co go miał wydać; ⁶⁵ I mówił: Dlategomci wam powiedział: Iż żaden nie może przyjść do mnie, jeźliby mu nie było dane od Ojca mojego. ⁶⁶ Od tego czasu wiele uczniów jego odeszło nazad, a więcej z nim nie chodzili. ⁶⁷ Tedy rzekł Jezus do onych dwunastu: Izali i wy chcecie odejść? ⁶⁸ I odpowiedział mu Szymon Piotr: Panie! do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa żywota wiecznego; ⁶⁹ A myśmy uwierzyli i poznali, żeś ty jest Chrystus, on Syn Boga żywego. ⁷⁰ Odpowiedział im Jezus: Izalim ja nie dwunastu was obrał? a jeden z was jest dyjabeł. ⁷¹ A to mówił o Judaszu, synu Szymona, Iszkaryjocie; bo go ten wydać miał, będąc jednym z onych dwunastu. ⁷ ¹ A potem chodził Jezus po Galilei; bo się nie chciał bawić w ziemi Judzkiej, przeto że Żydowie szukali, aby go zabili. ² I było blisko święto żydowskie kuczek. ³ Tedy rzekli do niego bracia jego: Odejdź stąd, a idź do Judzkiej ziemi, żeby uczniowie twoi widzieli sprawy twoje, które czynisz. ⁴ Albowiem żaden nic w skrytości nie czyni, kto chce być widziany; przetoż ty, jeźli takie rzeczy czynisz, objaw się światu. ⁵ Bo i bracia jego nie wierzyli weń. ⁶ I rzekł im Jezus: Czas mój jeszcze nie przyszedł; ale czas wasz zawsze jest w pogotowiu. ⁷ Nie możeć was świat nienawidzieć, ale mnie nienawidzi; bo ja świadczę o nim, iż sprawy jego złe są. ⁸ Idźcież wy na to święto, jać jeszcze nie pójdę na to święto; bo mój czas jeszcze się nie wypełnił. ⁹ A to im powiedziawszy, został w Galilei. ¹⁰ A gdy poszli bracia jego, tedy i on szedł na święto, nie jawnie, ale jakoby potajemnie. ¹¹ A Żydowie szukali go w święto i mówili: Gdzież on jest? ¹² I było o nim wielkie szemranie między ludem; bo jedni mówili: Że jest dobry; a drudzy mówili: Nie, ale zwodzi lud. ¹³ Wszakże o nim żaden jawnie nie mówił, dla bojaźni żydowskiej. ¹⁴ A gdy już było w pół święta, wstąpił Jezus do kościoła i uczył. ¹⁵ I dziwowali się Żydowie, mówiąc: Jakoż ten umie Pismo, gdyż się nie uczył? ¹⁶ Odpowiedział im Jezus i rzekł: Nauka moja nie jestci moja, ale tego, który mię posłał. ¹⁷ Jeźliby kto chciał czynić wolę jego, ten będzie umiał rozeznać, jeźli ta nauka jest z Boga, czyli ja sam od siebie mówię. ¹⁸ Ktoć z samego siebie mówi, chwały własnej szuka; ale kto szuka chwały tego, który go posłał, ten jest prawdziwy, a nie masz w nim niesprawiedliwości. ¹⁹ Izali wam Mojżesz nie dał zakonu? a żaden z was nie przestrzega zakonu. Przeczże szukacie, abyście mię zabili? ²⁰ Odpowiedział lud i rzekł: Dyjabelstwo masz; któż cię szuka zabić? ²¹ Odpowiedział Jezus i rzekł im: Jedenem uczynek uczynił, a wszyscy się temu dziwujecie! ²² Wszak Mojżesz wydał wam obrzezkę, (nie iżby była z Mojżesza, ale z ojców), a w sabat obrzezujecie człowieka. ²³ Ponieważ człowiek przyjmuje obrzezkę w sabat, aby nie był zgwałcony zakon Mojżeszowy, przecz się na mię gniewacie, żem całego człowieka uzdrowił w sabat? ²⁴ Nie sądźcie według widzenia, ale sprawiedliwy sąd sądźcie. ²⁵ Mówili tedy niektórzy z Jeruzalemczyków: Izali to nie jest ten, którego szukają zabić? ²⁶ A oto jawnie mówi, a nic mu nie mówią. Izali prawdziwie poznali książęta, iż ten jest prawdziwie Chrystus? ²⁷ Ale o tym wiemy, skąd jest: ale gdy Chrystus przyjdzie, nikt nie będzie wiedział, skąd by był. ²⁸ Wołał tedy Jezus w kościele ucząc a mówiąc: I mnie znacie, i skądem jest, wiecie; a nie przyszedłem sam od siebie, ale jest prawdziwy, który mię posłał, którego wy nie znacie. ²⁹ Lecz go ja znam; bom od niego jest, a on mię posłał. ³⁰ I szukali, jakoby go pojmać; ale żaden nie ściągnął nań ręki; bo jeszcze nie przyszła godzina jego. ³¹ A wiele ich z ludu uwierzyli weń i mówili: Chrystus gdy przyjdzie, izaż więcej cudów uczyni nad te, które ten uczynił? ³² A słyszeli Faryzeuszowie, iż to lud o nim szemrał; i posłali Faryzeuszowie i przedniejsi kapłani sługi, aby go pojmali. ³³ Rzekł im tedy Jezus: Jeszcze na mały czas jestem z wami; potem odejdę do tego, który mię posłał. ³⁴ Szukać mię będziecie, ale nie znajdziecie; a gdzie ja będę, wy przyjść nie możecie. ³⁵ Mówili tedy Żydowie między sobą: Dokądże ten pójdzie, że my go nie znajdziemy? czyli do rozproszonych poganów pójdzie i będzie uczył pogany? ³⁶ Cóż to za mowa, którą wyrzekł: Szukać mię będziecie, ale nie znajdziecie, i gdzie ja będę, wy przyjść nie możecie? ³⁷ A w on ostateczny dzień wielki święta onego stanął Jezus i wołał mówiąc: Jeźli kto pragnie, niech do mnie przyjdzie, a pije. ³⁸ Kto wierzy w mię, jako mówi Pismo, rzeki wody żywej popłyną z żywota jego. ³⁹ (A to mówił o Duchu, którego wziąć mieli wierzący weń; albowiem jeszcze nie był dany Duch Święty, przeto że jeszcze Jezus nie był uwielbiony.) ⁴⁰ Wiele ich tedy z owego ludu słysząc te słowa, mówili: Tenci jest prawdziwie on prorok. ⁴¹ A drudzy mówili: Ten jest Chrystus; ale niektórzy mówili: Azaż z Galilei przyjdzie Chrystus? ⁴² Azaż nie mówi Pismo, iż z nasienia Dawidowego i z Betlehemu miasteczka, gdzie był Dawid, przyjdzie Chrystus? ⁴³ A tak stało się rozerwanie dla niego między ludem. ⁴⁴ I chcieli go niektórzy z nich pojmać; ale żaden nie ściągnął nań rąk swoich. ⁴⁵ Przyszli tedy słudzy do przedniejszych kapłanów i do Faryzeuszów; którzy im rzekli: Przeczżeście go nie przywiedli? ⁴⁶ Odpowiedzieli oni słudzy: Nigdy tak nie mówił człowiek jako ten człowiek. ⁴⁷ I odpowiedzieli im Faryzeuszowie: Alboście i wy zwiedzeni? ⁴⁸ Izali kto uwierzył weń z książąt albo z Faryzeuszów? ⁴⁹ Tylko ten gmin, który nie zna zakonu; przeklęci są. ⁵⁰ I rzekł do nich Nikodem, który był przyszedł w nocy do niego, będąc jeden z nich: ⁵¹ Izali zakon nasz sądzi człowieka, jeźliby pierwej nie słyszał od niego i nie poznałby, co czyni? ⁵² A oni mu odpowiedzieli i rzekli: Izaliś i ty