Bible verses about "seasons" | PBG

¹⁰ Bo jako zstępuje deszcz i śnieg z nieba, a tam się więcej nie wraca, ale napawa ziemię, a czyni ją płodną, czyni ją też urodzajną, tak że wydaje nasienie siejącemu, a chleb jedzącemu: ¹¹ Takci będzie słowo moje, które wynijdzie z ust moich; nie wróci się do mnie próżno, ale uczyni to, co mi się podoba, i poszczęści mu się w tem, na co je poślę.

³² A od drzewa figowego nauczcie się tego podobieństwa: Gdy się już gałąź jego odmładza i liście wypuszcza, poznajecie, iż blisko jest lato.

¹ A o czasach i o chwilach, bracia! nie potrzebujecie, aby wam pisano.

⁶ W czem weselicie się teraz maluczko, (jeźliże potrzeba) zasmuceni w rozmaitych pokusach,

¹⁴ I rzekł Bóg: Niech będą światła na rozpostarciu niebieskim, ku rozdzielaniu dnia od nocy, a niech będą na znaki, i pewne czasy, i dni, i lata.

³ Albowiem będzie jako drzewo nad strumieniem wód w sadzone, które owoc swój wydaje czasu swego, a liść jego nie opada; i wszystko, cokolwiek czynić będzie, poszczęści się.

¹⁹ Uczynił miesiąc dla pewnych czasów, a słońce zna zachód swój.

⁹ A dobrze czyniąc nie słabiejmy; albowiem czasu swojego żąć będziemy nie ustawając.

⁷ Lecz on rzekł do nich: Nie wasza rzecz jest, znać czasy i chwile, które Ojciec w swojej mocy położył.

²² A póki ziemia trwać będzie, siew i żniwo, i zimno, i gorąco, i lato, i zima, i dzień, i noc nie ustaną.

²¹ On sam odmienia czasy i chwile; zrzuca królów i stanowi królów; daje mądrość mądrym, a umiejętnym rozum;

¹ Każda rzecz ma swój czas, i każde przedsięwzięcie ma swój czas pod niebem. ² Jest czas rodzenia i czas umierania; czas sadzenia, i czas wycinania tego, co sadzono; ³ Czas zabijania, i czas leczenia; czas rozwalania, i czas budowania; ⁴ Czas płaczu, i czas śmiechu; czas smutku, i czas skakania; ⁵ Czas rozrzucania kamieni, i czas zbierania kamieni; czas obłapiania, i czas oddalenia się od obłapiania; ⁶ Czas szukania, i czas stracenia; czas chowania, i czas odrzucenia; ⁷ Czas rozdzierania, i czas zszywania; czas milczenia, i czas mówienia; ⁸ Czas miłowania, i czas nienawidzenia; czas wojny, i czas pokoju. ⁹ Cóż tedy ma ten, co pracuje, z tego, około czego pracuje? ¹⁰ Widziałem pracę, którą dał Bóg synom ludzkim, aby się nią bawili. ¹¹ Wszystko dobrze czyni czasu swego; owszem i żądość świata dał do serca ich, choć człowiek dzieła tego, które Bóg sprawuje, ani początku, ani końca nie dochodzi. ¹² Stąd wiem, że nic lepszego nie mają, jedno aby się weselili, a czynili dobrze za żywota swego. ¹³ Acz i to, gdy każdy człowiek je i pije, i używa dobrze wszystkiej pracy swojej, jest dar Boży. ¹⁴ Wiem i to, że cokolwiek Bóg czyni, trwa na wieki; i że się do tego nic nie może przydać, ani z tego co ująć; a czyni to Bóg, aby się bali oblicza jego. ¹⁵ To, co było, teraz jest, a co będzie, już było; albowiem Bóg odnawia to, co przeminęło. ¹⁶ Nadtom jeszcze widział pod słońcem na miejscu sądu niepobożność, a na miejscu sprawiedliwości niesprawiedliwość. ¹⁷ I rzekłem w sercu swem: Sprawiedliwego i niezbożnego Bóg sądzić będzie; bo czas każdemu przedsięwzięciu i każdej sprawy tam będzie. ¹⁸ Nadto rzekłem w sercu swem o sprawie synów ludzkich, że im Bóg okazał, aby wiedzieli, że są podobni bydłu. ¹⁹ Bo przypadek synów ludzkich, i przypadek bydła, jest przypadek jednaki. Jako umiera ono, tak umiera i ten, i ducha jednakiego wszyscy mają, a nie ma człowiek nic więcej nad bydlę; bo wszystko jest marność. ²⁰ Wszystko to idzie na jedno miejsce; a wszystko jest z prochu, i wszystko się zaś w proch obraca. ²¹ A któż wie, że duch synów ludzkich wstępuje w górę? a duch bydlęcy, że zstępuje pod ziemię? ²² Przetoż obaczyłem, że człowiekowi niemasz nic lepszego, jedno weselić się z pracy swej, gdyż to jest dział jego; albowiem któż go do tego przywiedzie, aby poznał to, co ma być po nim?