Galilejczyk? Badajże się, a obacz, żeć prorok z Galilei nie powstał. ⁵³ I poszedł każdy do domu swego. ⁸ ¹ A Jezus poszedł na górę Oliwną. ² Potem zasię raniuczko przyszedł do kościoła, a lud wszystek zszedł się do niego; i siadłszy uczył je. ³ I przywiedli do niego nauczeni w Piśmie i Faryzeusze niewiastę na cudzołóstwie zastaną, a postawiwszy ją w pośrodku, ⁴ Rzekli mu: Nauczycielu! tę niewiastę zastano na samem uczynku cudzołóstwa; ⁵ A w zakonie nam Mojżesz przykazał takie kamionować; a ty co mówisz? ⁶ A to mówili kusząc go, aby go mogli oskarżyć. A Jezus schyliwszy się na dół, pisał palcem na ziemi. ⁷ A gdy się go nie przestawali pytać, podniósł się, rzekł do nich: Kto z was jest bez grzechu, niech na nią pierwszy kamieniem rzuci. ⁸ A zasię schyliwszy na dół, pisał na ziemi. ⁹ A gdy oni usłyszeli, będąc od sumienia przekonani, jeden za drugim wychodzili, począwszy od starszych aż do ostatecznych, iż tylko sam Jezus został, a ona niewiasta w pośrodku stojąca. ¹⁰ A podniósłszy się Jezus i żadnego nie widząc, tylko onę niewiastę, rzekł jej: Niewiasto! gdzież są oni, co na cię skarżyli? Żaden cię nie potępił? ¹¹ A ona niewiasta rzekła: Żaden, Panie! A Jezus jej rzekł: Ani ja ciebie potępiam; idźże, a już więcej nie grzesz. ¹² Zasię im rzekł Jezus, mówiąc: Jam jest światłość świata; kto mię naśladuje, nie będzie chodził w ciemności, ale będzie miał światłość żywota. ¹³ I rzekli mu tedy Faryzeuszowie: Ty sam o sobie świadczysz, a świadectwo twoje nie jest prawdziwe. ¹⁴ Odpowiedział Jezus i rzekł im: Chociaż ja świadczę sam o sobie, jednak prawdziwe jest świadectwo moje; bo wiem, skądem przyszedł i dokąd idę; lecz wy nie wiecie, skądem przyszedł i dokąd idę. ¹⁵ Wy według ciała sądzicie; ale ja nikogo nie sądzę. ¹⁶ A choćbym i ja sądził, sąd mój jest prawdziwy; bom nie jest sam, ale ja i który mię posłał, Ojciec. ¹⁷ W zakonie waszym napisane jest: Iż dwojga ludzi świadectwo prawdziwe jest. ¹⁸ Jam jest, który sam o sobie świadczę; świadczy o mnie i ten, który mię posłał, Ojciec. ¹⁹ Tedy mu rzekli: Gdzież jest ten twój Ojciec? Odpowiedział Jezus: Ani mnie znacie, ani Ojca mego; byście mnie znali, i Ojca byście mego znali. ²⁰ Te słowa mówił Jezus w skarbnicy, ucząc w kościele, a żaden go nie pojmał; bo jeszcze była nie przyszła godzina jego. ²¹ Rzekł im tedy zasię Jezus: Ja idę, i będziecie mię szukać, a w grzechu waszym pomrzecie; gdzie ja idę, wy przyjść nie możecie. ²² Mówili tedy Żydowie: Alboż się sam zabije, że mówi: Gdzie ja idę, wy przyjść nie możecie? ²³ I rzekł do nich: Wyście z niskości, a jam z wysokości; wyście z tego świata, a jam zasię nie jest z tego świata. ²⁴ Przetomci wam powiedział, iż pomrzecie w grzechach waszych; bo jeźli nie wierzycie, żem ja jest, pomrzecie w grzechach waszych. ²⁵ Tedy mu rzekli: Któżeś ty jest? I rzekł im Jezus: To, co wam z początku powiadam. ²⁶ Wieleć mam o was mówić i sądzić; ale ten, który mię posłał, jest prawdziwy, a ja, com od niego słyszał, to mówię na świecie. ²⁷ Ale nie zrozumieli, że im o Ojcu mówił. ²⁸ Przetoż im rzekł Jezus: Gdy wywyższycie Syna człowieczego, tedy poznacie, żem ja jest, a sam od siebie nic nie uczynię, ale jako mię nauczył Ojciec mój, tak mówię. ²⁹ A ten, który mię posłał, ze mną jest; nie zostawił mię samego Ojciec; bo co mu się podoba, to ja zawsze czynię. ³⁰ To gdy on mówił, wiele ich weń uwierzyło. ³¹ Tedy mówił Jezus do tych Żydów, co mu uwierzyli: Jeźli wy zostaniecie w słowie mojem, prawdziwie uczniami moimi będziecie; ³² Poznacie prawdę, a prawda was wyswobodzi. ³³ I odpowiedzieli mu: Myśmy nasienie Abrahamowe, a nigdyśmy nie służyli nikomu; jakoż ty mówisz: Iż wolnymi będziecie. ³⁴ Odpowiedział im Jezus: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam, iż wszelki, kto czyni grzech, sługą jest grzechu. ³⁵ A sługać nie mieszka w domu na wieki, ale Syn mieszka na wieki. ³⁶ A przetoż jeźli was Syn wyswobodzi, prawdziwie wolnymi będziecie. ³⁷ Wiem, żeście nasienie Abrahamowe; lecz szukacie, abyście mię zabili, iż mowa moja nie ma u was miejsca. ³⁸ Ja com widział u Ojca mego, powiadam, a wy też to, coście widzieli u ojca waszego, czynicie. ³⁹ Odpowiedzieli mu i rzekli: Ojciec nasz jest Abraham. Rzekł im Jezus: Byście byli synami Abrahamowymi, czynilibyście uczynki Abrahamowe. ⁴⁰ Ale teraz szukacie, byście mię zabili, człowieka tego, którym wam prawdę mówił, którąm słyszał od Boga; tego Abraham nie czynił. ⁴¹ Wy czynicie uczynki ojca waszego. Rzekli mu tedy: My z nierządu nie jesteśmy spłodzeni, jednegoż Ojca mamy, Boga. ⁴² Tedy im rzekł Jezus: Być był Bóg Ojcem waszym, tedy byście mię miłowali, gdyżem ja od Boga wyszedł i przyszedłem, anim sam od siebie przyszedł, ale mię on posłał. ⁴³ Przeczże tej powieści mojej nie pojmujecie? przeto, iż nie możecie słuchać mowy mojej. ⁴⁴ Wyście z ojca dyjabła i pożądliwości ojca waszego czynić chcecie; onci był mężobójcą od początku i w prawdzie nie został, bo w nim prawdy nie masz: gdy mówi kłamstwo, z swego własnego mówi, iż jest kłamcą i ojcem kłamstwa. ⁴⁵ A ja, że prawdę mówię, nie wierzycie mi. ⁴⁶ Któż mię z was obwini z grzechu? Jeźliż prawdę mówię, przeczże wy mi nie wierzycie? ⁴⁷ Ktoć z Boga jest, słów Bożych słucha; dlatego wy nie słuchacie, że z Boga nie jesteście. ⁴⁸ Odpowiedzieli tedy Żydowie i rzekli mu: Izali my nie dobrze mówimy, żeś ty jest Samarytanin i dyjabelstwo masz? ⁴⁹ Odpowiedział Jezus: Jać dyjabelstwa nie mam, ale czczę Ojca mego; a wyście mię nie uczcili. ⁵⁰ Jać nie szukam chwały mojej; jest ten, który szuka i sądzi. ⁵¹ Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Jeźli kto słowa moje zachowywać będzie, śmierci nie ogląda na wieki. ⁵² Tedy mu rzekli Żydowie: Terażeśmy poznali, że dyjabelstwo masz, Abraham umarł i prorocy, a ty powiadasz: Jeźli kto słowa moje zachowywać będzie, śmierci nie skosztuje na wieki; ⁵³ Izaś ty nie większy nad ojca naszego Abrahama, który umarł? i prorocy pomarli; kimże się ty wżdy czynisz? ⁵⁴ Odpowiedział Jezus: Jeźli się ja sam chwalę, chwała moja nic nie jest. Jestci Ojciec mój, który mię chwali, o którym wy powiadacie, że jest Bogiem waszym. ⁵⁵ Lecz go nie znacie, a ja go znam; i jeźlibym rzekł, że go nie znam, byłbym podobnym wam, kłamcą; ale go znam i słowa jego zachowuję. ⁵⁶ Abraham, ojciec wasz, z radością żądał, aby oglądał dzień mój, i oglądał i radował się. ⁵⁷ Tedy rzekli Żydowie do niego: Pięćdziesiąt lat jeszcze nie masz, a Abrahamaś widział? ⁵⁸ Rzekł im Jezus: Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Pierwej niż Abraham był, jam jest. ⁵⁹ Porwali tedy kamienie, aby nań ciskali; lecz Jezus schronił się, i wyszedł z kościoła, przechodząc przez pośrodek ich, i tak uszedł. ⁹ ¹ A mimo idąc, ujrzał człowieka ślepego od narodzenia. ² I pytali go uczniowie jego, mówiąc: Mistrzu! któż zgrzeszył, ten czyli rodzice jego, iż się ślepym narodził? ³ Odpowiedział Jezus: Ani ten zgrzeszył, ani rodzice jego; ale żeby się okazały sprawy Boże na nim. ⁴ Jać muszę sprawować sprawy onego, który mię posłał, pokąd dzień jest; przychodzi noc, gdy żaden nie będzie mógł nic sprawować. ⁵ Pókim jest na świecie, jestem światłością świata. ⁶ To rzekłszy plunął na ziemię, a uczynił błoto z śliny i pomazał onem błotem oczy ślepego, ⁷ I rzekł mu: Idź, umyj się w sadzawce Syloe, co się wykłada posłany. Poszedł tedy i umył się, i przyszedł widząc. ⁸ A tak sąsiedzi i którzy go przedtem widywali ślepego, mówili: Izali nie ten jest, który siadał i żebrał? ⁹ Drudzy mówili: Iż ten jest; a drudzy, iż jest jemu podobny. Lecz on mówił, żem ja jest. ¹⁰ Tedy mu rzekli: Jakoż są otworzone oczy twoje? ¹¹ A on odpowiedział i rzekł: Człowiek, którego zowią Jezusem, uczynił błoto i pomazał oczy moje, a rzekł mi: Idź do sadzawki Syloe, a umyj się; a tak odszedłszy i umywszy się, przejrzałem. ¹² Tedy mu rzekli: Gdzież on jest? Rzekł: Nie wiem. ¹³ Tedy przywiedli onego, który przedtem był ślepy, do Faryzeuszów. ¹⁴ A był sabat, gdy Jezus uczynił błoto i otworzył oczy jego. ¹⁵ Tedy go znowu pytali i Faryzeuszowie, jako przejrzał? A on im rzekł: Włożył mi błota na oczy, i umyłem się i widzę. ¹⁶ Tedy niektóry z Faryzeuszów rzekł: Człowiek ten nie jest z Boga; bo nie strzeże sabatu. Drudzy zasię mówili: Jakoż może człowiek grzeszny takowe cuda czynić? I było rozerwanie między nimi. ¹⁷ Rzekli tedy ślepemu po wtóre: Ty co mówisz o nim, ponieważ otworzył oczy twoje? A on rzekł: Prorok jest. ¹⁸ A nie wierzyli Żydowie o nim, żeby był ślepym, a że przejrzał, aż zawołali rodziców onego, który przejrzał. ¹⁹ I pytali ich, mówiąc: Tenże jest syn wasz, o którym wy powiadacie, iż się ślepo narodził? jakoż wżdy teraz widzi? ²⁰ Odpowiedzieli im rodzice jego i rzekli: Wiemy, żeć to jest syn nasz, i że się ślepo narodził; ²¹ Lecz jako teraz widzi, nie wiemy, albo kto otworzył oczy jego, my nie wiemy; mać lata, pytajcież go, on sam o sobie powie. ²² Tak mówili rodzice jego, że się bali Żydów; albowiem już byli Żydowie postanowili, aby ktokolwiek by go Chrystusem wyznał, był z bóżnicy wyłączony. ²³ Przetoż rzekli rodzice jego: Mać lata, pytajcież go. ²⁴ Tedy zawołali powtóre człowieka onego, który był ślepy, i rzekli mu: Daj chwałę Bogu; myć wiemy, iż ten człowiek jest grzeszny. ²⁵ A on odpowiedział i rzekł: Jeźli grzeszny jest, nie wiem; to tylko wiem, iż będąc ślepym, teraz widzę. ²⁶ I rzekli mu znowu: Cóż ci uczynił? Jakoż otworzył oczy twoje? ²⁷ Odpowiedział im: Jużemci wam powiedział, a nie słyszeliście; przeczże jeszcze słyszeć chcecie? Izali i wy chcecie być uczniami jego? ²⁸ Tedy mu złorzeczyli i rzekli: Ty bądź uczniem jego; aleśmy my uczniami Mojżeszowymi. ²⁹ My wiemy, że Bóg do Mojżesza mówił; lecz ten, skąd by był, nie wiemy. ³⁰ Odpowiedział on człowiek i rzekł im: Toć zaprawdę rzecz dziwna, że wy nie wiecie, skąd jest, a otworzył oczy moje. ³¹ A wiemy, iż Bóg grzeszników nie wysłuchiwa; ale jeźliby kto chwalcą Bożym był i wolę jego czynił, tego wysłuchiwa. ³² Od wieku nie słyszano, aby kto otworzył oczy ślepo narodzonego. ³³ Być ten nie był od Boga, nie mógłciby nic uczynić. ³⁴ Odpowiedzieli i rzekli mu: Tyś się wszystek w grzechach narodził, a ty nas uczysz? I wygnali go precz. ³⁵ A usłyszawszy Jezus, iż go precz wygnali i znalazłszy go, rzekł mu: Wierzyszże ty w Syna Bożego? ³⁶ A on odpowiedział i rzekł: A któż jest, Panie! abym weń wierzył? ³⁷ I rzekł mu Jezus: I widziałeś go, i który mówi z tobą, onci jest. ³⁸ A on rzekł: Wierzę Panie! i pokłonił mu się. ³⁹ I rzekł mu Jezus: Na sądemci ja przyszedł na ten świat, aby ci, którzy nie widzą, widzieli, a ci, którzy widzą, aby ślepymi byli. ⁴⁰ I usłyszeli to niektórzy z Faryzeuszów, którzy byli z nim, i rzekli mu: Izali i my ślepymi jesteśmy? ⁴¹ Rzekł im Jezus: Byście byli ślepymi, nie mielibyście grzechu; lecz teraz mówicie, iż widzimy, przetoż grzech wasz zostaje. ¹⁰ ¹ Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Kto nie wchodzi drzwiami do owczarni, ale wchodzi inędy, ten jest złodziej i zbójca; ² Lecz kto wchodzi drzwiami, pasterzem jest owiec. ³ Temu odźwierny otwiera i owce słuchają głosu jego, a on swoich własnych owiec z imienia woła i wywodzi je. ⁴ A gdy wypuści owce swoje, idzie przed niemi, a owce idą za nim; bo znają głos jego. ⁵ Ale za cudzym nie idą, lecz uciekają od niego; bo nie znają głosu obcych. ⁶ Tę im przypowieść Jezus powiedział; lecz oni nie zrozumieli tego, co im mówił. ⁷ Rzekł im tedy zasię Jezus: Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam, iżem ja jest drzwiami owiec. ⁸ Wszyscy, ile ich przede mną przyszło, złodzieje są i zbójcy; ale ich nie słuchały owce. ⁹ Jamci jest drzwiami; jeźli kto przez mię wnijdzie, zbawiony będzie, a wnijdzie i wynijdzie, a pastwisko znajdzie. ¹⁰ Złodziej nie przychodzi, jedno żeby kradł, a zabijał i tracił; jam przyszedł, aby żywot miały, i obficie miały. ¹¹ Jam jest on dobry pasterz; dobry pasterz duszę swoję kładzie za owce. ¹² Lecz najemnik i ten, który nie jest pasterzem, którego nie są owce własne, widząc wilka przychodzącego, opuszcza owce i ucieka, a wilk porywa i rozprasza owce. ¹³ A najemnik ucieka, iż jest najemnik i nie ma pieczy o owcach. ¹⁴ Jam jest on pasterz dobry i znam moje, a moje mię też znają. ¹⁵ Jako mię zna Ojciec i ja znam Ojca, i duszę moję kładę za owce. ¹⁶ A mam i drugie owce, które nie są z tej owczarni, i teć muszę przywieść; i głosu mego słuchać będą, a będzie jedna owczarnia i jeden pasterz. ¹⁷ Dlatego mię miłuje Ojciec, iż ja kładę duszę moję, abym ją zasię wziął. ¹⁸ Żaden jej nie bierze ode mnie, ale ja kładę ją sam od siebie; mam moc położyć ją i mam moc zasię wziąć ją. Toć rozkazanie wziąłem od Ojca mego. ¹⁹ Tedy się stało znowu rozerwanie między Żydami dla tych słów. ²⁰ I mówiło ich wiele z nich: Dyjabelstwo ma i szaleje; czemuż go słuchacie? ²¹ Drudzy mówili: Te słowa nie są dyjabelstwo mającego; izali dyjabeł może ślepych oczy otwierać? ²² A było w Jeruzalemie poświęcanie kościoła, a zima była. ²³ I przechadzał się Jezus w kościele, w przysionku Salomonowym. ²⁴ Tedy go obstąpili Żydowie i rzekli mu: Dokądże dusze nasze na rzeczy trzymasz? Jeźliżeś ty jest Chrystus, powiedz nam jawnie. ²⁵ Odpowiedział im Jezus: Powiedziałem wam, a nie wierzycie; sprawy, które ja czynię w imieniu Ojca mego, te o mnie świadczą. ²⁶ Ale wy nie wierzycie; bo nie jesteście z owiec moich, jakom wam powiedział. ²⁷ Owce moje głosu mego słuchają, a ja je znam i idą za mną; ²⁸ A ja żywot wieczny daję im i nie zginą na wieki, ani ich żaden wydrze z ręki mojej. ²⁹ Ojciec mój, który mi je dał, większy jest nad wszystkie, a żaden nie może ich wydrzeć z ręki Ojca mego. ³⁰ Ja i Ojciec jedno jesteśmy. ³¹ Porwali tedy znowu kamienie Żydowie, aby go ukamionowali. ³² Odpowiedział im Jezus: Wiele dobrych uczynków ukazałem wam od Ojca mego, dla któregoż z tych uczynków kamionujecie mię? ³³ Odpowiedzieli mu Żydowie, mówiąc: Dla dobrego uczynku nie kamionujemy cię, ale dla bluźnierstwa, to jest, że ty będąc człowiekiem, czynisz się sam Bogiem. ³⁴ Odpowiedział im Jezus: Izali nie jest napisano w zakonie waszym: Jam rzekł: Bogowie jesteście? ³⁵ Jeźliżeć one nazwał bogami, do których się stało słowo Boże, a nie może być Pismo skażone; ³⁶ A mnie, którego Ojciec poświęcił i posłał na świat, wy mówicie: Bluźnisz, żem rzekł: Jestem Synem Bożym? ³⁷ Jeźliż nie czynię spraw Ojca mego, nie wierzcież mi. ³⁸ A jeźliż czynię, chociażbyście mnie nie wierzyli, wierzcież uczynkom, abyście poznali i wierzyli, żeć Ojciec jest we mnie, a ja w nim. ³⁹ Tedy zasię szukali, jakoby go pojmać; ale uszedł z rąk ich. ⁴⁰ I odszedł zasię za Jordan na ono miejsce, gdzie przedtem Jan chrzcił, i tamże mieszkał. ⁴¹ A wiele ich do niego przychodziło i mówili: Janci wprawdzie żadnego cudu nie uczynił; wszakże wszystko, cokolwiek Jan o tym powiedział, prawdziwe było. ⁴² I wiele ich tam uwierzyło weń. ¹¹ ¹ A był niektóry chory Łazarz z Betanii, z miasteczka Maryi i Marty, siostry jej. ² (A to była ona Maryja, która pomazała Pana maścią, i ucierała nogi jego włosami swojemi, której brat Łazarz chorował.) ³ Posłały tedy siostry do niego, mówiąc: Panie! oto ten, którego miłujesz, choruje. ⁴ A usłyszawszy to Jezus, rzekł: Ta choroba nie jest na śmierć, ale dla chwały Bożej, aby był uwielbiony Syn Boży przez nią. ⁵ A Jezus umiłował Martę i siostrę jej, i Łazarza. ⁶ A gdy usłyszał, iż choruje, tedy został przez dwa dni na onemże miejscu, gdzie był. ⁷ Lecz potem rzekł do uczniów swoich: Idźmy zasię do Judzkiej ziemi. ⁸ Rzekli mu uczniowie: Mistrzu! teraz szukali Żydowie, jakoby cię ukamionowali, a zasię tam idziesz? ⁹ Odpowiedział Jezus: Azaż nie dwanaście jest godzin dnia? Jeźli kto chodzi we dnie, nie obrazi się; bo widzi światłość tego świata. ¹⁰ A jeźli kto chodzi w nocy, obrazi się; bo w nim światła nie masz. ¹¹ To powiedziawszy, potem rzekł do nich: Łazarz, przyjaciel nasz, śpi; ale idę, abym go ze snu obudził. ¹² Tedy rzekli uczniowie jego: Panie! jeźliże śpi, będzie zdrów. ¹³ Ale Jezus mówił o śmierci jego; lecz oni mniemali, iż o zaśnięciu snem mówił. ¹⁴ Tedy im rzekł Jezus jawnie: Łazarz umarł. ¹⁵ I raduję się dla was, (abyście wierzyli), żem tam nie był; ale pójdziemy do niego. ¹⁶ Rzekł zatem Tomasz, którego zwano Dydymus, spółuczniom: Pójdźmy i my, abyśmy z nim pomarli. ¹⁷ Przyszedłszy tedy Jezus, znalazł go już cztery dni w grobie leżącego. ¹⁸ (A była Betania blisko Jeruzalemu, jakoby na piętnaście stajan.) ¹⁹ A przyszło było wiele Żydów do Marty i Maryi, aby je cieszyli po bracie ich. ²⁰ Marta tedy, gdy usłyszała, że Jezus idzie, bieżała przeciwko niemu; ale Maryja w domu siedziała. ²¹ I rzekła Marta do Jezusa: Panie! byś tu był, nie umarłby był brat mój. ²² Ale i teraz wiem, że o cokolwiek byś prosił Boga, da ci to Bóg. ²³ Rzekł jej Jezus: Wstanieć brat twój. ²⁴ Rzekła mu Marta: Wiem, iż wstanie przy zmartwychwstaniu w on ostateczny dzień. ²⁵ I rzekł jej Jezus: Jam jest zmartwychwstanie i żywot; kto w mię wierzy, choćby też umarł, żyć będzie. ²⁶ A wszelki, który żyje, a wierzy w mię, nie umrze na wieki. Wierzyszże temu? ²⁷ Rzekła mu: I owszem Panie! Jam uwierzyła, żeś ty jest Chrystus, Syn Boży, który miał przyjść na świat. ²⁸ A to rzekłszy szła i potajemnie zawołała Maryję, siostrę swoję, mówiąc: jest tu nauczyciel, i woła cię. ²⁹ Ona skoro usłyszała, wnet wstała i szła do niego. ³⁰ (A Jezus jeszcze był nie przyszedł do miasteczka, ale był na temże miejscu, gdzie Marta była wyszła przeciwko niemu.) ³¹ Żydowie tedy, którzy z nią byli w domu, a cieszyli ją, ujrzawszy Maryję, iż prędko wstała i wyszła, szli za nią, mówiąc: Idzie do grobu, aby tam płakała. ³² Ale Maryja, gdy tam przyszła, gdzie był Jezus, ujrzawszy go, przypadła do nóg jego i rzekła: Panie! byś tu był, nie umarłby był brat mój. ³³ Jezus tedy, gdy ją ujrzał płaczącą, i Żydy, którzy byli z nią przyszli, płaczące, rozrzewnił się w duchu i zafrasował się, ³⁴ I rzekł: Gdzieście go położyli? Rzekli mu: Panie! pójdź, a oglądaj. ³⁵ I zapłakał Jezus. ³⁶ Tedy rzekli Żydowie: Wej! jakoć go miłował. ³⁷ A niektórzy z nich mówili: Nie mógłże ten, który otworzył oczy ślepego, uczynić, żeby ten był nie umarł? ³⁸ Ale Jezus zasię rozrzewniwszy się sam w sobie, przyszedł do grobu; a była jaskinia, a kamień był położony na niej. ³⁹ I rzekł Jezus: Odejmijcie ten kamień. Rzekła mu Marta, siostra onego umarłego: Panie! jużci cuchnie; bo już cztery dni w grobie. ⁴⁰ Powiedział jej Jezus: Azażem ci nie rzekł, iż jeźli uwierzysz, oglądasz chwałę Bożą? ⁴¹ Odjęli tedy kamień, gdzie był umarły położony. A Jezus podniósłszy oczy swe w górę, rzekł: Ojcze! dziękuję tobie, żeś mię wysłuchał. ⁴² A jamci wiedział, że mię zawsze wysłuchiwasz; alem to rzekł dla ludu wokoło stojącego, aby wierzyli, żeś ty mię posłał. ⁴³ A to rzekłszy, zawołał głosem wielkim: Łazarzu! wynijdź sam! ⁴⁴ I wyszedł ten, który był umarł, mając związane ręce i nogi chustkami, a twarz jego była chustką obwiązana. Rzekł im Jezus: Rozwiążcie go, a niechaj odejdzie. ⁴⁵ Wiele tedy z Żydów, którzy byli przyszli do Maryi, a widzieli to, co uczynił Jezus, uwierzyło weń. ⁴⁶ Niektórzy też z nich odeszli do Faryzeuszów i powiedzieli im, co uczynił Jezus. ⁴⁷ Tedy się zebrali przedniejsi kapłani i Faryzeuszowie w radę, i mówili: Cóż uczynimy? Albowiem ten człowiek wiele cudów czyni. ⁴⁸ A jeźli go tak zaniechamy, wszyscy weń uwierzą, i przyjdą Rzymianie, a wezmą nam to miejsce nasze i lud. ⁴⁹ A jeden z nich, Kaifasz, będąc najwyższym kapłanem onego roku, rzekł im: Wy nic nie wiecie, ⁵⁰ Ani myślicie, iż nam jest pożyteczno, żeby jeden człowiek umarł za lud, a żeby wszystek ten naród nie zginął. ⁵¹ A tegoć nie mówił sam od siebie, ale będąc najwyższym kapłanem roku onego, prorokował, iż Jezus miał umrzeć za on naród; ⁵² A nie tylko za on naród, ale żeby też syny Boże rozproszone w jedno zgromadził. ⁵³ Od onego tedy dnia radzili się społem, aby go zabili. ⁵⁴ A Jezus już nie chodził jawnie między Żydami, ale stamtąd odszedł do krainy, która jest blisko puszczy, do miasta, które zowią Efraim, i tamże mieszkał z uczniami swoimi. ⁵⁵ A była blisko wielkanoc żydowska, a wiele ich szło do Jeruzalemu z onej krainy przed wielkanocą, aby się oczyścili. ⁵⁶ I szukali Jezusa, i mówili jedni do drugich, w kościele stojąc: Co się wam zda, że nie przyszedł na święto? ⁵⁷ A przedniejsi kapłani i Faryzeuszowie wydali byli rozkazanie: Jeźliby się kto dowiedział, gdzie by był, żeby oznajmił, aby go pojmali. ¹² ¹ Tedy Jezus szóstego dnia przed wielkanocą przyszedł do Betanii, kędy był Łazarz, który był umarł, którego wzbudził od umarłych . ² Tamże mu sprawili wieczerzę, a Marta posługiwała, a Łazarz był jednym z onych, którzy z nim społem u stołu siedzieli. ³ A Maryja wziąwszy funt maści szpikanardowej bardzo drogiej, namaściła nogi Jezusowe, i utarła włosami swojemi nogi jego, i napełniony był on dom wonnością onej maści. ⁴ Tedy rzekł jeden z uczniów jego, Judasz, syn Szymona, Iszkaryjot, który go miał wydać: ⁵ Przeczże tej maści nie sprzedano za trzysta groszy, a nie dano ubogim? ⁶ A to mówił, nie iżby miał pieczą o ubogich, ale iż był złodziejem, i mieszek miał, a cokolwiek włożono, nosił. ⁷ Tedy rzekł Jezus: Zaniechaj jej; na dzień pogrzebu mego to chowała. ⁸ Albowiem ubogie zawsze z sobą macie, ale mnie nie zawsze mieć będziecie. ⁹ Dowiedział się tedy lud wielki z Żydów, iż tam był, i przyszli nie tylko dla Jezusa, ale też aby Łazarza widzieli, którego był wzbudził od umarłych. ¹⁰ I radzili się przedniejsi kapłani, żeby i Łazarza zabili. ¹¹ Bo wiele z Żydów dla niego odstępowali i wierzyli w Jezusa. ¹² Nazajutrz wielki lud, który był przyszedł na święto, usłyszawszy, iż Jezus idzie do Jeruzalemu, ¹³ Nabrali gałązek palmowych i wyszli naprzeciwko niemu i wołali: Hosanna! błogosławiony, który idzie w imieniu Pańskiem, król Izraelski! ¹⁴ A dostawszy Jezus oślęcia, wsiadł na nie, jako jest napisane: ¹⁵ Nie bój się, córko Syońska! oto król twój idzie, siedząc na oślęciu. ¹⁶ Ale tego z przodku nie zrozumieli uczniowie jego, ale gdy był Jezus uwielbiony, tedy wspomnieli, iż to było o nim napisane, a że mu to uczynili. ¹⁷ Świadczył tedy lud, który z nim był, iż Łazarza zawołał z grobu i wzbudził go od umarłych. ¹⁸ Dlatego też wyszedł przeciwko niemu lud, że słyszał, iż on ten cud uczynił. ¹⁹ Tedy mówili Faryzeuszowie między sobą: Widzicie, że nic nie sprawicie; oto świat za nim poszedł. ²⁰ A byli niektórzy Grekowie z tych, którzy przychodzili do Jeruzalemu, żeby się modlili w święto. ²¹ Ci tedy przyszli do Filipa, który był z Betsaidy Galilejskiej, i prosili go, mówiąc: Panie, chcemy Jezusa widzieć. ²² Przyszedł Filip i powiedział Andrzejowi, a Andrzej zasię i Filip powiedzieli Jezusowi. ²³ A Jezus odpowiedział im, mówiąc: Przyszła godzina, aby był uwielbiony Syn człowieczy. ²⁴ Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Jeźliby ziarno pszeniczne wpadłszy do ziemi, nie obumarło, ono samo zostaje; lecz jeźliby obumarło, wielki pożytek przynosi. ²⁵ Kto miłuje duszę swoję, utraci ją, a kto nienawidzi duszy swojej na tym świecie, ku wiecznemu żywotowi strzeże jej. ²⁶ Jeźli mnie kto służy, niechże mię naśladuje, a gdziem ja jest, tam i sługa mój będzie; a jeźli mnie kto służyć będzie, uczci go Ojciec mój. ²⁷ Terazci dusza moja zatrwożona jest; i cóż rzekę? Ojcze! zachowaj mię od tej godziny; alemci dlatego przyszedł na tę godzinę. ²⁸ Ojcze! uwielbij imię twoje. Przyszedł tedy głos z nieba: Uwielbiłem i jeszcze uwielbię. ²⁹ A lud ten, który stał i słyszał, mówił: Zagrzmiało; a drudzy mówili: Anioł do niego mówił. ³⁰ Odpowiedział Jezus i rzekł: Nie dla mnie się ten głos stał, ale dla was. ³¹ Teraz jest sąd świata tego, teraz książę świata tego precz wyrzucony będzie. ³² A ja jeźli będę podwyższony od ziemi, pociągnę wszystkich do siebie. ³³ (A mówił to, oznajmując, jaką śmiercią miał umrzeć.) ³⁴ Odpowiedział mu on lud: Myśmy słyszeli z zakonu, iż Chrystus trwa na wieki; a jakoż ty mówisz, że musi być podwyższony Syn człowieczy? i któryż to jest Syn człowieczy? ³⁵ Tedy im rzekł Jezus: Jeszcze do małego czasu jest z wami światłość; chodźcież tedy, póki światłość macie, żeby was ciemność nie ogarnęła; bo kto w ciemności chodzi, nie wie, kędy idzie. ³⁶ Póki światłość macie, wierzcie w światłość, abyście byli synami światłości. To powiedział Jezus, a odszedłszy schronił się od nich. ³⁷ A choć tak wiele cudów uczynił przed nimi, przecię nie uwierzyli weń, ³⁸ Aby się wypełniło słowo Izajasza proroka, które powiedział: Panie! i któż uwierzył kazaniu naszemu, a ramię Pańskie komuż jest objawione? ³⁹ Dlatego uwierzyć nie mogli, iż jeszcze powiedział Izajasz: ⁴⁰ Zaślepił oczy ich, i zatwardził serce ich, aby oczyma nie widzieli i sercem nie zrozumieli, i nie nawrócili się, abym je uzdrowił. ⁴¹ To powiedział Izajasz, gdy widział chwałę jego, i mówił o nim. ⁴² Wszakże jednak i z książąt wiele ich weń uwierzyło; ale dla Faryzeuszów nie wyznali, aby z bóżnicy nie byli wyłączeni. ⁴³ Bo umiłowali chwałę ludzką więcej, niż chwałę Bożą. ⁴⁴ I wołał Jezus, a mówił: Kto wierzy w mię, nie w mię wierzy, ale w onego, który mię posłał. ⁴⁵ I kto mię widzi, widzi onego, który mię posłał. ⁴⁶ Ja światłość przyszedłem na świat, aby żaden, kto wierzy w mię, w ciemnościach nie został. ⁴⁷ A jeźliby kto słuchał słów moich, a nie uwierzyłby, jać go nie sądzę; bom nie przyszedł, ażebym sądził świat, ale ażebym zbawił świat. ⁴⁸ Kto mną gardzi, a nie przyjmuje słów moich, ma kto by go sądził; słowa, którem ja mówił, one go osądzą w ostateczny dzień. ⁴⁹ Bom ja z siebie samego nie mówił, ale ten, który mię posłał, Ojciec, on mi rozkazanie dał, co bym mówił i co bym powiadać miał; ⁵⁰ I wiem, że rozkazanie jego jest żywot wieczny; przetoż to, co ja wam mówię, jako mi powiedział Ojciec, tak mówię. ¹³ ¹ A przed świętem wielkanocnem wiedząc Jezus, iż przyszła godzina jego, aby przeszedł z tego świata do Ojca, umiłowawszy swoje, którzy byli na świecie, aż do końca umiłował je. ² A gdy była wieczerza, a dyjabeł już był wrzucił w serce Judasza, syna Szymonowego Iszkaryjoty, aby go wydał; ³ Widząc Jezus, iż wszystko Ojciec podał do rąk jego, a iż od Boga wyszedł i do Boga idzie, ⁴ Wstał od wieczerzy i złożył szaty, a wziąwszy prześcieradło, przepasał się. ⁵ Potem nalał wody do miednicy, i począł nogi umywać uczniom i ucierać prześcieradłem, którem był przepasany. ⁶ Tedy przyszedł do Szymona Piotra; a on mu rzekł: Panie! i tyż mnie masz nogi umywać? ⁷ Odpowiedział Jezus, i rzekł mu: Co ja czynię, ty nie wiesz teraz, ale się potem dowiesz. ⁸ Rzekł mu Piotr: Nie będziesz ty nóg moich umywał na wieki. Odpowiedział mu Jezus: Jeźli cię nie umyję, nie będziesz miał cząstki ze mną. ⁹ Tedy mu rzekł Szymon Piotr: Panie! nie tylko nogi moje, ale i ręce, i głowę. ¹⁰ Rzekł mu Jezus: Ktoć jest umyty, nie potrzebuje, jedno aby nogi umył, bo czysty jest wszystek; i wy jesteście czystymi, ale nie wszyscy; ¹¹ Albowiem wiedział, który go wydać miał; dlategoż rzekł: Nie wszyscy jesteście czystymi. ¹² Gdy tedy umył nogi ich i wziął szaty swoje, usiadłszy zasię za stół, rzekł im: Wiecież, com wam uczynił? ¹³ Wy mię nazywacie nauczycielem i Panem, a dobrze mówicie; bomci jest nim. ¹⁴ Ponieważem ja tedy umył nogi wasze, Pan i nauczyciel, i wyście powinni jedni drugim nogi umywać. ¹⁵ Albowiem dałem wam przykład, abyście jakom ja wam uczynił, i wy czynili. ¹⁶ Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Nie jest sługa większy nad pana swego, ani poseł jest większy nad onego, który go posłał. ¹⁷ Jeźlić to wiecie, błogosławieni jesteście, jeźli to uczynicie. ¹⁸ Nie o wszystkichci was mówię, jać wiem, którem obrał; ale żeby się wypełniło Pismo: Który je ze mną chleb, podniósł przeciwko mnie piętę swoję. ¹⁹ Teraz wam powiadam, przedtem niż się to stanie, abyście gdy się to stanie, uwierzyli, żem ja jest. ²⁰ Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Kto przyjmuje tego, którego bym posłał, mię przyjmuje; a kto mię przyjmuje, onego przyjmuje, który mię posłał. ²¹ To rzekłszy Jezus, zasmucił się w duchu, i oświadczył, a rzekł: Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam, że jeden z was wyda mię. ²² Tedy uczniowie spoglądali po sobie, wątpiąc, o kim by to mówił. ²³ A był jeden z uczniów jego, który się był położył na łonie Jezusowem, ten, którego miłował Jezus. ²⁴ Przetoż na tego skinął Szymon Piotr, aby się wypytał, który by to był, o którym mówił. ²⁵ A on położywszy się na piersiach Jezusowych, rzekł mu: Panie! któryż to jest? ²⁶ Odpowiedział Jezus: Ten jest, któremu ja omoczywszy sztuczkę chleba, podam; a omoczywszy sztuczkę chleba, dał Judaszowi, synowi Szymona, Iszkaryjotowi. ²⁷ A zaraz po onej sztuczce chleba wstąpił weń szatan. Tedy mu rzekł Jezus: Co czynisz, czyń rychło. ²⁸ A tego żaden nie zrozumiał z spółsiedzących, na co mu to rzekł. ²⁹ Albowiem niektórzy mniemali, gdyż Judasz miał mieszek, iż mu rzekł Jezus: Nakup, czego nam potrzeba na święto, albo iżby co dał ubogim. ³⁰ Tedy on wziąwszy onę sztuczkę chleba, zarazem wyszedł; a noc była. ³¹ A gdy wyszedł, rzekł Jezus: Teraz jest uwielbiony Syn człowieczy, a Bóg uwielbiony jest w nim. ³² A ponieważ Bóg uwielbiony jest w nim, tedy go też Bóg uwielbi sam w sobie, i wnetże uwielbi go. ³³ Synaczkowie! jeszcze maluczko jestem z wami; będziecie mię szukać, ale ja jakom rzekł Żydom: Gdzie ja idę, wy przyjść nie możecie; tak i wam teraz powiadam. ³⁴ Przykazanie nowe daję wam, abyście się społecznie miłowali; jakom i ja was umiłował, abyście się i wy społecznie miłowali. ³⁵ Stądci poznają wszyscy, żeście uczniami moimi, jeźli miłość mieć będziecie jedni przeciwko drugim. ³⁶ Rzekł mu Szymon Piotr: Panie! dokądże idziesz? Odpowiedział mu Jezus: Dokąd ja idę, ty teraz za mną iść nie możesz, ale potem pójdziesz za mną. ³⁷ Tedy mu rzekł Piotr: Panie! czemuż teraz za tobą iść nie mogę? Duszę moję za cię położę. ³⁸ Odpowiedział mu Jezus: Duszę twoję za mię położysz? Zaprawdę, zaprawdę powiadam ci: Nie zapieje kur, aż się mnie po trzykroć zaprzesz. ¹⁴ ¹ Niechaj się nie trwoży serce wasze; wierzycie w Boga i w mię wierzycie. ² W domu Ojca mego wiele jest mieszkania; a jeźli nie, wżdybymci wam powiedział. ³ Idę, abym wam zgotował miejsce; a gdy odejdę i zgotuję wam miejsce, przyjdę zasię i wezmę was do siebie, żebyście, gdziem ja jest, i wy byli. ⁴ A dokąd ja idę, wiecie, i drogę wiecie. ⁵ Rzekł mu Tomasz: Panie! nie wiemy, dokąd idziesz, a jakoż możemy drogę wiedzieć? ⁶ Rzekł mu Jezus: Jamci jest ta droga, i prawda, i żywot; żaden nie przychodzi do Ojca, tylko przez mię. ⁷ Gdybyście mię znali, i Ojca byście też mego znali; i już go teraz znacie i widzieliście go. ⁸ Rzekł mu Filip: Panie! ukaż nam Ojca, a dosyć nam na tem. ⁹ Rzekł mu Jezus: Przez tak długi czas jestem z wami, a nie poznałeś mię? Filipie! kto mnie widzi, widzi i Ojca mego; jakoż ty mówisz: Ukaż nam Ojca? ¹⁰ Nie wierzysz, iżem ja w Ojcu, a Ojciec we mnie? Słowa, które ja do was mówię, nie od samego siebie mówię, lecz Ojciec, który we mnie mieszka, on czyni sprawy. ¹¹ Wierzcie mi, żem ja w Ojcu, a Ojciec we mnie; wżdy przynajmniej dla samych spraw wierzcie mi. ¹² Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Kto wierzy w mię, sprawy które Ja czynię, i on czynić będzie, i większe nad te czynić będzie; bo ja odchodzę do Ojca mego. ¹³ A o cokolwiek prosić będziecie w imieniu mojem, to uczynię, aby był uwielbiony Ojciec w Synu. ¹⁴ Jeźli o co będziecie prosić w imieniu mojem, ja uczynię. ¹⁵ Jeźli mię miłujecie, przykazania moje zachowajcie. ¹⁶ A ja prosić będę Ojca, a innego pocieszyciela da wam, aby z wami mieszkał na wieki, ¹⁷ Onego Ducha prawdy, którego świat przyjąć nie może; bo go nie widzi, ani go zna; lecz wy go znacie, gdyż u was mieszka i w was będzie. ¹⁸ Nie zostawię was sierotami, przyjdę do was. ¹⁹ Jeszcze maluczko, a świat mię już więcej nie ogląda; lecz wy mię oglądacie; bo ja żyję, i wy żyć będziecie. ²⁰ W on dzień wy poznacie, żem ja jest w Ojcu moim, a wy we mnie, i ja w was. ²¹ Kto ma przykazania moje i zachowuje je, ten jest, który mię miłuje; a kto mię miłuje, będzie go też miłował Ojciec mój; i ja go miłować będę, i objawię mu siebie samego. ²² Powiedział mu Judasz, nie on Iszkaryjot: Panie! cóż jest, że się nam objawić masz, a nie światu? ²³ Odpowiedział Jezus, i rzekł mu: Jeźli mię kto miłuje, słowo moje zachowywać będzie; i Ojciec mój umiłuje go, i do niego przyjdziemy, a mieszkanie u niego uczynimy. ²⁴ Kto mię nie miłuje, słów moich nie zachowywuje; a słowo, które słyszycie, nie jest moje, ale onego, który mię posłał, Ojca. ²⁵ Tomci wam powiedział, u was mieszkając. ²⁶ Lecz pocieszyciel on, Duch Święty, którego pośle Ojciec w imieniu mojem, onci was nauczy wszystkiego, i przypomni wam wszystko, comkolwiek wam powiedział. ²⁷ Pokój zostawuję wam, pokój on mój daję wam; nie jako daje świat, ja wam daję; niechże się nie trwoży serce wasze, ani się lęka. ²⁸ Słyszeliście, żem ja wam powiedział: Odchodzę, i zaś przyjdę do was. Gdybyście mię miłowali, wżdybyście się radowali, żem rzekł: Idę do Ojca; bo Ojciec mój większy jest niż ja. ²⁹ I terazem wam powiedział, przedtem niż się to stanie, żebyście gdy się to stanie, uwierzyli. ³⁰ Już dalej z wami wiele mówić nie będę; albowiem idzie książę świata tego, a we mnie nic nie ma; ³¹ Ale iżby poznał świat, że miłuję Ojca, a jako mi rozkazał Ojciec, tak czynię. Wstańcież, pójdźmy stąd. ¹⁵ ¹ Jam jest ona winna macica prawdziwa, a Ojciec mój jestci winiarzem. ² Każdą latorośl, która we mnie owocu nie przynosi, odcina, a każdą, która przynosi owoc, oczyszcza, aby obfitszy owoc przyniosła. ³ Już wy jesteście czystymi, dla słów, którem do was mówił. ⁴ Mieszkajcież we mnie, a ja w was; jako latorośl nie może przynosić owocu sama z siebie, jeźli nie będzie trwała w winnej macicy, także ani wy, jeźli we mnie mieszkać nie będziecie. ⁵ Jam jest winna macica, a wyście latorośle; kto mieszka we mnie, a ja w nim, ten przynosi wiele owocu; bo beze mnie nic uczynić nie możecie. ⁶ Jeźliby kto nie mieszkał we mnie, precz wyrzucony będzie jako latorośl, i uschnie; i zbiorą je i na ogień wrzucą, i zgoreje. ⁷ Jeźli we mnie mieszkać będziecie i słowa moje w was mieszkać będą, czegobyściekolwiek chcieli, proście, a stanie się wam. ⁸ W tem będzie uwielbiony Ojciec mój, kiedy obfity owoc przyniesiecie, a będziecie moimi uczniami. ⁹ Jako mię umiłował Ojciec, tak i ja umiłowałem was; trwajcież w miłości mojej. ¹⁰ Jeźli przykazania moje zachowacie, trwać będziecie w miłości mojej, jakom i ja zachował przykazania Ojca mego i trwam w miłości jego. ¹¹ Tomci wam powiedział, aby wesele moje w was trwało, a wesele wasze było zupełne. ¹² Toć jest przykazanie moje, abyście się społecznie miłowali, jakom i ja was umiłował. ¹³ Większej miłości nad tę żaden nie ma, jedno gdyby kto duszę swoję położył za przyjacioły swoje. ¹⁴ Wy jesteście przyjaciele moi, jeźli czynić będziecie, cokolwiek ja wam przykazuję. ¹⁵ Jużci was dalej nie będę zwał sługami; bo sługa nie wie, co czyni pan jego; leczem was nazwał przyjaciółmi, bo wszystko, comkolwiek słyszał od Ojca mego, oznajmiłem wam. ¹⁶ Nie wyście mnie obrali, alem ja was obrał; i postanowiłem, abyście wyszli i przynieśli owoc, a owoc wasz aby trwał, i o cokolwiek byście prosili Ojca w imieniu mojem, żeby wam dał. ¹⁷ Toć wam przykazuję, abyście się społecznie miłowali. ¹⁸ Jeźli was świat nienawidzi, wiedzcie, żeć mię pierwej, niżeli was, miał w nienawiści. ¹⁹ Byście byli z świata, świat, co jest jego, miłowałby; lecz iż nie jesteście z świata, alem ja was wybrał z świata, przetoż was świat nienawidzi. ²⁰ Wspomnijcie na słowo, którem ja wam powiedział: Nie jest sługa większy nad pana swego. Jeźlić mię prześladowali, i was prześladować będą; jeźli słowa moje zachowywali, i wasze zachowywać będą. ²¹ Aleć wam to wszystko czynić będą dla imienia mego, iż nie znają onego, który mię posłał. ²² Bym był nie przyszedł, a nie mówił im, nie mieliby grzechu; lecz teraz nie mają wymówki z grzechu swego. ²³ Kto mnie nienawidzi, i Ojca mego nienawidzi. ²⁴ Bym był tych uczynków nie czynił między nimi, których żaden inszy nie czynił, grzechu by nie mieli; lecz teraz i widzieli i nienawidzili i mnie, i Ojca mego. ²⁵ Ale iżby się wypełniło słowo, które jest w zakonie ich napisane: Że mię darmo mieli w nienawiści. ²⁶ A gdy przyjdzie on pocieszyciel, którego ja wam poślę od Ojca, Duch prawdy, który od Ojca przychodzi, on o mnie świadczyć będzie. ²⁷ Ale i wy świadczyć będziecie; bo ze mną od początku jesteście. ¹⁶ ¹ Tomci wam powiedział, abyście się nie gorszyli. ² Wyłączać was będą z bóżnic; owszem przyjdzie godzina, że wszelki, który was zabije, będzie mniemał, że Bogu posługę czyni. ³ A toć wam uczynią, iż nie poznali Ojca ani mnie. ⁴ Alemci wam to powiedział, abyście gdy przyjdzie ta godzina, wspomnieli na to, żem ja wam opowiedział; a tegom wam z początku nie powiadał, bom był z wami. ⁵ Lecz teraz idę do onego, który mię posłał, a żaden z was nie pyta mię: Dokąd idziesz? ⁶ Ale żem wam to powiedział, smutek napełnił serce wasze. ⁷ Lecz ja wam prawdę mówię, wamci to pożyteczno, abym ja odszedł; bo jeźli ja nie odejdę, pocieszyciel on nie przyjdzie do was, a jeźli odejdę, poślę go do was. ⁸ A on przyszedłszy, będzie karał świat z grzechu i z sprawiedliwości, i z sądu; ⁹ Z grzechu mówię, iż nie uwierzyli we mnie; ¹⁰ Z sprawiedliwości zasię, iż do Ojca mego idę, a już mnie więcej nie ujrzycie; ¹¹ Z sądu, iż książę tego świata już jest osądzony. ¹² Mamci wam jeszcze wiele mówić, ale teraz znieść nie możecie. ¹³ Lecz gdy przyjdzie on Duch prawdy, wprowadzi was we wszelką prawdę; bo nie sam od siebie mówić będzie, ale cokolwiek usłyszy, mówić będzie, i przyszłe rzeczy wam opowie. ¹⁴ On mię uwielbi; bo z mego weźmie, a opowie wam. ¹⁵ Wszystko, co ma Ojciec, moje jest; dlategom rzekł: Że z mego weźmie, a wam opowie. ¹⁶ Maluczko, a nie ujrzycie mię, i zasię maluczko, a ujrzycie mię; bo ja idę do Ojca. ¹⁷ Mówili tedy niektórzy z uczniów jego między sobą: Cóż to jest, co nam mówi: Maluczko, a nie ujrzycie mię, i zasię maluczko, a ujrzycie mię, a iż ja idę do Ojca? ¹⁸ Przetoż mówili: Cóż to jest, co mówi: Maluczko? Nie wiemy, co mówi. ¹⁹ Tedy Jezus poznał, że go pytać chcieli, i rzekł im: O tem się pytacie między sobą, żem rzekł: Maluczko, a nie ujrzycie mię, i zasię maluczko, a ujrzycie mię. ²⁰ Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Że wy będziecie płakać i narzekać, a świat się będzie weselił; wy smutni będziecie, ale smutek wasz obróci się wam w wesele. ²¹ Niewiasta gdy rodzi, smutek ma, bo przyszła godzina jej; lecz gdy porodzi dzieciątko, już nie pamięta uciśnienia, dla radości, iż się człowiek na świat narodził. ²² I wy teraz smutek macie; ale zasię ujrzę was, a będzie się radowało serce wasze, a radości waszej nikt nie odejmie od was. ²³ A dnia onego nie będziecie mnie o nic pytać. Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: O cokolwiek byście prosili Ojca w imieniu mojem, da wam. ²⁴ Dotąd o niceście nie prosili w imieniu mojem; proścież, a weźmiecie, aby radość wasza była doskonała. ²⁵ Tomci wam przez przypowieść mówił; ale idzie godzina, gdy już dalej nie przez przypowieści mówić wam będę, ale jawnie o Ojcu moim oznajmię wam. ²⁶ W on dzień w imieniu mojem prosić będziecie; a nie mówię wam: Iż ja będę Ojca prosił za wami; ²⁷ Albowiem sam Ojciec miłuje was, żeście wy mię umiłowali i uwierzyliście, żem ja od Boga przyszedł. ²⁸ Wyszedłem od Ojca, a przyszedłem na świat; i zasię opuszczam świat, a idę do Ojca. ²⁹ Rzekli mu uczniowie jego: Oto teraz jawnie mówisz, a żadnej przypowieści nie powiadasz; ³⁰ Teraz wiemy, że wszystko wiesz, a nie potrzebujesz, aby cię kto pytał; przez to wierzymy, żeś od Boga wyszedł. ³¹ Odpowiedział im Jezus: Teraz wierzycie. ³² Oto przyjdzie godzina; owszem już przyszła, że się rozproszycie każdy do swego, a mię samego zostawicie; lecz nie jestem sam, bo Ojciec jest ze mną. ³³ Tomci wam powiedział, abyście we mnie pokój mieli. Na świecie ucisk mieć będziecie; ale ufajcie, jam zwyciężył świat.